Σταθερή αξία, το κομψό εστιατόριο στο «Hilton» έχει πολύ καλό σέρβις, εξαιρετικές πρώτες ύλες και την καλύτερη συλλογή ψαριών στην Ελλάδα.
Το ρουστίκ με το στιλάτο: Δεν χαιρόμαστε συχνά στην Αθήνα τον αέρα μιας ψηλοτάβανης σάλας όπως στη Νέα Υόρκη. Η ηρεμία που χαρίζει το άπλετο φως σε τόνους λευκού και γκρίζου είναι το υπόβαθρο όπου οι αναλογίες του χώρου έρχονται σε ισορροπία με τις xl σταγόνες των φωτιστικών και τα κυματιστά υφάσματα της οροφής. Κομψές δερμάτινες πολυθρόνες B&B, με το γκρίζο τους να «αντανακλάται» στο δερμάτινο κάναβο στον τοίχο. Μπροστά από την κουζίνα το σκηνικό αλλάζει. Παλιά πιθάρια σε σχηματισμό και μια λαϊκή αγορά με εξαιρετικά προϊόντα: ολόφρεσκα ψάρια, ζωντανά λαχανικά, τυριά (μέχρι και ντενεκέδες με φέτα έχουμε δει) και άλλα καλούδια.
Το μήνυμα είναι σαφές. εδώ οι πρώτες ύλες είναι τόσο αστεράτες, που αξίζει να πλασαριστούν επί ίσοις όροις δίπλα στο καλύτερο ντιζάιν. Πρόκειται για ένα στιλ που καθιέρωσε με τσαγανό παγκοσμίως ο Κώστας Σπηλιάδης στα fine dining εστιατόρια. Στα γύρω τραπέζια παλιό χρήμα, επιχειρηματικός κόσμος και κομψές νεότερες παρουσίες.
Η Σκανδιναβία της Ελλάδας: Σήμερα η γαστρονομική φυσιολατρία και το ψάξιμο για τα καλύτερα υλικά που έφερε στο προσκήνιο το «Noma» αποτελούν το ιερό δισκοπότηρο των κορυφαίων εστιατορίων του πλανήτη. Το «Milos» κινήθηκε πρωτοποριακά για τα σημερινά δεδομένα ακριβώς σε αυτήν τη νοοτροπία εδώ και πάνω από 30 χρόνια, όταν πρωτάνοιξε στο Μόντρεαλ. Γι’ αυτό η λαϊκή αγορά με τα πρώτης ποιότητας καλούδια έχει γίνει σήμα κατατεθέν του διασημότερου ελληνικού εστιατορίου. Αρκεί να φας μια πιρουνιά ιδανικά βρασμένο σταμναγκάθι ή παντζαρόφυλλα εδώ για να καταλάβεις ότι αυτές οι απλές, αλλά καθόλου απλοϊκές γεύσεις μπορούν να είναι εδέσματα περιωπής. Το ίδιο συμβαίνει με ένα μεζέ που τον βρίσκεις σχεδόν σε όλες τις ταβέρνες της ελληνικής επικράτειας, τα τηγανητά κολοκύθια και μελιτζάνες, αλλά εδώ αποθεώνεται ως Milos special.
Έχω δοκιμάσει πολλές φορές αυτά τα κομμένα σαν τσιγαρόχαρτο ζαρζαβατικά, τόσο στεγνοτηγανισμένα και τραγανά, που θα τα ζήλευε ονομαστός tempura chef στην Ιαπωνία, αλλά στην τελευταία μου επίσκεψη ήταν από τα καλύτερα που μου έχουν τύχει: έρχονται σε εντυπωσιακό πύργο, με πλούσιο τζατζίκι και ωραία γραβιέρα σαγανάκι. Στο ξεκίνημα όμως μην παραλείψετε τα μαριναρισμένα ψάρια. Ο σκοτσέζικος σολομός με τη βελούδινη σάρκα είναι από τους καλύτερους που σερβίρονται στην Ελλάδα και το τζίντζερ τού πάει πολύ. το ανάλαφρο λυθρίνι δέχεται πάνω στη φρεσκάδα του πολύ ταιριαστά το αρωματικό ξινό του λεμονιού yuzu. το πλούσιο λαβράκι με λεμόνι, θυμάρι και ανθό αλατιού είναι ακόμη καλύτερο. Πήρατε ήδη μια πρώτη γεύση από τα εξαιρετικής φρεσκάδας ψάρια του «Milos».
Το ασυναγώνιστο ατού του ωστόσο είναι ότι διαθέτει και τη μεγαλύτερη ποικιλία φρέσκων ψαριών που μπορείς να συναντήσεις στην Ελλάδα. Διαλέξαμε σπάνια, μεγάλα μπαρμπούνια Νάξου, που μοσχομύριζαν ψημένα πολύ σωστά στη σχάρα, με σάρκα κρουστή και γευστική. Το μαεστρικό τηγάνι έβγαλε αιθέρια καλαμαράκια με ντελικάτη αρωματική γλύκα, που είναι στα πολύ ωραία τους αυτήν την εποχή. Μόνο το χταπόδι με φάβα ήταν παραψημένο αυτήν τη φορά. Από το φούρνο βγαίνει a la minute χορτοτυρόπιτα που φυσάει, τα φρέσκα στρείδια φέρνουν ολοζώντανη την αύρα της θάλασσας, ενώ τις ντομάτες στη χωριάτικη με την περίφημη φέτα της χήρας δεν τις βρίσκεις αλλού ούτε το καλοκαίρι. Στα επιδόρπια, εκτός από τους κλασικούς λουκουμάδες επιπέδου, μου αρέσει το στιλ του τραγανού μπακλαβά με μπόλικο καρύδι που φτιάχνουν εδώ, αυτήν τη φορά όμως ήταν ζαχαρωμένος.
Η σοκολατένια perfeta γοητευτικός πικρούτσικος αφρός.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 18/12.
