Υψηλή χασαπική και απρόσμενα νόστιμα κρέατα σε πρωτότυπες βερσιόν που δεν τις συναντάς αλλού στην Αθήνα. Σπεσιαλιτέ του κελαριού, τα εισαγόμενα από το εστιατόριο κρασιά της Ν. Αφρικής και της Ν. Ζηλανδίας.
Light and the music: Από πέρυσι που άλλαξε τα χρώματά του, ο πιο ψαγμένος «Τηλέμαχος» έχει εξελιχθεί σαφώς σε μια πιο χαρούμενη σάλα. Η off white απόχρωση στους τοίχους, που επεκτείνεται και στην πολύ όμορφη ξύλινη στέγη, συνεχίζει χρωματικά την ελάφρυνση του μαγαζιού. Η επίπλωση στο ύφος του αντικέ δέρματος, ωστόσο, κάνει σκληρό κοντράστ με τα υπόλοιπα, αλλά η φωταύγεια των πολυελαίων βοηθάει να κατευθύνεται το μάτι πιο πολύ προς τα φωτεινά και λιγότερο τα σκούρα, βαριά σημεία του. Στην ελαφράδα και την οικειότητα συμβάλλουν και τα ξύλινα τραπέζια με τα χάρτινα σουπλά. Αυτό που του ταιριάζει πολύ είναι τα lives με νέους Έλληνες καλλιτέχνες που παίζουν άλλοτε Παρασκευή κι άλλοτε Σάββατο πλημμυρίζοντας με ενέργεια τον «Τηλέμαχο».
Όταν ο χασάπης φλερτάρει με τη γαστρονομία: Έχω πάει σε αρκετά εστιατόρια στην Ευρώπη όπου η χασαπική και η κουζίνα των σφαγείων εμπνέει τη γαστρονομική δημιουργία: στο «Checchino dal 1887», έξω απ’ τα παλιά σφαγεία στο Τραστέβερε της Ρώμης, στο «Dario Cecchini» του διάσημου σαν ροκ σταρ Ιταλού χασάπη, στο nose to tail «St. John» στο Λονδίνο, σε σπανιόλικες ταβέρνες που σερβίρουν ουρές ταύρου. Ο Γιώργος Τσιλιγκίρης, χωρίς να έχει απ’ όσο ξέρω κάποια ιδιαίτερη προσωπική επαφή με αυτά τα μαγαζιά, εμφανίζεται στον «Τηλέμαχο Barbeque Club» με λευκή ρόμπα χασάπη και κάνει θαύματα με μερικά από τα πιο απρόσμενα κρέατα, ακολουθώντας την ελληνική νοοτροπία.
Την πιο τολμηρή του πρόταση τη χάρηκα σε μια μπριζόλα χοιρινού λαιμού. δημοφιλές εσχάτως κομμάτι στις ταβέρνες της επικράτειας, μόνο που η συγκεκριμένη ήταν από μεγάλο μαύρο χοίρο και ψημένη –άκουσον, άκουσον!– σενιάν, δίνοντας ένα κρέας τρυφερό, ντελικάτο και βαρβάτο μαζί και εν κατακλείδι νοστιμότατο. Θέλει guts να τολμάς να ξεπερνάς μια εδραιωμένη προκατάληψη και να αποδίδεις γαστρονομικές τιμές σ’ ένα τόσο ξεχωριστό κρέας. Μαζί με τις εξαιρετικές στρογγυλοκομμένες τηγανητές πατάτες κάνουν πολύ δυνατό δίδυμο.
Για να μείνουμε σε μια παρόμοια συχνότητα, φέρνω στο μυαλό τη very comfort απόλαυση των μάγουλων του μαύρου χοίρου σ’ ένα κρασάτο μαγείρεμα που ντύνει με umami νοστιμάδα άψογα βρασμένες παπαρδέλες – το γεγονός μάλιστα ότι αυτό το πιάτο κοστίζει μόλις € 8 το μετατρέπει σε αληθινό κελεπούρι. Γενικότερα πάντως οι τιμές είναι προσεγμένες, ενώ το σπέσιαλ μενού με € 30 κάνει πρωταθλητισμό ποιότητας/τιμής – γι’ αυτόν το μήνα περιλαμβάνει: κρεατόσουπα, καρπάτσιο με σαλάτα ρόκας, τις ανωτέρω παπαρδέλες, χασάπικους κεφτέδες με πικάντικη καροτοσαλάτα, βοδινή μπριζόλα με πατάτες τηγανητές, και κορμό σοκολάτας.
Ένα άλλο από τα κορυφαία κρέατα είναι ο σιδηρόδρομος στον ατμό – πάνω στο τεράστιο κόκαλο είναι ξαπλωμένο ένα τρυφερούδι, σάρκα με βαθιά, ντελικάτη γεύση, απέριττο και στην απλότητά του μοναδικά γκουρμέ. Στην κουζίνα, υπάρχουν κάποια ωραιότατα μαγειρευτά που κάνουν την κλασική ελληνική κουζίνα να ζει πολύ ωραίες στιγμές. Οι λαχανοντολμάδες με κρέας μαύρου χοίρου έχουν πιο γραμμένη νοστιμιά και σερβίρονται με βορειοελλαδίτικο αβγολέμονο με πιπεριά και μπούκοβο. Το σούπερ μυρωδάτο φρικασέ φτιάχνεται με μπόλικο ψιλοκομμένο αρνάκι και διαθέτει πλούτο και φινέτσα. Οι χασάπικοι κεφτέδες από βοδινό, πρόβειο και τραγίσιο κιμά, τυλιγμένοι με μπόλια, είναι λιχουδιά που λιώνει στο στόμα.
Η περίφημη λιγκουινάδα με βουνίσιο τράγο είναι πιάτο με μεγάλη μαγκιά που το έχω γευτεί πολλές φορές, κι έτσι διαπίστωσα περισσότερη ελαφράδα και λιγότερο βάθος στην τελευταία μου δοκιμή. Μέσα σ’ αυτό το σερί ωραίων σπεσιαλιτέ τα μόνα παραστρατήματα ήταν το κρύο καρπάτσιο αρνιού (πρώτον, διότι δεν ήταν καρπάτσιο αλλά χοντροκομμένες φέτες από μπούτι και, δεύτερον, διότι ήταν σκληρές) και η πάπια πορτοκάλι στη σχάρα επειδή ήταν σκληρή και άχαρη. Σε αντίθεση μ’ αυτές, τα καπνιστά αρνίσια παϊδάκια, παρότι υπερβολικά καπνισμένα και καραμελωμένα, έχουν σάρκα με μεγάλη τρυφεράδα. σ’ αυτήν τη βερσιόν του έντονου καπνίσματος πάντως δεν ταιριάζει η ανατολίτικη σάλτσα γιαουρτιού με δυόσμο, χρειάζεται κάτι άλλο.
Η βοδινή σπαλομπριζόλα είναι κλασική περίπτωση καλοπέρασης, αλλά το κορυφαίο κρέας που δοκίμασα είναι το φιλέτο προβάτου: ανάλαφρο, φινετσάτο και την ίδια στιγμή με μια ντελικάτη ένταση που θυμίζει ελάφι σε πολύ ραφινάτη εκδοχή – μιλάμε για αστέρι που δεν παίζεται. Σημειωτέον ότι η φίνα πικράδα του al dente βρασμένου ταραξάκου –πικραλίδας δηλαδή– αποτελεί ωραία συνοδεία των κρεάτων. Μου άρεσαν πολύ το ρεβανί και η καρυδόπιτα για το άψογο σιρόπιασμά τους και βρήκα συμπαθέστατη τη μυρωδάτη κρέμα μαστίχας.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 19/1.
ΤΗΛΕΜΑΧΟΣ BARBEQUE CLUB Φραγκοπούλου 22 & Μ. Μπότσαρη, Κάτω Κηφισιά, 2108076680. Ωράριο λειτουργίας: Κυρ. μόνο μεσημ. Κλειστά Δευτ.Τιμή: € 40-60 (το άτομο, χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
