Ψαράδες

Ένα από τα πολύ όμορφα μαγαζιά της πόλης, αποπνέει στιλάτο μεσογειακό πνεύμα και, εκτός από τις κλασικές του προτάσεις, ανανεώνει το θαλασσινό ρεπερτόριο με νεολογισμούς.

Θαλασσινό cool σικ: Σαν να έχεις μια καμπάνα ντυμένη με λευκές σανίδες, χαμένη κάπου στις ακτές της Μεσογείου, για να αποσύρεσαι για καλοκαιρινές διακοπές. αυτή ήταν η πρώτη, αυθόρμητη σκέψη με το που μπήκα στους «Ψαράδες» στη Ζησιμοπούλου. Και αμέσως μετά το πρώτο σκανάρισμα του χώρου ήμουν πια σίγουρος πως είχαν ζωντανέψει μπροστά μου σελίδες από το στιλάτο περιοδικό διακόσμησης και σπιτιού «Cote Sud». Αποπνέει πολύ ευχάριστη, χαλαρωτική αύρα αυτό το μαγαζί και η διακόσμησή του έχει μια κομψότητα, με φροντίδα στη λεπτομέρεια, που το κάνουν να ανεβαίνει πάνω από το μέσο όρο.
Μέσα στο κέλυφος των λευκών σανίδων, που φωτίζονται και ξανοίγουν από το τζαμωτό σε ξύλινο πλαίσιο γύρω γύρω, είναι τοποθετημένα πολλά διακοσμητικά στοιχεία που κεντάνε με μποέμικη κομψότητα το χώρο. Σταρ τα παλιά γυαλικά (φιάλες, καράφες, βάζα) σε έντονο οινοπνευματί ή σε ανοιχτό πράσινο της ελιάς, άλλα σκέτα και άλλα ντυμένα σε πλέγμα σχοινιού. είναι κομμάτια δυσεύρετα και φτιάχνουν ατμόσφαιρα ξεχωριστή. Η οικογένεια Βουλγαράκη που δημιούργησε τους «Ψαράδες» είχε παλιότερα μια υαλουργία κι έτσι διαθέτει ένα μικρό θησαυρό από αντίκες που στολίζουν το μαγαζί.

Κάποια ακόμη πιο ξεχωριστά κομμάτια (ταγιαριστές καράφες, παλιές­ φιάλες φαρμακείων και χημείων με χρωματιστά γυάλινα πώματα) στολίζουν με διάφανη παλιομοδίτικη γοητεία την πίσω πλευρά της σάλας. Στο μεγάλο καναπέ οι αποχρώσεις των μαξιλαριών ακολουθούν τα χρώματα των γυαλικών από πάνω – η σημασία στη λεπτομέρεια που λέγαμε. Χαζεύεις τα τοποθετημένα με μέτρο, όμορφα ντεκό στοιχεία: από μακραμέ και αντικείμενα με δικτυωτό σύρμα μέχρι παλιές παλάντζες με φυτά, αγαλματίδια ψαριών και λάμπες θυέλλης. Παρότι η ανοιχτόχρωμη επίπλωση θα έκανε κάποιον βιαστικό να σκεφτεί: «Εντάξει, άλλη μια νεο-ταβέρνα», είναι σαφές ότι οι «Ψαράδες» δημιουργούν μια ατμόσφαιρα σικάτης Μεσογείου που δεν συναντάς συχνά στην Αθήνα.

Και κλασικά, και αλλιώς: Είναι σαφής η διάθεση να δώσουν ένα σύγχρονο δημιουργικό τόνο στην κουζίνα τους και ας έχουν σαφέστατα και κλασικά στοιχεία στο μενού τους οι «Ψαράδες». Να η ωραία ταραμοσαλάτα τους, λ.χ., είναι ξινούτσικος θαλασσινός αφρός κι έχει πάνω της ταιριαστά τραγανά αβγά χελιδονόψαρου – το γιαπωνέζικο tobiko. Η πικάντικη τυροχτυπητή πασπαλίζεται με ροζ πιπέρι κι έχει καρφωμένη πάνω της μια «πιπέτα» με λάδι καπνιστής πάπρικας. Στα ντολμαδάκια τους, πάλι, η κλασική γεύση έχει έναν έξτρα τόνο κύμινου. Από τους μεζέδες θα ξεχωρίσω επίσης την καπνιστή μελιτζανοσαλάτα, που η γεύση της παίρνει ένταση από ψητή κόκκινη πιπεριά, ψητό κρεμμύδι και καλαθάκι Λήμνου, όπως και την ήπια καπνιστή σαρδέλα, μαριναρισμένη σε λάδι πράσινης πιπεριάς.
Το σεβίτσε σολομού είναι από τα εδέσματα που γράφουν. δεν το σερβίρουν στην παραδοσιακή περουβιανή εκδοχή με τη μαρινάδα του, αλλά η βελούδινη σάρκα του ψαριού παίρνει θεάρεστη ζωντάνια από το μαρινάρισμα σε λεμόνι και lime μαζί με κρεμμύδι και καυτερή πιπεριά – πάνω του τραγανό tobiko, σουσάμι και γύρω του φυλλαράκια βαλεριάνας. Η βαλεριάνα, πάντως, είναι άστοχη επανάληψη πάνω στο «λαχματούν». Η ιδέα να μετατραπεί το λαχματζούν σε θαλασσινό είναι έξυπνη, όμως η συγκεκριμένη συνταγή χρειάζεται αλλαγές για να σταθεί. η ένταση της ντομάτας πνίγει την ιδιαιτερότητα του κιμά από τόνο κι εμποδίζει τη γεύση του να γράψει. Το «πεϊνιρλί των ψαράδων» στηρίζεται στην ονομαστή συνταγή του αδελφού εστιατορίου «Barba Lazaros».

Έχει λοιπόν το πολύ ωραίο, τραγανό ψωμάκι που ίσως έχετε δοκιμάσει ήδη, το οποίο στολίζεται εντυπωσιακά με τροφαντά, ζουμερά μύδια και γαρίδες μαγειρεμένα με πιπεριές και κρεμμύδια και πετυχαίνει έναν όντως ορεκτικό νεολογισμό. η γεύση του μάλιστα ενισχύεται πολύ ταιριαστά από μια κρέμα φέτας με δυόσμο και ούζο που αντικαθιστά το κλασικό κασέρι. Περίμενα περισσότερα από το κριθαρότο με τις σουπιές που έρχεται βαμμένο από το μελάνι τους: και πιο al dente το ζυμαρικό, και περισσότερη ένταση από τη χαρακτηριστική γεύση του θαλασσινού. Στα ψάρια υπάρχουν αρκετές αλλιώτικες προτάσεις, όπως η ταλιάτα τόνου με καπνιστή μελιτζάνα ή το λαβράκι με μαρμελάδα παντζαριού και τσάτνεϊ φινόκιο-ντομάτας. Έχοντας δοκιμάσει ήδη νεωτερισμούς, στράφηκα σε πιο κλασικές προτάσεις, καθώς το ψυγείο ήταν γεμάτο ωραία και φρέσκα ψάρια. Έφαγα σκορπίνα στη σχάρα, που η κουζίνα την πρότεινε­ πετάλι, και σωστά τηγανισμένες μικρές κουτσομούρες. Η προσοχή του εστιατορίου στις γεύσεις φαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο προτείνουν τα συνοδευτικά, ποιοτικό δηλαδή επώνυμο λάδι, ξεχωριστό λεμόνι αλλά και λαδολέμονο. Η προσεγμένη αισθητική των «Ψαράδων» εκφράζεται και στην επιλογή των όμορφων πιάτων. Τα γλυκά είναι σαφώς πιο αδύναμα από το φαγητό. Μέτριοι οι «βράχοι σοκολάτας», συμπαθής ο σοκολατένιος χαλβάς που δεν ξεσηκώνει, αδύναμη η κρέμα μαστίχας στο μιλφέιγ.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 12/5.

ΨΑΡΑΔΕΣ Ζησιμοπούλου 52, Παλαιό Φάληρο, 2109414888.
Ωράριο λειτουργίας: Και μεσημέρι. Τιμή: € 25-30 (το άτομο χωρίς ποτά και κουβέρ).
Πρόσβαση ΑμεΑ: Όχι. Πάρκινγκ: Στους γύρω δρόμους.