Το όμορφο κρεατοφαγικό στέκι της Γλυφάδας παίζει με επιτυχία στο γήπεδο της πολύ καλής σχέσης ποιότητας-τιμής.
Industrial disease: Πολλοί από σας, είμαι σίγουρος, ξέρετε αυτό το περίφημο τραγούδι των Dire Straits από το «Love over gold». ε, λοιπόν, αυτό μου ήρθε να σιγοτραγουδήσω μπαίνοντας στο «Moouu». Πολύ επίκαιρο με την κρίση ολόγυρά μας αλλά και με την industrial χροιά που είναι απλωμένη στο σκηνικό του. Κολόνες ντυμένες με μεταλλικό πλέγμα, τραπέζια από λαμαρίνα, μια φωτεινή επιγραφή με οδηγίες ψησίματος για medium rare ως απόσπασμα από κρεατολατρικό μανιφέστο, τουβλάκι στους τοίχους αλλά και «οξειδωμένα» γήινα χρώματα καρυκεύουν με βιομηχανική αύρα τον ψηλοτάβανο χώρο.
Την ίδια στιγμή οι καδραρισμένοι στους τοίχους μπαλτάδες –πολύ ωραία συλλογή– μαζί με το μακρόταλο, σε στιλ Chesterfield καναπέ βγάζουν μια υποβόσκουσα ένταση που θυμίζει την ταινία «Συμμορίες της Νέας Υόρκης». Και αν προσέξετε τα χερούλια στις πόρτες, θα διαπιστώσετε ότι και αυτά μπαλτάδες είναι…
Το μαγαζί έχει απλωθεί και στο διπλανό χώρο με ένα τεράστιο μπαρ και ακριβώς απέναντί του ένα ανάλογου μήκους τραπέζι. Σε μια τόσο εντυπωσιακή μπάρα θα περίμενα έναν κατάλογο με σπέσιαλ κοκτέιλ, αλλά δεν υπάρχει. ο bartender, πάντως, έρχεται στο τραπέζι και συζητά μαζί σου τις προτάσεις του. Καθισμένος έτσι που να κοιτάζω προς τα μέσα, είχα την αίσθηση πως το ντεκόρ της νέας σάλας είναι μεν ατμοσφαιρικό –σαν από αμερικάνικο ή αγγλικό steak house–, αλλά κάπως χειμωνιάτικο, με τους καφέ καναπέδες και την ταπετσαρία της βιβλιοθήκης με τους παπύρους και τα αναμμένα κεριά να δίνουν τον τόνο.
Κοιτάζοντας στην αντίθετη πλευρά όμως η εικόνα αλλάζει καθώς το βλέμμα συναντά την πρασινάδα του δρόμου. Οι σερβιτόροι είναι καλωδιωμένοι με ακουστικά κι επικοινωνούν συχνά με την κουζίνα, αυτό όμως δεν είναι ευχάριστο διότι, παρότι το σέρβις είναι πολύ πρόθυμο, συχνά νομίζεις ότι, ενώ μιλάς μαζί τους, αυτοί είναι αλλού. Ο κόσμος γύρω καλύπτει πολυσυλλεκτικά τα στιλ και τις ηλικίες: παρέες νεαρών και μεγαλύτερων με ως επί το πλείστον νορμάλ εμφανίσεις.
Κρέας δος ημίν σήμερον: Αν είναι κάτι που κάνει το «Moouu» να ξεχωρίζει στο γήπεδο της κρεατοφαγίας, αυτό είναι ότι εστιάζει την προσοχή του σε λιγότερο γνωστές κοπές, έχοντας σχεδόν εξορίσει τα φιλέτα από τον κατάλογό του. Αυτό του επιτρέπει, από τη μία, υφές και γεύσεις έξω από τα καθιερωμένα και, από την άλλη, τιμές πραγματικά προσιτές, ώστε να το κάνεις καθημερινό στέκι σου. Εκτός αυτών, η κουζίνα ετοιμάζει κάποιες δικές της παρασκευές, όπως το μοσχαρίσιο λουκάνικο που έρχεται σε ένα ψωμάκι με δροσερή κι ελαφριά σαλάτα coleslaw, αλειμμένο από τη μία με κέτσαπ και από την άλλη με τσάτνεϊ κρεμμυδιού. έχει γεύση έντονη και γήινη, που το κάνει να θυμίζει –χωρίς να είναι– σουτζούκι.
Θέλει σίγουρα σαλάτα με μεγαλύτερη οξύτητα για να το κοντράρει και να το ανεβάσει. Πρωτεΐνη μεν, αλλά του φυτικού βασιλείου είναι τα μανιτάρια στο μαντέμι: έχουν ωραία, τραγανή υφή και τους πάει ο συνδυασμός με το σπανάκι. Δεν με πείραξε που το λάδι τρούφας της περιγραφής ήταν ανύπαρκτο, αλλά το ότι δεν βρήκα τη βαθύτερη umami νοστιμιά που περίμενα. Το New York steak, που δεν είναι άλλο από το κόντρα φιλέτο, έχει ωραία τρυφεράδα χάρη σε ξηρό σίτεμα 24 ημερών και η νοστιμάδα του είναι μεν ελαφριά, αλλά γραμμένη. Το oyster blade, γνωστό και ως flat iron, έχει εξ ορισμού μεγαλύτερη σκληράδα, που σε κάποια σημεία είναι εμφανέστερη. δεν είναι όμως η γευστικότητά του τέτοια, που να με κάνει οπαδό του, παρότι η τιμή του είναι πολύ ενδιαφέρουσα.
Αντιθέτως, ένα πιάτο το οποίο θα με τραβήξει μέχρις εκεί είναι το μοσχαρίσιο ταρτάρ από picanha και rib eye Black Angus με € 10. Τα καυτερά, όπως το πιπέρι και το ταμπάσκο, πάνε πολύ με το αβγό που ανακατεύεις στη σάρκα του και γενικώς ήταν το καλύτερο πιάτο από όσα δοκιμάσαμε. Ενδιαφέρον είναι και το Black Angus burger: έρχεται σε πολύ ωραίο ψωμάκι και σου δίνει ακόμη μία φορά την ευκαιρία να επιβεβαιώσεις την ικανότητα της κουζίνας στο ψήσιμο ακριβείας. Όσο για τις γαρνιτούρες που δοκιμάσαμε, τα ψητά λαχανικά ήταν ΟΚ, οι τηγανητές πατάτες καλές, αλλά τα τσιπς αντί για τον πουρέ που είχαμε ζητήσει στο burger αψυχολόγητα.
Το φινάλε επιφυλάσσει ζαχαροπλαστική που στέκεται γενικά σε καλύτερο επίπεδο από ό,τι το φαγητό. Η σούπα σοκολάτας έχει ευγενική πικράδα και της ταιριάζουν πολύ τα τραγανά crumbles και το παγωτό βανίλια. Η lemon pie είναι καλοφτιαγμένη, πλούσια και δροσερή, με απαλή, ελαφρώς καψαλισμένη ελβετική μαρέγκα επάνω της και παγωτό λάιμ δίπλα. Το μπανόφι είναι πολύ γευστικό κι ελαφρύ, αλλά θα ήταν σίγουρα καλύτερο με λιγότερη ζάχαρη.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 16/6.
MOOUU Φοίβης 17, Γλυφάδα, 2114096295. Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 25-28 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.
