Κατεξοχήν bar-restaurant για καθημερινό και after office φαγητό και ποτό. Όμορφο ντεκόρ, συμπαθής κουζίνα.
Ορθάδικο: Ίσως υπερβάλλω λίγο, αλλά η αίσθηση που είχα μπαίνοντας στο γνωστό ημιυπόγειο του πρώην «Ten» στην Πλουτάρχου ήταν περισσότερο αυτή ενός μπαρ παρά ενός εστιατορίου. Τα τραπέζια είναι λίγα και όλα ψηλοκάβαλα και το ύφος του σκηνικού σου λέει πιο πολύ «πιες ποτό». Από την άλλη, αυτό το στιλ είναι και η δύναμή του, καθώς το «Kenza Bar» μαζεύει ως επί το πλείστον νέο κόσμο παίζοντας ταυτοχρόνως μαύρη και ποπ μουσική και προτείνοντας ωραία κοκτέιλ. Ξανά στο σκηνικό όμως, για να υπογραμμίσω ότι μπορείς να φας και στα σταντ που βλέπουν προς το δρόμο εκτός από τα δυάρια και τα τεσσάρια τραπέζια. Οι έγχρωμες τοιχογραφίες στους τοίχους ιχνογραφούν μετα-κυβιστικά τοπία που κινούνται ανάμεσα στο αφηρημένο και στην αφαίρεση (ομολογώ ότι πολύ θα ήθελα να έχω έναν παρόμοιο πίνακα στο σπίτι μου).
Ταιριάζουν μια χαρά με το μπαρ σε στιλ arte povera, φτιαγμένο από ξύλινα δοκάρια, και με τη στιλιζαρισμένη ασύμμετρη γεωμετρία των ξύλινων διακοσμητικών στοιχείων στο ταβάνι και στους τοίχους. Εκτός από το εσωτερικό, πάντως, έχουν στήσει τραπέζια και σε μια όμορφα διαμορφωμένη βεράντα στο πεζοδρόμιο. όταν ο καιρός είναι καλός, έχει γοητεία να τρως εδώ al fresco.
Ιαπωνίας και Περού γωνία: Το «Kenza Bar» ξεκίνησε πιο φιλόδοξα αν κρίνω από τον πρώτο του κατάλογο όταν άνοιξε τον Νοέμβριο του 2014. Τότε είχε, εκτός από τα σούσι και τα ceviche και τα tiradito, αρκετές ερεθιστικές fusion δημιουργίες (λ.χ. NY Ramen burger, tandoori chicken couscous) μαζί με κάποια μεξικάνικα και περουβιανά πιάτα. Τώρα έχει εστιάσει σε πιο αναμενόμενες λύσεις. Από τα σούσι οι εντυπώσεις μου είναι ανάμεικτες. Το California roll είναι όντως ενδιαφέρον χωρίς να το λες και συναρπαστικό. Το Moroccan, πάλι, από την κατηγορία των signature rolls είναι μια εντυπωσιακή στην εμφάνιση, αλλά φλύαρη υπερπαραγωγή που απογοητεύει, μια και η sweet chili μαγιονέζα καταδυναστεύει με τη γλύκα της τα υπόλοιπα υλικά (γαρίδα, αβοκάντο, σολομός, τεριγιάκι, πιπέρι καγέν, φύλλο κανταΐφι) και η αναμενόμενη διορθωτική κάψα δεν έρχεται ποτέ. Δεν επιτυγχάνει δηλαδή αυτό που καταφέρνουν οι Nikkei στιλ sweet chili baby shrimps, με τη γλυκοπικάντικη σάλτσα να δίνει τον τόνο στις γαρίδες και στα noodles.
Το καλύτερο πάντως εξ όσων δοκίμασα ήταν το «mixto ceviche de spicy». έξαψη το ξινούτσικο, πικάντικο ντοματένιο ζουμάκι του, σωστά μαριναρισμένο λαβράκι και σολομός μαζί με ντοματίνια και πιπεριές. Δείχνει άλλο επίπεδο και σε κάνει να στρέφεσαι στο ceviche και στα tiradito για να ευχαριστηθείς το φαγητό σου. Στις γλυκοπατάτες τεμπούρα βρήκα αποτυχημένη συνοδεία το άχαρο βούτυρο με σταφίδες. Τα «κύρια» πιάτα έχουν περιοριστεί σε τρία τεριγιάκι εκ των οποίων δοκίμασα το κοτόπουλο: κακό δεν το λες, αλλά είναι σαφές ότι του λείπει το βάθος της umami νοστιμάδας. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει και στα noodles με θαλασσινά, γεγονός που τα κάνει αδιάφορα. Γλυκό ο κατάλογος δεν έχει, φτιάχνουν όμως ένα ωραίο παγωτό που αξίζει να δοκιμάσετε. όπως επίσης και τα ωραία κοκτέιλ. Το Cosmogonic είναι ένα dry «ξαδερφάκι» του Cosmopolitan κατάλληλο για το φαγητό, ενώ το Fresh έχει κρεμώδη δροσιά με βότκα, μαστίχα, γιαούρτι, μάνγκο, λεμόνι και spiced syrup.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 8/1.
