Όμορφο, καλορυθμισμένο και γευστικά εξελιγμένο, το ελληνικό εστιατόριο της οδού Αιτωλικού στήνει μια σύγχρονη οικόσφαιρα κεντημένη με ιστορία. Ή ιστορίες. Κατά κάποιον τρόπο είναι και οι τρεις γενιές εκεί.
«Βασίλαινας. Καλλιτέχνης της γευστικής τέχνης. Μεγαλοφυΐα του απολαυστικού πιάτου. Ποιητής της αριστοτεχνικής σύνθεσης της υψηλής μαγειρικής. Άνθρωπος αγαπητός σε όλους. Δικτάτωρ του καλού γούστου των μερακλήδων φαγάδων. Καταθέτω το θαυμασμό μου στο πιάτο του». Το λεκτικό αποτύπωμα της εκτίμησης του Στράτη Μυριβήλη για το table d’hote του Θανάση Βασίλαινα μεταφέρθηκε αυτούσιο από ένα από τα παλιά λευκώματα του εστιατορίου στον τοίχο της μικρής αίθουσας που λειτουργεί σαν προθάλαμος του κελαριού.
Κι η κυρίως σάλα πάντως, ζεστή, στο χρώμα του ξύλου και σε πετρόλ, που παίζει με την αύρα του κλασικού με τα λευκά κουρτινάκια και τα σφαιρικά old fashioned φωτιστικά, είναι κι εκείνη κεντημένη με ίχνη ιστορίας. Το σχεδόν κρυμμένο ανάμεσα στην κουζίνα και τη σάλα μαρμάρινο ποτηριώνα, τα διεθνή κι ελληνικά δημοσιεύματα, τα ράφια με τις κονσέρβες που παραπέμπουν στο παρελθόν της μπακαλοταβέρνας… Τρως κι έχεις μια παράλληλη αίσθηση παλιού και καινούργιου. Το στόρι που ξεκίνησε το 1920 ο παππούς, στα χέρια του εγγονού Θανάση Βασίλαινα σπινθηρίζει καλογυαλισμένο, σε ένα από τα πιο αξιόλογα ελληνικά εστιατόρια Αθηνών και Πειραιώς, με πιστό κοινό, των ’00s πια, κάθε ηλικίας και στιλ.
Κι αν το παρελθόν βάζει την πρότερη πλοκή, το σέρβις, η οινική φιλοσοφία, η εκφραστικότητα μιας κουζίνας σταθερής, νόστιμης και με καλή τεχνική, που παίζει σε μοντέρνο ελληνικό ταμπλό χωρίς κινήσεις εντυπωσιασμού, δίνουν το στίγμα του νεο-εποχικού «Βασίλαινα». Η γευστική γραφή του Ρενάτο Μεκόλι είναι ξεκάθαρη και το φαγητό ανάλαφρο, μυρωδάτο, φίνο. Η μεστή σούπα κολοκύθας με απαλή κανέλα και μοσχοκάρυδο, που κρύβει ένα ραβιόλι γεμιστό και μοσχομυριστό (με σέσκουλα και μυρώνια) είναι καλή αρχή: η οξύτητα ισοφαρίζει τις γλυκές νότες των μπαχαρικών και το αποτέλεσμα αποδεικνύεται ορεκτικότατο.
Η εμβληματική ταραμοσαλάτα (μους ταραμά καλύτερα), σήμα κατατεθέν του εστιατορίου, παραμένει απαράλλαχτη, αφράτη, ισορροπημένη, με βελούδινη υφή. Το ταρτάρ από φαγκρί, με ήπιο wasabi, lime και λίγο πιο έντονο εστραγκόν, είναι αρκετά καλό, αλλά η τριλογία σολομού –λεπτοκομμένος και μαριναρισμένος σε σάλτσα σόγιας, καπνιστός (in house) κι εξαιρετικά ψημένος, με κρούστα μπαχαρικών–, λιτή και φινετσάτη, κερδίζει τις εντυπώσεις.
Το τρυφερό μαγιάτικο με δαντελένιο πουρέ σελινόριζας, σπανάκι και πράσο αχνιστό και η πάπια με σος από φρούτα του δάσους μαζί με επίσης ανάλαφρο πουρέ από αχλάδι, αρωματισμένο με λίγη κανέλα (η παρουσία της ψητής πατάτας δεν νομίζω ότι προσθέτει κάτι στο σύνολο), έχουν αρκετά καλές επιδόσεις, αλλά το πιάτο που δεν πρέπει να προσπεράσετε με τίποτα είναι το κατσικάκι στη γάστρα, σκέτο λουκούμι, συνοδεία ενός εξαιρετικού ριζότο που κρατάει ωραία στο δόντι, με μάραθο, ψιλοκομμένα κολοκυθάκια και λεμόνι – φανταστικό! Από τα γλυκά, τώρα, το πιο ωραίο στοιχείο του παρφέ μελιού είναι η σπιρτάδα της σάλτσας βατόμουρου – το ίδιο το παρφέ θέλει ένα «κάτι» παραπάνω. Προτιμώ το πιο ολοκληρωμένο κρεμέ σοκολάτας με σος από μάνγκο, σορμπέ εξωτικών φρούτων και καραμέλα για φινάλε μιας τέτοιας γαστρονομικής πρότασης φιλικής στον χρήστη, με value for money πραγματικά καλό.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 19/12.
