Μια πραγματική υπερπαραγωγή με αρχοντικό υπόβαθρο, σε ένα από τα ωραιότερα κτίρια της Μητροπόλεως, με τη γαστρονομική επιμέλεια του Έκτορα Μποτρίνι.
Aπλώς εντυπωσιακό: Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι το έχω δει σε κάποια ταινία του παλιού ελληνικού κινηματογράφου, αλλά δεν θυμάμαι ποια. Το κατάστημα νεωτερισμών Παπασπυρόπουλου - Αναγνωστόπουλου & Σία ήταν αθηναϊκό «πρέπει» στα ’50s και οι κομψές Αθηναίες έκαναν εκεί τα ψώνια τους: δαντέλες, κομπινεζόν κ.ά. αξεσουάρ. Πλέον σε αυτό το πόστο βρίσκουμε το νεο-αφιχθέν all day restaurant «Nerantzi», που έχει την τύχη να στεγάζεται στο πιο όμορφο ίσως κτίριο της Μητροπόλεως. Πρόκειται για δημιουργία ενός από τους πιο σημαντικούς Έλληνες αρχιτέκτονες κατά τον Μεσοπόλεμο, του Βασίλειου Τσαγρή, η οποία εντυπωσιάζει το μάτι εξωτερικά με τη χάρη της. Και μέσα όμως είναι εξίσου εντυπωσιακή. Δεν θα πέσεις έξω αν σκεφτείς ότι η διαμόρφωση της σάλας θυμίζει ανοιχτόκαρδο, αρχοντικό βιενέζικο καφέ με τη σκακιέρα από ασπρόμαυρες πλάκες στο πάτωμα, τους λευκούς τοίχους, το χαριτωμένο μπαλκόνι με τα πολλά αρχιτεκτονικά «μασκαριλίκια», που θα έλεγε και ο Ζήκος.
Στην επίπλωση έχουν υιοθετήσει τη λογική mix & match, μπλέκοντας τραπέζια και πολυθρόνες διαφορετικού στιλ: από art deco και λιονταρόποδο κλασικισμό μέχρι pop και μη ντιζαϊνιές, αυτό το μπλέξιμο δουλεύει αν εξαιρέσεις κάποιες μοβ καρέκλες που δεν ταιριάζουν και βγάζουν μάτι. Άλλη η φάση στο κέντρο της σάλας με τη φανταστική open kitchen επενδυμένη με χαλκό, με ένα «μπαλκόνι» βαμμένο σε πατιναρισμένο χρυσό, έναν ωραίο πολυέλαιο μπροστά της (το ταβάνι από πάνω του είναι βαμμένο σε βαθύ γαλάζιο) κι ένα όμορφο μπαρ δίπλα της. Ωστόσο, υπάρχουν και κάποια στοιχεία που «κλοτσάνε»…
Και δεν εννοώ τον τεράστιο –μάλλον μαντεμένιο– φούρνο στην άκρη, αλλά κυρίως την εν είδει πιτσαρίας διαμόρφωση του χώρου δίπλα του, με τα κρεμασμένα σκόρδα και κρεμμύδια. Επίσης, τα βιτρό υπολείπονται πολύ σε στιλ και οι νωπογραφίες των αγγέλων είναι πολύ φρέσκες ακόμη για να εμπνεύσουν το παρελθόν. Θα επιστήσω όμως την προσοχή σας στα πολύ όμορφα memorabilia από αντικείμενα καθημερινής χρήσης άλλων εποχών (προσωπική περιποίηση, art de la table, φωτογραφίες) στις προθήκες, που ιχνογραφούν γοητευτικά τις μνήμες και την ιστορία του οικοδομήματος. Το «Nerantzi» έχει τα φόντα να εξελιχτεί –λόγω κτιρίου– σε ένα εμβληματικό place to be της Αθήνας και ακριβώς γι’ αυτό δεν θεωρώ τόσο ταιριαστό το όνομά του.
Ελληνο-ιταλισμός by Botrini:
Μου αρέσει το μενού που έχει διαμορφώσει ο Έκτορας Μποτρίνι. έχει πράγματα που είναι οικεία, την έχουν όμως την τσαχπινιά τους, οπότε το μεσημεριανό ή η βραδινή έξοδος για φαγητό δεν πρόκειται να είναι συμβατική. Πάρε λ.χ. το πεϊνιρλί. δεν το βρίσκεις συνήθως με άγρια χόρτα, αυτή είναι μια πιο ιταλική λογική, που στην περίπτωσή μας συνδυαζόταν με λίγο σουτζούκι –για να μη σπάσει εντελώς η «βρόμικη» παράδοση– κι ένα αβγό, που σπας τον κρόκο του πάνω στη γευστικότατη πρασινάδα, και μαζί με την τραγανή, «πολιτισμένη» ζύμη κάνουν ένα έδεσμα δυνατό, που σε κερδίζει διά παντός.
Θα υποθέσω, λοιπόν, δικαίως ότι και οι πίτσες είναι στο ίδιο πολύ καλό επίπεδο. Στη συνέχεια παίρνεις ένα πιάτο που, αν και με διάφορες εκδοχές, είναι από τα πιο διαδεδομένα στην Ελλάδα: σιγομαγειρεμένο χταπόδι με εξαιρετική υφή και μια σταλιά al dente κράτημα, πολύ απαλή αμυγδαλάτη φάβα και κρεμμυδάκια που δίνουν επιτυχημένες δόσεις αιχμηράδας. το σύνολο είναι κάτι παραπάνω από ξεχωριστό. Η μαεστρία του Μποτρίνι φαίνεται και σε ένα πιάτο παλλαϊκό, που σίγουρα έχει τις δυσκολίες του.
Πώς να γεμίσεις, ας πούμε, γαύρο με τυριά και να μη χάσεις το ψάρι; Κι όμως εδώ το πετυχαίνουν τυλίγοντάς το με αφράτο, τραγανό κουρκούτι και προβάλλοντας τη γεύση του με τη βοήθεια μιας νοστιμότατης σάλτσας ντομάτας όλο φρεσκάδα και το κατάλληλο (όσο πατάει η γάτα) κάψιμο. Τα ζυμαρικά και το ριζότο είναι, όπως θα περίμενε κάποιος, πολύ επιτυχημένα. Τα σκιουφιχτά μακαρόνια έρχονται άψογα βρασμένα, μέσα σε χάλκινο σκεύος, με έναν ντελικάτο συνδυασμό από μανιτάρια shimeji και champignon μαζί με ντοματίνια και σαλάμι Λευκάδος. Το ριζότο είναι ακόμη καλύτερο, φανταστικά χυλωμένο και al dente, με τη γεύση του να βαθαίνει γλυκά από Μετσοβόνε και καλαμάρι, το οποίο –παρότι είναι ωραίο– θα περίμενα να δίνει πιο εμφανώς το γευστικό του χρώμα.
Πάμε κρέας; Το oyster blade μαγειρεμένο με κόκκινο κρασί έχει πολύ βαθιά προσγειωμένη νοστιμάδα κι εξίσου νόστιμο πουρέ πατάτας. Το ιβηρικό χοιρινό είναι πιο φίνο, ζουμερό και ψημένο με ακρίβεια, και ο ενδεδειγμένος πουρές μήλου της γαρνιτούρας ανεβάζει κι άλλο το πιάτο μαζί με το φρουτώδες «τζιζ» του τσάτνεϊ μάνγκο-τζίντζερ. Όσο για τα γλυκά, το άρωμα «Μποτρίνι» είναι εμφανές ειδικά στο πολύ καλό καραμελωμένο τσουρέκι με παγωτό καφέ και μαρμελάδα βερίκοκο, όπως και στον πλούσιο ανοιχτό «μπακλαβά του γείτονα» με το στακάτο καραμελωμένο φύλλο και το φιστίκι. Στο σέρβις μετράνε τα πολύ ωραία σκεύη και η εξυπηρέτηση είναι επαγγελματική με αρκετά έξτρα (π.χ. τρίβουν το τυρί στα μακαρόνια μπροστά σου), παρότι λίγη αμηχανία μερικές φορές δεν την αποφεύγουν.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 24/8.
NERANTZI Μητροπόλεως 72, 2103315882. Ωράριο λειτουργίας: Από το πρωί. Τιμή: € 26-32 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
