Balthazar

Στον κήπο του καλλιεργεί πάντα φαν διάθεση. Με τον Χριστόφορο Πέσκια να έχει επιστρέψει και το «Freud Oriental» να έχει στήσει εκεί το sushi spot του, το φετινό καλοκαίρι ξεκίνησε δυναμικά, με κουζίνα διπλής όψεως.

Με 14 χρόνια επιτυχημένης πορείας, δεν νομίζω ότι χρειάζεται συστάσεις το «Balthazar». Το μπαρ-εστιατόριο των Ανδρέα και Γιώργου Πιτσιλή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για τον ομορφότερο κήπο του αθηναϊκού κέντρου. Για ακόμη μία χρονιά μπαίνεις, περνάς από φοίνικες, μουριές, γαρδένιες και άλλα πράσινα φυτικά στολίδια και κάτω από τα παραθυρόφυλλα του νεοκλασικού (στο οποίο σε μιαν άλλη εποχή έμενε η Κυβέλη) σε περιμένουν μουσικές από... garden party.

Τα παρασκευοσάββατα είναι πάντα δυνατά, αλλά το κλασικό κοινό καλοντυμένων 30-50something το διαλέγει και μεσοβδόμαδα, μοιρασμένο στο μπαρ με το γνώριμο δάσος από λουλουδάτα φωτιστικά, στα stands, στο στιλάτο ντεκ με τα ψηφιδωτά τριαντάφυλλα ή στους χτιστούς καναπέδες κάτω από την πέργκολα. Φέτος το «Freud Oriental» του Μανώλη Κονιωτάκη περνάει το καλοκαίρι του τόσο στο «Poseidonion Grand Hotel» στις Σπέτσες όσο και στην οδό Τσόχα, στο πίσω κομμάτι του κήπου, όπου κυκλοφορούν καλοφτιαγμένο σούσι, τραγανή τεμπούρα γαρίδας και η επί χρόνια αγαπημένη στο Κολωνάκι τσιπούρα­ tataki με το χαρακτηριστικό look. το κεφάλι δεμένο με την ουρά δημιουργεί στην ουσία μια φωλιά όπου παρουσιάζεται το κομμένο σε κυβάκια ψάρι.

Οι κατάλογοι είναι χωριστοί, γευστικοί βίοι παράλληλοι, σούσι πάντως μπορείς να ζητήσεις, αν θέλεις, και στα τραπέζια του κυρίως εστιατορίου, που φέτος είναι σινιέ Πέσκιας­. Έχοντας αφήσει το αποτύπωμά του παλιότερα στην κουζίνα και του «Rock ’n’ Roll», και του ίδιου του «Balthazar», ο ικανότατος σεφ συνεργάζεται εκ νέου με τους αδερφούς Πιτσιλή προτείνοντας ένα μενού που τους «πιάνει» όλους.

Οι κλασικοί τύποι μπορούν να λοξοδρομήσουν προς τα μεσογειακά ζυμαρικά (ένα θαλασσινό σπαγκέτι, πένες με ντομάτα και βασιλικό, νιό­κι αματριτσιάνα με ανθότυρο και σύγκλινο), αλλά η πλειονότητα των προτάσεων είναι πιο ανήσυχη, στην ιδιοσυγκρασιακή fusion ορολογία του Χριστόφορου Πέσκια, που με πολυσυλλεκτικούς νεολογισμούς ­διατυπώνει επί πιάτου μια προσωπική συναλλαγή με διάφορες γευστικές κουλτούρες.

Οι λάτρεις των ωμών έχουν να διαλέξουν ανάμεσα στο ωραιότατο μοσχαρίσιο tataki με σάλτσα λάιμ-σέλινου και αλμυρίκια, στο γοητευτικά πικάντικο σολ-ωμό της Κρήτης με τριμμένο ντάκο και μυρωδικά αλλά και σε ένα πιο hardcore ως προς το raw του πράγματος και ταυτόχρονα ντελικάτο σεβίτσε γαρίδας με εξαιρετικά ζωντανή μαρινάδα, που δένει οξύτητες αρώματα και κάψα, τραγανά βραστά φασολάκια και σπασμένα αμύγδαλα.

Το «ιμάμ Ανατολής και Δύσης με κρέμα από μανούρι» είναι μια ενδιαφέρουσα υβριδική συγκατοίκηση ενός κλασικού ιμάμ και μιας ας πούμε nasu miso (μια Ανατολή και μια Άπω Ανατολή δηλαδή), αλλά ως πιάτο δεν πετυχαίνει­ τις ισορροπίες του. Το ιμάμ υπερισχύει. Το λαβράκι με τα παντζαρόφυλλα, με εξαιρετικά­ τρυφερή σάρκα και ωραία τραγανή­ πετσούλα πάνω σε λάδι –αν δεν κάνω λάθος– μαϊντανού, είναι πολύ εκφραστικό, ενώ το σιδηρόδρομο, ένα περουβιανό πικάντικο κοκκινιστό που έρχεται σε ένα ιδιόμορφο ταίρια­σμα με τηγανητό ρύζι­ με σπαράγγια, φασολάκια, sisho και αβγό, το λες κάτι σαν fusion... comfort food.

Τα γλυκά, τα οποία υπογράφει ο γνωστός ζαχαροπλάστης Διονύσης Αλέρτας, έχουν καλό επίπεδο. Στην περίπτωση του μακαρόν, όμως, που συνοδεύεται με πυκνή κρέμα φιστικιού Αιγίνης και μυρωδάτο παγωτό θυμάρι, δεν λείπουν οι αδυναμίες: η κρέμα της γέμισης παραείναι πληθωρική, το λεμόνι υπερτερεί και το τζίντζερ δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου. Η τολμηρή μους σοκολάτας (με μαχητικά καυτερό μπούκοβο) πάνω σε γκοφρέτα, με σάλτσα σοκολάτας και σπιρτόζικο σορμπέ πορτοκάλι, είναι πολύ καλή. πάντα με την προϋπόθεση ότι είσαι φίλος της καψαϊκίνης.

Η λίστα κρασιών απαρτίζεται από καμιά πενηνταριά ετικέτες κατά βάση Ελλήνων γνωστών παραγωγών με κάποιες προσθήκες από τον ξένο αμπελώνα, ενώ από τα κοκτέιλ, τα οποία επιμελείται για δεύτερη χρονιά ο Αλέξανδρος Γκικόπουλος, δοκίμασα το αρωματικό, ελαφρύ ως προς το αλκοόλ και δη ευκολόπιοτο Spicy Paloma, με τεκίλα αρωματισμένη με τσίλι, λάιμ, μέλι και σόδα ροζ γκρέιπ­φρουτ, και το δροσιστικό Endless Sad Antarctica, με βότκα και φρούτα του πάθους, λάιμ και τζίντζερ, αμφότερα ισορροπημένα και ταιριαστά με το μικροκλίμα του... τροπικού «Balthazar», το οποίο ξεκίνησε δυναμικά το καλοκαίρι του.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 2/6.

BALTHAZAR Τσόχα 27 & Βουρνάζου, Αμπελόκηποι, 2106441215. Ωράριο λειτουργίας: Καθημερινά, βράδυ. Κυρ. κλειστά. Τιμή: € 35-42 (χωρίς ποτά και κουβέρ). Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Υπάρχουν παρκαδόροι.