Κοσμοπολίτικη ατμόσφαιρα Σμύρνης των αρχών του 1900, πρωτότυπο menu και ενδιαφέρουσα γευστική πρόταση με την υπογραφή του Ηλία Σκουλά.
Το σκεπτικό είναι έξυπνο και αντανακλά το δαιμόνιο πνεύμα ενός καλού chef ο οποίος «βλέπει μπροστά» και ταυτόχρονα έχει το χάρισμα του έξυπνου επιχειρηματία. Η ιδέα είναι απλή. Αναβιώνει την εικόνα ενός αστικού μεζεδοπωλείου της κοσμοπολίτικης και κατ’ εξοχήν ελληνικής Σμύρνης των αρχών του περασμένου αιώνα. Ο χώρος είναι μικρός, ζεστός και ευχάριστος με μουσική επένδυση που αναφέρεται ευθέως στις ρίζες του. Με λίγο χαμηλότερη ένταση ήχου θα κέρδιζε ακόμη περισσότερους πόντους.
Το σύνολο παραπέμπει σε ταβέρνα/μεζεδοπωλείο με τη διαφορά ότι διακοσμητικά δίνει άμεσα την βεβαιότητα πως απευθύνεται στα μέλη μιας εύπορης αστικής τάξης, η οποία άλλωστε ήταν και ένα από τα χαρακτηριστικά στοιχεία της Σμύρνης του 1900. Λευκά κρεμ και γαλάζια χρώματα στους τοίχους και τις ξύλινες επενδύσεις, διακοσμητικά πιάτα με μοτίβα εποχής και κάδρα με διαφημίσεις από ελληνικές εταιρείες της πόλης δίνουν το κύριο στίγμα και συνδυάζονται με προσεγμένα μαρμάρινα τραπέζια ταβέρνας και καρέκλες τύπου Thonet.
Εξίσου έξυπνο είναι και το στήσιμο του καταλόγου. Αντί για τον κλασικό διαχωρισμό σε πρώτα, κύρια κλπ. επιλέγεται η παρουσίαση των πιάτων με βάση τις γευστικές προτάσεις που έκαναν τα μαγαζιά της Σμύρνης σε πέντε διαφορετικές περιοχές της πόλης. Δεν ξέρω κατά πόσον το menu αντανακλά την πραγματικότητα, σίγουρα όμως είναι ιντριγκαδόρικο σε κάνει να ψάχνεις και τελικά σε προκαλεί να βάλεις περισσότερα πιάτα στο τραπέζι. Ίσως γι’ αυτό να ξεπέρασα τα εσκαμμένα και να δοκίμασα τουλάχιστον δέκα πέντε. Το γενικό συμπέρασμα είναι μια συνολικά καλή εικόνα με βάση την οποία ακόμα και κάποιες επιμέρους αδυναμίες δεν καθιστούν αποτρεπτική την παρουσία κάποιου από αυτά στο τραπέζι.
Για να μην σας κουράσω με μακροσκελείς αναφορές θα σταθώ μόνο σε όσα που θεωρώ ότι πρέπει οπωσδήποτε να δοκιμάσετε. Θα ξεκινήσω με αυτά που παραδοσιακά θεωρούνται πρώτα και θα επισημάνω τη χαβιαροσαλάτα (ταραμάς και καπνισμένα μύδια), τη λακέρδα από τον Βόσπορο και τον Ζεϊμπέκικο καβουρμά. Εξαιρετική ποιότητα παρασκευής και πικάντικη καπνιστή γεύση για το πρώτο, μια από τις πιο νόστιμες λακέρδες που έχω δοκιμάσει για το δεύτερο και εξαιρετική ποιότητα κρέατος σε συνδυασμό με ισορροπημένη νοστιμιά και βάθος για το τρίτο είναι στοιχεία που επιβάλλουν την παρουσία τους στο τραπέζι σας. Σε ό,τι αφορά τα κύρια πιάτα, οι αρνίσιοι κεφτέδες στη σχάρα είναι σωστά ψημένοι και με γευστικό βάθος που θα το θυμάστε. Ακριβώς το ίδιο ισχύει και με την urfa (πρόβειο κεμπάπ στον ξυλόφουρνο). Ακόμα και αν δεν σας αρέσει το κεμπάπ πρέπει να το δοκιμάσετε. Τέλος εξαιρετικά πικάντικες με χυλωμένο πληγούρι είναι και οι σουπιές.
Συνοψίζοντας, οφείλω κατ’ αρχήν να πω ότι το «1903 Taste of Smyrna» δεν είναι απλά ένα opening ανάμεσα σε δεκάδες άλλα. Είναι μια έξυπνη ιδέα με μια ιντριγκαδόρικη παρουσίαση του menu και με ποικιλία προτάσεων που σπάνε τη μονοτονία και ξεφεύγουν από την πεπατημένη. Προφανώς υπάρχουν και πιάτα με αδυναμίες σίγουρα όμως δεν υπάρχουν απορριπτέα. Άλλωστε το μαγαζί κάνει ακόμα τα πρώτα του βήματα και ήδη αυτό που προτείνει είναι καλό φαγητό. Αν και με μικρή χωρητικότητα -κάντε καλύτερα τηλεφωνική κράτηση- απευθύνεται σε ένα κοινό που δεν εξαντλείται στους κατοίκους της Γλυφάδας. Πιστεύω ότι αξίζει την προσοχή σας.
