Το ρεστοράν του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» είναι ατμοσφαιρικό, έχει ωραία κουζίνα, πολύ καλή σχέση ποιότητας/τιμής και του αξίζει να μπει στην ατζέντα των Αθηναίων.
Θα φανεί στο χειροκρότημα…: Δεν είχε εκδήλωση την Τετάρτη που πήγα στο Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης», και ο κόσμος στο εστιατόριο, στον τελευταίο όροφο του κτιρίου, ήταν ελάχιστος, οπότε άραξα ρεμβάζοντας και φιλοσοφώντας πάνω στα της εξόδου αθηναϊκά ήθη. Οι χώροι τέχνης στις μητροπόλεις του κόσμου έχουν συνήθως ένα αξιόλογο εστιατόριο ή καφέ και είναι ενταγμένοι στην καθημερινή ζωή των κατοίκων τους. Στην Αθήνα είμαστε πίσω σ’ αυτό τον τομέα, καθώς λίγα μουσεία ή καλλιτεχνικά ιδρύματα διαθέτουν μια αξιόλογη γευστική πρόταση, αλλά και οι Αθηναίοι προτιμούν, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, πιο ιδιωτικές προτάσεις εστίασης.
Έτσι λοιπόν, καθώς το Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης» είναι εντελώς off Broadway, ο κόσμος δεν το σκέφτεται εύκολα ως σημείο γευστικής καλοπέρασης παρά μόνο όταν υπάρχει παράσταση ή συναυλία, κι ας είναι το «Clap the Restaurant» ένα νόστιμο, όμορφο και με πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής εστιατόριο. Το γεγονός ότι έχει θέα είναι βασικό ατού – αρκετά τραπέζια βλέπουν Ακρόπολη. Ο ίδιος ο χώρος τώρα έχει έναν αρτίστικο ρομαντισμό, που στο πάτωμα και τους τοίχους εκφράζεται με ζωγραφισμένα ανθισμένα κλαδιά, ενώ η ιδέα συνεχίζεται στο ταβάνι με τις διακλαδώσεις μιας ξύλινης γεωμετρικής σύνθεσης. Τα μοντέρνα φωτιστικά που θυμίζουν οικιακά λαμπατέρ ζεσταίνουν όμορφα το χώρο. Εκτός από τη βασική του σάλα με τις τζαμαρίες, υπάρχει και μια δεύτερη με πολύχρωμα νήματα και μαξιμαλιστικούς πολυελαίους να κρέμονται από το ταβάνι, και ένα ελαφρύ μοναστηριακό τραπέζι που καθίζει 20 άτομα στις βελούδινες πολυθρόνες του.
Τρώγοντας τα αγαπημένα των σταρ: Ταιριάζει γάντι σε αυτό το εστιατόριο με τις καλλιτεχνικές ανησυχίες η ιδέα ενός μενού που τα πιάτα του αποτελούν αγαπημένες γεύσεις σταρ του σινεμά ή φαγητά που έχουν... παίξει σε ταινίες. Το concept το πρόκρινε ο δημιουργός του, Χρήστος Σοκόλης, και την κουζίνα ανέλαβε ο Μιχάλης Νουρλόγλου με δεξί του χέρι τον Αγαπητό Τσακαλάκη, ο οποίος μαγειρεύει επιτόπου. Παράδειγμα, η σούπα άγριων μανιταριών και sherry από τα «Απομεινάρια μιας μέρας», που αναπλάθει με την πολύ καλή ματ γήινη βαθιά γεύση της, την ατμόσφαιρα του έργου σ’ ένα αρχοντικό στην αγγλική εξοχή, όντας ένα από τα καλύτερα πιάτα του εστιατορίου. Γκουρμέ λεπτομέρεια που το ανεβάζει, η μικρή μπρουσκέτα με δίσκους αποξηραμένων μανιταριών που κρύβουν ένα κομματάκι ώριμου γαλλικού τυριού.
Στον κατάλογο του μαγαζιού περιλαμβάνονται comfort σπεσιαλιτέ όπως η προηγούμενη, διεθνώς αγαπημένα χιτ σαν τη Ceasar salad που αρέσει στον Μάικλ Ντάγκλας και εδώ τη φτιάχνουν με ψητή καρδιά μαρουλιού, καπνιστή πανσέτα και κρουτόν, και πιο μοντέρνες συνθέσεις, όπως ο σολομός ποσέ με ζεστή σαλάτα λαχανικών εποχής και κουκουνάρι, αγαπημένος της Τζόαν Κρόφορντ. Ο τελευταίος έρχεται προσεκτικά μαγειρεμένος μέσα σε μια ζουμερή σάλτσα όπου τον τόνο της γεύσης δίνουν τραγανά και ζωηρόχρωμα κολοκύθια, φασολάκια και μπρόκολα. Στον δημιουργό του Ιδρύματος «Μιχάλης Κακογιάννης» άρεσε πολύ το ριζότο μιλανέζε, που είναι φυσικό να έχει τη θέση του στο μενού. Έρχεται κατακίτρινο από το σαφράν, al dente και ελαφρώς χυλωμένο, αλλά δεν έχει αυτό το βουτυράτο mantecaρισμα που θα το έφερνε μελωμένο στο στόμα. Αντιθέτως, γοητευτικότατο είναι το καραμελωμένο βούτυρο που φέρνουν στην αρχή μαζί με το ψωμί. Στην κατηγορία «και comfort και χιτ» ανήκουν τα δύο επόμενα πιάτα.
Τα Scotch eggs άρεσαν στον Λέοναρντ Φρέι (τον γαμπρό στον «Βιολιστή στη στέγη». έρχονται με την τραγανή τους κρούστα, τον κρόκο τους υγρό, chorizo που δεν καίει και τραγανά τσιπς – απλό και νόστιμο. Σε ποιον δεν αρέσει ένα καλό burger; Είναι λογικό λοιπόν να το ήθελε και η Αρίθα Φράνκλιν. στο «Clap» τρως sausage burger με μπιφτέκι από βοδινό Βlack Αngus και καπνιστό χοιρινό λουκάνικο (θα το προτιμούσα πιο ζουμερό) συνοδεία ωραιότατης τηγανητής πατάτας. Υπάρχει πάντως ένα πιάτο για το οποίο θα ερχόμουν με κλειστά τα μάτια στο «Clap», και αυτό είναι η καρμπονάρα! Δεν είναι μόνο τα άψογα βρασμένα λινγκουίνι ή το ωραίο καπνιστό μπέικον της Δράμας, αλλά και το αβγό ποσέ, που σπας το ρευστό κρόκο του, τον ανακατεύεις και κάνεις μια εξαιρετική σάλτσα, με αποτέλεσμα μια ζουμερή αρωματική μακαρονάδα.
Το «Clap the Restaurant» έχει μια πολύ καλή σχέση ποιότητας-τιμής με ιδιαιτέρως καλομαγειρεμένο φαγητό. Μόνο στα γλυκά έπεσαν οι επιδόσεις. μας έφεραν εκσυγχρονισμένη παλιομοδίτικη πάστα, σφιχτό τσιζκέικ και τάρτα σοκολάτα που ήταν μεν καλή, αλλά δεν με τρέλανε κιόλας. Έχω ακούσει πολύ καλά λόγια για τη lemon pie, αλλά δεν την είχαν. Προσέχοντας λίγο τα γλυκά του και τις προαναφερθείσες αδυναμίες του, το «Clap» θα μπορούσε ν’ ανέβει στο επόμενο βαθμολογικό σκαλοπάτι.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 18/5
CLAP THE RESTAURANT Πειραιώς 206 (Ίδρυμα «Μιχάλης Κακογιάννης»), Ταύρος, 2103411908. Ωράριο λειτουργίας: Σάβ., Κυρ. & μεσημ. Τιμή: € 25-30 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεA: όχι. Πάρκινγκ: στους γύρω δρόμους.
