Το επιτυχημένο πρόβατο του Παγκρατίου ακολουθεί την ίδια συνταγή και στη δεύτερή του έδρα στα Μελίσσια. Φιλικό κλίμα κι ελληνικό ρεπερτόριο στην ανοιχτή κουζίνα, σε ένα φιλικό πατρόν που δεν χρειάζεται προβάρισμα, καθώς ταιριάζει σε όλους.
Έχουμε ξαναγράψει αρκετές φορές στο «α» για τη σπιντάτη η εξέλιξη του «Μαύρου Πρόβατου». Όχι πολύ αφότου άνοιξε σε ένα λιλιπούτειο χώρο πάνω από την Πλατεία Προσκόπων, περνούσες απέξω κι έλεγες «κάτι συμβαίνει εδώ» – ήταν μονίμως γεμάτο. Λίγα τραπεζάκια, θα μου πεις, σε ένα μαύρο κουτί με μπιστρουδένια αίσθηση, συν αυτά του μικρού πεζοδρομίου. Αλλά και όταν επεκτάθηκε στο διπλανό χώρο και πάλι γεμάτο ήταν. Και όταν αποφάσισε να δοκιμάσει την τύχη του σε μια άλλη περιοχή, στα Μελίσσια, μπήκε εξίσου δυναμικά στο βόρειο προσκήνιο. Μεσοβδόμαδα πήγα, πάλι φουλαριστό το πέτυχα, με κάθε λογής κόσμο.
Ήδη είχαν φτάσει στο τραπέζι ρακάκι αγκαζέ με ντακάκι, την ώρα που περιεργαζόμουν τα έξι μαύρα προβατάκια σταμπαρισμένα το ένα πίσω από το άλλο στο γκρι του τοίχου (κι ένα έβδομο κρυμμένο στη γωνία), τις γεωμετρίες των φωτιστικών και την ανοιχτή κουζίνα. Λιτό, σύγχρονο, χαλαρά στιλάτο, με γυάλινο περίβλημα κι εστιατορική βιομηχανική αισθητική, το «Μαύρο Πρόβατο» και σε αυτόν το σχετικά μεγάλο χώρο στη Σωκράτους, με την πυκνή διάταξη των τραπεζιών, κατορθώνει να είναι φιλικό κι ευχάριστο. Όσο για το φαγητό του, ένα... κοπάδι από ελληνο-μεσογειακά πιατάκια κινείται σε μια δική του λογική μεζεδοπωλείου, με μεζέδες αλλά και πράγματα που θα έβρισκες ως κυρίως, ανάμεσα στα οποία και πολλά μαγειρευτά, σε μικρότερες μερίδες. Ό,τι πρέπει αν έχεις ελαφρώς φιλοπερίεργη διάθεση. Δοκιμάζεις πιο πολλά.
Με αρκετά χαμηλές τις θερμοκρασίες έξω, εκείνη η πυκνή, βελούδινη σούπα κολοκύθας με τα κομματάκια από καπνιστό χοιρινό ήταν καλή αρχή, ενώ και τη σαλάτα ονόματι «Δήμητρα» τη βρήκα ενδιαφέρουσα: πράσινη με ανθότυρο, σύκα, μπρεζάολα και λάδι τρούφας και ισορροπημένη βινεγκρέτ βαλσάμικου. Στη συνέχεια πήραμε την τρυφερή μαριναρισμένη πανσέτα, τα χαρακτηριστικά μαλακά μοσχαρίσια μάγουλα με νόστιμο πουρέ σελινόριζας (μινιόν comfort food) κι ένα κοκκινιστό κοτόπουλο με χυλοπιτάκια αρκετά μπαχαράτο, με γήινους τόνους. Το αρνάκι γάλακτος στο λαδόχαρτο δεν με ενθουσίασε πάντως. Ήταν πολύ λιπαρό, όχι ιδιαίτερα αρωματικό και με υπερβολικό κρεμμύδι. Στα γλυκά, τώρα, η μους λεμονιού με καραμελωμένα τριμμένα αμύγδαλα ήταν σπιρτόζα, αν και θα ήθελα λίγο πιο ήπιο το καραμέλωμα των ξηρών καρπών, και το σουφλέ σοκολάτας μια χαρά.
Όσο για το κρασί, που προφανώς δεν είναι το πρώτο μέλημά τους, υπάρχουν χύμα αρκετά αξιοπρεπές κι ελάχιστες επιλογές σε εμφιαλωμένο (οι μετρημένες στα δάχτυλα ετικέτες κινούνται μεταξύ € 9 και € 12,50) – και σε ποτήρι. Συνυπολογίζοντας τα ρακόμελα και τα διάφορα ελληνικά ηδύποτα, θα φάτε και θα πιείτε σε πολύ φιλικές τιμές. Είναι πολύ τίμιο μαγαζί το «Μαύρο Πρόβατο», όμορφα αξοναρισμένο στις ανάγκες του κοινού και αυτό δεν μπορείς να μην το εκτιμήσεις. Το γράφει και σε έναν από τους τοίχους του: «έχει λευκή καρδιά».
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 27/1.
