Το καινούργιο «Kiku» φαίνεται να γίνεται place to be. Καλό, αλλά το περιμέναμε καλύτερο συνυπολογίζοντας και τις τιμές του.
Black box: Προσωπικά σας λέω εξαρχής ότι μου αρέσει περισσότερο το ντεκόρ του καινούργιου «Kiku» στο Ψυχικό από το Κολωνάκι. Πρόκειται για ένα στιλάτο μαύρο κουτί που μου θυμίζει κάπως το πρώτο «Hakkasan» στο Λονδίνο, στο πιο αφαιρετικό του βέβαια, κυρίως λόγω των γραμμικών μοτίβο –σαν απωανατολίτικα κάγκελα– που διατρέχουν ψηλά τη σάλα. Μέσα στο ημίφως βγάζει μάτι η μοβ σύνθεση από λάμπες νέον, σ’ ένα σχηματισμό αξονομετρημένων κύβων στην πλάτη του sushi bar, και δίνει μια κυρίαρχη αίσθηση club στο μαγαζί.
Αυτή η σκοτεινιά, όμως, που τη δέχεσαι άνετα κοντά στα μεσάνυχτα όταν όντως το «Kiku» έχει έντονο το feeling του clubbing, είναι αδύναμο σημείο όταν τρως στις 9 το βράδυ και δεν βλέπεις πεντακάθαρα όχι μόνο το φαγητό σου αλλά και τους μουντούς λόγω κακού φωτισμού ανθρώπους που κάθονται στα τραπέζια γύρω σου. Ειδικά με την κοινότητα των beautiful people από τη φυλή των lifestyle darlings να κατακλύζει ακόμη και τις καθημερινές το μαγαζί, ένα κολακευτικό για τους ανθρώπους φως θα δημιουργούσε ακόμη πιο όμορφη αίσθηση. Μέσα στο μαύρο, τα λουστραρισμένα ξύλινα τραπέζια αστράφτουν, υπογραμμίζοντας τη στιλάτη ατμόσφαιρα, μαζί με το πολυσύχναστο μπαρ στην είσοδο και το ωραίο ψηλοκάβαλο μοναστηριακό τραπέζι απέναντί του. Η ωραία μουσική συνοδεύει πολύ ευχάριστα το δείπνο.
Μάλλον ουκ εν τω πολλώ το ευ: Από την πρώτη μπουκιά όλων των πιάτων που δοκίμασα, ήταν σαφές ότι η κουζίνα είναι καλά μελετημένη και έχει επίπεδο. ακόμη και όταν υπάρχουν αδυναμίες. Το λέω αυτό διότι ο Χρόνης Δαμαλάς έχει να φροντίσει δύο «Kiku» πλέον και η εμπειρία δείχνει ότι το επίπεδο στο Ψυχικό είναι λίγο χαμηλότερο αυτήν τη στιγμή απ’ ό,τι έχουμε συνηθίσει στο Κολωνάκι. Οι τιμές από την άλλη παραμένουν ψηλές, αν και λίγο χαμηλότερες στο Ψυχικό, εκτός από το sushi, όπου συχνά συμβαίνει το αντίθετο. Σταθερά πολύ καλά είναι τα gyoza. τα γιαπωνέζικα ντάμπλινγκ, αχνισμένα και κατόπιν τηγανισμένα από τη μια μεριά έτσι που να τραγανίζουν λεπτεπίλεπτα, είναι αέρινα εκφράζοντας την κομψότητα και την ελαφράδα που χαρακτηρίζει την ιαπωνική κουζίνα.
Δεν μπορώ να πω το ίδιο για το τηγάνι στα επόμενα δύο πιάτα. Στο καλαμάρι koika το τηγάνισμα είναι βαρύ και το ενδιαφέρον έρχεται στο ραντεβού μόνο όταν βουτήξεις το θαλασσινό στη σάλτσα, στάξεις λίγο lime και ολοκληρώσεις την μπουκιά με τσίλι για να εισπράξεις μια ωραία γλυκοξινοπικάντικη γεύση.
Ούτε στις γαρίδες spicy ebi το τηγάνι είναι αέρινα τεμπουράτο όπως το περιμένεις. την παράσταση στο πιάτο κλέβει η σαλάτα με το εξαιρετικό ξινούτσικο ντρέσινγκ που τη συνοδεύει. Θα είμαι πολύ αυστηρός για το black cod (gindara nasu miso), όχι γιατί το ψάρι είναι κακό. Ίσα ίσα, ψήνεται πολύ σωστά, παρότι δεν πλησιάζει την εσωτερικότητα του πρωτοτύπου του Nobu. βρίσκω όμως μίζερο το σερβίρισμα με λίγη μελιτζάνα miso (την έχουμε φάει πολύ καλύτερη άλλες φορές) και μικρή ποσότητα ψαριού όταν το χρεώνουν € 37. Το κοτοπουλάκι tori φτηνό επίσης δεν το λες (€ 24), αλλά είναι πραγματικά πεντανόστιμο και με γοητευτική comfort τρυφεράδα. ο πουρές μήλο wasabi, γλυκοφάγωτος και ταιριαστός, χωρίς να καίει. Ο τομέας σούσι είναι πολύ καλός. Το διαπιστώνεις τόσο στα ανάλαφρα California roll, που οι γεύσεις των υλικών τους ξεχωρίζουν όμορφα, όσο και στο εξαιρετικό creamy spicy suzuki, ένα nigiri με ζεστό λαβράκι και πικάντικη μαγιονέζα. Σαφέστατα καλά επιδόρπια. Ομοίως καλά με τα αλμυρά ξαδέλφια τους τα γλυκά gyoza γεμιστά με μήλο και σερβιρισμένα με ωραιότατο παγωτό και τριμμένο μπισκότο, όπως και το fondant σοκολάτας που λιώνει πικρόγλυκα συνδυασμένο με πράσινο τσάι και παγωτό φιστίκι επιπέδου.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 28/1.
