Albion

Δροσερή κι ευχάριστη αυλή, μπάρα με αξιόλογα κοκτέιλ και μενού με ενδιαφέρουσες προτάσεις.

Ξεκινώντας από το διά ταύτα, το «Albion» χαρακτηρίζεται από τέσσερα πράγματα που ως σύνολο εξηγούν και την επιτυχία του χώρου, η οποία είναι ακόμη μεγαλύτερη αν λάβουμε υπόψη την κρίση που υπάρχει στο χώρο της εστίασης και της εξόδου γενικότερα. Χωρίς να τα ιεραρχήσω­, λοιπόν, θα τα απαριθμήσω. Καταρχάς, στις δύσκολες εποχές που ζούμε οι καλές δημόσιες σχέσεις και η επιρροή που μπορούν να ασκούν σε αυτό το κομμάτι της αθηναϊκής κοινωνίας το οποίο εξακολουθεί να έχει τη δυνατότητα της ψυχαγωγικής εξόδου είναι ήδη ένα σημαντικό πλεονέκτημα.

Στο «Albion» το ξέρουν πολύ καλά και το διαχειρίζονται ακόμη καλύτερα. Κατά δεύτερον, σημαντικό στοιχείο επιτυχίας είναι και ο τρόπος αξιοποίησης του χώρου, που του επιτρέπει να λειτουργεί όλη την ημέρα, καθώς συνδυάζει την αντίληψη του casual (πίτσες, ζυμαρικά) με την κοσμική upper class κρεατοφαγία (black angus, rib eye κ.λπ.) σε αγαστή αρμονία με την bar αίσθηση ιδιαίτερα το βράδυ. Αυτό του δίνει τη δυνατότητα να απευθύνεται σε ένα ευρύ κοινό, καθώς ικανοποιεί διαφορετικές ανάγκες του κάθε ώρα της ημέρας. Το εν λόγω συμπέρασμα προκύπτει και από μια απλή ανάγνωση του μενού, το οποίο περιέχει τα πάντα: από πίτσες και μακαρόνια μέχρι αστακό (έστω και σε ραβιόλι) και rib eye.

Είναι προφανές ότι είναι σχεδιασμένο για να καλύπτει τις απαιτήσεις της μόνιμης πελατείας του χώρου και όχι για να διεκδικεί δάφνες υψηλής γαστρονομίας και διακρίσεις. Τέλος, στα προηγούμενα τρία στοιχεία έρχεται να προστεθεί κι ένα τέταρτο εξίσου σημαντικό: το περιβάλλον. Η αυλή του «Albion» είναι όλα τα λεφτά και σίγουρα ό,τι καλύτερο σε αυτό το κοσμικό σημείο του Νέου Ψυχικού. Και μόνο γι’ αυτήν αξίζει τον κόπο η επίσκεψη ένα ζεστό καλοκαιρινό βράδυ. Για να είναι όμως ολοκληρωμένη η εικόνα, ας δούμε λίγο πιο προσεκτικά τον τομέα «γεύση».

Το μενού είναι αρκετά περιεκτικό, με δώδεκα σαλάτες και ορεκτικά, πέντε πάστες κι επτά κύρια πιάτα (κρέας και ψάρι). Όσον αφορά τα ζυμαρικά, τώρα, τόσο­ οι πένες με βελουτέ ντομάτας όσο και τα ραβιόλι αστακού­ ήταν σαφώς κατώτερα των προσδοκιών μου και των όσων θα ανέμενα από ένα χώρο αυτού του είδους.

Αδιάφορη η βελουτέ ντομάτας στο πρώτο πιάτο και η γευστική αδυναμία του δεύτερου ήταν τα κύρια χαρακτηριστικά, τα οποία επιβάλλουν αναθεώρηση αυτών των προτάσεων. Σε αντίθεση με τα παραπάνω, πάντως, ο τομέας «πίτσα» είναι καλός. Η πίτσα tartufo cotto έχει καλή­ βάση ζύμης και μια επίστρωση που οδηγεί σε ένα καλό γευστικό αποτέλεσμα.

Κάτι ανάλογο ισχύει τόσο για την ταλιάτα black angus όσο και για το rib eye με ψητές πατάτες, λαχανικά και σος βουτύρου, τα οποία υπηρετούν επαρκώς το ζητούμενο γευστικό επίπεδο. Εκεί που έχω μεγαλύτερη ένσταση, τέλος, είναι η wine list. Λαμβάνοντας υπόψη τη restaurant-bar φιλοσοφία του «Albion», πιστεύω ότι ο χώρος έχει ανάγκη από μια λίστα κρασιών περισσότερο περιεκτική και λιγότερο κλασική και απρόσωπη.