Soleto

Ένα όνομα, δύο κουζίνες σε ένα από τα δημοφιλέστερα μπαρ-ρέστοραν της Γλυφάδας. Τα δύο του εστιατόρια ξεψαχνίζουν και κριτικάρουν ο Δημήτρης Αντωνόπουλος και ο Διονύσης Κούκης.

Χαρούμενη υπερπαραγωγή Κάθε φορά που περνάς έξω από το «Soleto» ανοίγει η καρδιά σου. Νομίζεις πως ήρθαν τα Χριστούγεννα έτσι που τα δέντρα στον εξωτερικό του χώρο ακτινοβολούν χαρά, ντυμένα με άπειρα φωτισμένα λαμπιόνια! Είναι σαφές ότι το μαγαζί έχει κάνει αίσθηση στη Γλυφάδα γεμίζοντας με ωραίο κόσμο κι εντυπωσιακές εμφανίσεις, που το τροφοδοτούν με σπινθηροβόλα vibes.

Ανοιχτό από το πρωί για καφέ και breakfast μέχρι αργά το βράδυ για φαγητό και ποτό, έχει μια σύνθετη γεωγραφία: τραπέζια, ψηλά stands, μεγάλη μπάρα, υποβλητικοί φωτισμοί – όλα μοντέρνα και καλοφτιαγμένα, σε μια υπερπαραγωγή αντάξια ενός metropolitan μαγαζιού. Στο ξεκίνημά του οι δύο κουζίνες που σερβίρει –ιταλική και γιαπωνέζικη– είχαν ξεχωριστό χώρο, με το ασιατικό «Kibo» στη δική του σάλα. Τώρα μπορείς να καθίσεις όπου θέλεις και να παραγγείλεις ό,τι θέλεις.

Kibo 13/20
Από τον Δημήτρη Αντωνόπουλο
Στο γιαπωνέζικο μενού του «Soleto» κυριαρχούν τα σούσι σε πάρα πολλές εκδοχές. Και είναι σαφές ότι το έχουν: σωστό τύλιγμα, καλό ρύζι, νόστιμο ψάρι, νιώ­θεις ότι μπορείς να γευματίσεις εξολοκλήρου με σούσι και σασίμι αν θέλεις. Η τεμπούρα που παραγγείλαμε ήρθε λίγο διαφορετική από την περιγραφή του καταλόγου, με πολλές τζάμπο ζουμερές γαρίδες σε τραγανό, χοντρό κουρκούτι, μπαστουνάκια ελαφροτηγανισμένων λαχανικών και ωραία καραμελωμένη dashi sauce για να τα βουτάς. μόνο τα τραγανά noodles μου φάνηκαν άχαρα σε αυτό το πιάτο.

Τα γιαπωνέζικα dumplings, τα gyoza, είναι από αυτές τις ντελικάτες σπεσιαλιτέ που απαιτούν προσοχή. ήρθαν αχνιστά, γεμισμένα με γαρίδες μέσα στο καλαθάκι τους, αλλά δεν απέφυγαν τις ατέλειες, καθώς στις άκρες τους ένιωθες μια όχι ευχάριστη ζυμαρίλα. Το black cod είχε τελειώσει, οπότε στραφήκαμε σε άλλα πιάτα.

Τα σκούρα japanese noodles, τα yakisoba, είναι φαγητό από το καθημερινό ρεπερτόριο της Χώρας του Ανατέλλοντος Ηλίου. εδώ τα φτιάχνουν πολύ νόστιμα και νιώθεις διάχυτη τη σπιτίσια γευστικότητά τους στην εκδοχή με κοτόπουλο και πιπεριά που δοκιμάσαμε.

Στον κατάλογο υπάρχει κι ένα τμήμα με fusion πιάτα απ’ όπου διαλέξαμε τραγανή πάπια Πεκίνου. Δεν πρόκειται για το κλασικό Peking duck με τη λακαρισμένη, καραμελωμένη πέτσα, αλλά για νόστιμη ψητή πάπια που σερβίρεται με αχνισμένα πιτάκια, λαχανικά και σος δαμάσκηνου, για να τα τυλίξεις όλα μαζί στο γνωστό «σάντουιτς». το τραγάνισμα της πέτσας είναι ατού, αλλά το κρέας δεν ήταν όσο έπρεπε χυμώδες για να σε κάνει να τη χειροκροτήσεις.

Στο φινάλε χαρήκαμε ένα ανάλαφρο δροσιστικό γλύκισμα που μοιάζει με τσιζκέικ, αλλά δεν είναι. πάνω σε μπισκότο έχεις πολύ ωραία κρέμα λευκής σοκολάτας με λεμόνι και σος βατόμουρου-φράουλας με τα ίδια τα φρούτα και δίπλα τραγανό σορμπέ lime.

Soleto 13/20
Από τον Διονύση Κούκη
Το ιταλικό ταμπεραμέντο του «Soleto» αναδεικνύεται κυρίως από τις προτάσεις του σε πίτσα και πάστα. Σε ό,τι αφορά τις πρώτες, ο κατάλογος είναι «σεμνός» με μόνο τρεις εκδοχές – ανάμεσά τους η Tartufata (λευκή σάλτσα, μανιτάρια, παρμεζάνα, λάδι τρούφας) είναι γευστική, πληθωρική και χορταστική, με λεπτή ζύμη που χάνει λίγο την τραγανή αίσθηση εξαιτίας των υλικών. Αλλά και στην πάστα η καλή προσέγγιση δείχνει το πρόσωπό της χάρη στα καπελίνι με βασιλικό καβούρι και τονισμένη πικάντικη παρουσία λιαστής και φρέσκιας ντομάτας.

Το μόνο που της λείπει είναι λίγο περισσότερο al dente, είναι όμως απολαυστική. Ενδιαφέρουσες είναι επίσης και οι ταλιατέλες από μελάνι σουπιάς σε ζωμό καραβίδας και λάδι τρούφας. Αρνητικό στο πιάτο οι υπερβολικά μαγειρεμένες καραβίδες. Κατά τα άλλα, το μενού προτείνει μια καλή γκάμα­ antipasti, από τα οποία δοκίμασα ένα απλώς ενδιαφέρον (λίγο υποτονικό σε ένταση) καρπάτσιο μοσχαριού γεμιστό με ψητά λαχανικά.

Το ίδιο ισχύει και για τις σαλάτες, με κορυφαία μια εξαιρετική σύνθεση με φρέσκα καραμελωμένα σύκα, κατσικίσιο τυρί, καρύδι και πράσινο μήλο. Την προτείνω ανεπιφύλακτα. Ενδιαφέρουσα είναι και η πρόταση στα κύρια, τα οποία μοιράζονται ανάμεσα σε ψάρι και κρέας (κυρίως σχάρας). Το φιλέτο τόνου με γευστικό μαύρο ρύζι, αν και είχε ξεφύγει λίγο στο ψήσιμο, ήταν καλό. Ανάλογη είναι και η εικόνα στα επιδόρπια, από τα οποία ξεχωρίζει ένα καλό τιραμισού.

Με βάση τη γευστική εμπειρία όπως την περιέγραψα, και σε συνδυασμό με την εμφάνιση του χώρου και το πολύβουο νεανικό κοινό, το «Soleto» προτείνει ένα καλό για τις ανάγκες του χώρου φαγητό, την επιμέλεια του οποίου έχει ένας από τους πιο δημιουργικούς Έλληνες σεφ, ο Μιχάλης Ντουνέτας. Για τους Γλυφαδιώτες αλλά και τους κατοικούντες στα γύρω προάστια αποτελεί ενδιαφέρουσα πρόταση.

Η επίσκεψη των κριτικών στο εστιατόριο έγινε στις 3 και 10/9 αντίστοιχα.

SOLETO Λαοδίκης 33-35, Γλυφάδα, 2109680460. Ωράριο λειτουργίας: Το «Kibo» Τρ.-Πέμ. 7 μ.μ.-1 π.μ. Σάβ-Κυρ. μεσημ.-βρ. Δευτ. κλειστά. To «Soleto» καθημερινά, από το πρωί. Τιμή: € 35-40 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Παρκαδόρος.