Δημοφιλές... δίπορτο: το μενού του Κώστα Τσίγκα σε αυτόν τον προσεγμένο και φιλικό καινούργιο χώρο στη Βουλιαγμένη έχει δύο αγάπες: ιταλιάνικα ζυμαρικά, ριζότο και πίτσες από τη μία και steaks από την άλλη.
Eχει πολύ καλοκαιρινή αίσθηση το «Testaccio», που πήρε τη θέση του «Silver Casa» στον Λαιμό Βουλιαγμένης για να στεγάσει τη συνεργασία του τελευταίου με το «Vespa Rossa». Φαντάζομαι ότι ένα κομμάτι του θα κλείσει με κάποιον τρόπο μόλις κρυώσει ο καιρός, αλλά αυτήν τη στιγμή μοιάζει να είναι όλο μια αυλή.
Το κοντράστ λευκού και μαύρου στα έπιπλα και τα υφάσματα συν το πάτωμα-σκακιέρα κεντάνε χαλαρή κομψότητα, τα εσπεριδοειδή στις γλάστρες δίνουν την εντύπωση ότι ανάμεσα στα τραπέζια φύτρωσαν δέντρα, ενώ πίσω από το μικρό μπαρ έχουν τυλίξει μια συκιά με μια γιρλάντα από φωτεινά γλομπάκια – κάτι σαν καλοκαιρινό χριστουγεννιάτικο δέντρο.
Η ιταλική κουζίνα όπως εκφράζεται με τα crostini, τις πίτσες, τα ζυμαρικά και τα ριζότο της (και μερικά πιο ασυνήθιστα αγαπημένα του Κώστα Τσίγκα, ο οποίος έχει αναλάβει το γευστικό προφίλ, όπως η trippa ή αλλιώς μοσχαρίσιος πατσάς στο φούρνο) στην προκειμένη παίζει πινγκ πονγκ με το steak house, γεγονός που σ’ το… σφυρίζουν προτού πάρεις στα χέρια σου το μενού τα μπαλταδάκια τα οποία βλέπεις σταμπαρισμένα στις στολές του προσωπικού. Στο «Τestaccio» ο καθένας μπορεί να κινηθεί ανάλογα με τα γούστα και το budget του: από μια πίτσα (οι τιμές της κυμαίνονται μεταξύ € 8 και € 12) και μια σαλάτα μέχρι το κρεάτινο κρεσέντο ενός αμερικάνικου porterhouse ή ενός prime rib.
Το εστιατόριο υπογραμμίζει τη σχέση του με τα ιταλικά τυριά με ένα Mozzarella Bar, και όντως το πρώτο πράγμα που προσγειώθηκε στο τραπέζι ήταν η δική τους μοτσαρέλα, φρέσκια, κρεμώδης, δωρικά και πολύ επιτυχημένα συνδυασμένη με τρίχρωμα ντοματίνια. Επέστρεψε λίγο αργότερα μπλεγμένη με pecorino στην αρκετά καλή λευκή πίτσα Primavera, διάσπαρτη με σπαράγγια, κρεμμυδάκια cipollini, κολοκυθάκια, μπέικον, φρέσκο λουκάνικο κι ένα αβγό στο κέντρο, ο κρόκος του οποίου σπάει, ρέει και την ποτίζει.
Βάζοντας και λίγη θάλασσα στο παιχνίδι, το crostino με αβγοτάραχο, βούτυρο γαρίδας και μαϊντανό είναι εξαιρετικά νόστιμο, αλλά η συνταγή που συνδυάζει μύδια και καυτερό καλαβρέζικο λουκάνικο ’nduja σε κόκκινη σάλτσα, παρότι έχει όλα τα φόντα να σε ηλεκτρίσει με τη ρουστίκ δύναμή της, στην περίπτωσή μας κάπου το ’χασε: το σύνολο ήταν ζόρικα αλμυρό, σε βαθμό υπερβολής.
Το πιάτο που ξεχωρίζω σίγουρα και ισορροπεί γήινη θαλπωρή και φινέτσα είναι τα ασυνήθιστα torteloni all’ortica, ζυμαρικά γεμιστά με τσουκνίδα, σερβιρισμένα σε ζωμό από σελινόριζα, αρωματισμένα με τρούφα και λίγη παρμεζάνα. Στο κρεατικό τερέν το tri-tip steak (το κάτω κομμάτι της κόντρα μπριζόλας), φύσει ζουμερό, ήρθε τρυφερό και νόστιμο, με σος βαλσάμικου, οπότε δεν ξέρω αν χρειαζόταν και η δεύτερη πικάντικη σάλτσα ντομάτας, διότι δεν ταίριαζαν ιδιαίτερα μεταξύ τους.
Από τα επιδόρπια, τώρα, το affogato, παγωτό βανίλια με εσπρέσο πάνω σε πραλίνα και τριμμένο μπισκότο, το βρήκα δροσιστικό κι ευχάριστο. Έχετε υπόψη σας ότι η κάβα κρύβει κρασιά ελληνικά και ιταλικά (καμιά δεκαριά εκ των οποίων σερβίρονται και σε ποτήρι) και οι οινόφιλοι αξίζει να ρίξουν μια ματιά και στα speciale, τα οποία βάζουν στην εξίσωση ενδιαφέρουσες, πιο upscale ετικέτες από τον ιταλικό, τον αμερικάνικο και τον αυστραλιανό αμπελώνα, ενώ μπορείτε πάντα να συνοδεύσετε το φαγητό σας και με ιταλικές μπίρες.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 2/8.
