Κuzina

Έξω καρτ ποστάλ, μέσα νεο-νοσταλγία, με το ανανεωμένο μενού του εστιατορίου να αποτυπώνει όμορφα τη γνώριμη φιλοσοφία του Άρη Τσανακλίδη, που από τη μία πατάει στην Ελλάδα κι από την άλλη στην Άπω Ανατολή.

Όταν έρχονται φίλοι από το εξωτερικό, ένα από τα εστιατόρια που διαλέγω να τους πάω, εδώ και χρόνια, είναι το «Kuzina». Και λόγω του σημείου, και λόγω του φαγητού. Εκείνη η ταράτσα που κινητοποιεί ρομαντική διάθεση και φωτογραφικό ντελίριο αποδεικνύεται καλή επιλογή. Πιάνει πάντα. Αλλά και το χειμώνα που το open air ρετιρέ είναι παροπλισμένο, μέχρι το απόγευμα βλέπεις κόσμο να κάθεται έξω, στα τραπέζια της Αδριανού, δίπλα στις αναμμένες σόμπες, για να βλέπει την Ακρόπολη και το Ναό του Ηφαίστου.
Το λευκό, κομψά νεο-παραδοσιακό σκηνικό της σάλας είναι όμορφο – στην παρούσα φάση δε είναι και μινιμαλιστικά χριστουγεννιάτικο. Μικρές και μεγάλες παρέες πιάνουν διαφορετικές γωνιές και παίρνουν δόση νοσταλγίας και διαπολιτιστικού fusion, με αστέρια να φιγουράρουν στο ταβάνι και ξύλινες κάλτσες, μίνι έλατα και μπάλες να κρέμονται από τα φωτιστικά-κιούρτους με την «ψαριά» από αναμμένα και σβηστά γλομπάκια.

Το νέο μενού του Άρη Τσανακλίδη –σε πρώτη εμφάνιση τη βραδιά που πήγαμε– κρατάει την υφολογική κατεύθυνση που είχε πάντα: ένα σύμπλεγμα υλικών και γεύσεων της Ελλάδας και του κόσμου, σαν διαπολιτισμικό γευστικό σουλάτσο. Το μοσχαρίσιο φιλέτο tataki με φύλλα μουστάρδας, ponzu και ραπανάκι πάνω σε ένα στρωματάκι από kimchi (λάχανο τουρσί), τραγανό και σκανδαλιστικό στη γλώσσα, είναι άψογο, ενώ επίσης καλός, σε ανάλογο στιλ ενός, ας πούμε, παραλλαγμένου nigiri είναι και ο σολομός, ψημένος σε κενό αέρος, που εμφανίζεται με τη σειρά του πάνω σε ένα μυρωδάτο ταμπουλέ κουνουπιδιού με σπιρτόζικη σάλτσα wasabi-ρόκας. Έπειτα από αυτά τα δύο πιάτα, οι φλογέρες με αρνάκι, λιαστή ντομάτα, φέτα και μελιτζάνα, με ένα φύλλο χοντρό και κάπως ουδέτερο, δείχνουν αδύναμες γευστικά, παρότι η σάλτσα picante που τις συνοδεύει ανεβάζει τους τόνους. Η ζεστή σαλάτα με λαχανικά του χειμώνα βαμμένα κόκκινα από το παντζαρόζουμο με «καπελάκι» από ψητό ταλαγάνι είναι πολύ καλή περίπτωση και η πολέντα, ρευστή σαν μαμαλίγκα, πραγματικά νόστιμη: με τα ζουμερά μανιτάρια στο κέντρο του πιάτου να κρατάνε όμορφα στο δόντι και να γλυκίζουν με λίγο κρεμμύδι, βγάζει ρουστίκ ζεστασιά.
Αναλόγως χειμωνιάτικο, το ριζότο με μανιτάρια και κάστανο, είναι κλασικό, καλοεκτελεσμένο και γλυκοφάγωτο. Ο πικάντικος τόνος, πολύ ωραία ψημένος ή πολύ ωραία ωμός (είναι θέμα οπτικής), αρτυμένος με μπόλικα μπαχαρικά και σερβιρισμένος με χόρτα, έχει περισσότερο ενδιαφέρον πατώντας κατά το ήμισυ στην Άπω Ανατολή και κατά το ήμισυ στην Ελλάδα.
Στα επιδόρπια η μους σοκολάτας με κέικ μπανάνας κι εσπρέσο μοιάζει σαν παιδικό γλυκό που λοξοδρόμησε προς τιραμισού και είναι κατά τη γνώμη μου αρκετά λιγωτική, αλλά τη ζεστή πουτίγκα με τσουρέκι, μικρή δόση λευκής και μαύρης σοκολάτας, σταφίδες και κρέμα, τη βρήκα φοβερή. Ισορρπημένη, κανελάτη, με το που προσγειώνεται στο τραπέζι σε πιάνει από τη μύτη. Να πω, τέλος, ότι τα παιδιά στο σέρβις είναι πολύ ευγενικά κι εξυπηρετικά και ότι, εκτός από τις επιλογές της λίστας, την οινική πρόταση του «Κuzina» συμπληρώνουν δεκαπέντε προτάσεις σε ποτήρι που κυμαίνονται από € 4,20 έως 7.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 9/12.