Διεύθυνση:
Tηλ:
Τιμές:
€55 - €70
Στο νέο του πόστο ο Λευτέρης Λαζάρου εξελίσσει όλο και πιο γαστρονομικά την κουζίνα του μετά τις πιο προσγειωμένες γεύσεις που σέρβιρε το καλοκαίρι.
Το DNA του λιμανιού: Είναι γοητευτικό να τρως χαζεύοντας τα σκάφη στο Μικρολίμανο, ενώ η βροχή χτυπάει το τζάμι. Είναι ρομαντικό, σε ταξιδεύει… Γι’ αυτό νιώθω άνετα και χαλαρά, παρότι ο χώρος που στρώνει τα τραπέζια του δίπλα στη θάλασσα έχει καλοκαιρινή αίσθηση. Υπάρχει μια διάχυτη εξοχική κομψότητα χάρη στις ξανθόχρωμες ντιζαϊνάτες πολυθρόνες και τα τραπέζια. Πάνω στο ανοιχτόχρωμο ντεκ θυμίζουν τραπεζαρία καταστρώματος μοντέρνας θαλαμηγού. Από τη μια μεριά βλέπεις κρεμασμένα όλα τα βραβεία του Λευτέρη Λαζάρου κι από την άλλη το πουαντιγίστικο τρίπτυχο με το καράβι του Χρήστου Πετρίδη που φεύγει…
Τα στολίδια και τα φωτάκια που αντανακλώνται στο τζάμι δίνουν πολύ χαρούμενη όψη και δεν θα ήταν κακή ιδέα να παραμείνουν. Θέλω ωστόσο να υπογραμμίσω ότι η αίθουσα από την άλλη μεριά του δρόμου είναι όμορφη και ζεστή, στο ίδιο ανάλαφρο στιλ και θα άξιζε να τρως εκεί το χειμώνα με τα πιάτα να βγαίνουν ζεστά από την κουζίνα δίπλα. Πρακτικά μόνο τα γουικέντ βλέπεις κόσμο να τρώει εκεί, διότι γίνεται πατείς με πατώσε. Άπαντες έρχονται εδώ: και business, και ξένοι και διάσημοι, και ordinary people, και με το δίκιο τους.
Νέα ελληνική ψαροφαγία: Η μετακίνηση ενός αστεράτου εστιατορίου δεν είναι καθόλου απλή υπόθεση. Δεν μετακομίζει δηλαδή αυτομάτως και η σοφιστικέ κουζίνα του. Έτσι λοιπόν το καλοκαίρι το «Βαρούλκο» πέρασε μια περίοδο προσαρμογής σερβίροντας απλούστερες σπεσιαλιτέ, (κάποιες υπάρχουν και στο μεσημεριανό μενού). Εδώ και λίγο καιρό, όμως, ο Λαζάρου «φορτώνει» στο βράδυ τα πιο γαστρονομικά του πιάτα. Είναι κάτι που ανταποκρίνεται άλλωστε στις διαθέσεις του κοινού. όλοι περιμένουμε τέτοια εποχή τις καινούργιες δημιουργίες της σεζόν. Μια από αυτές ήταν και το κορυφαίο πιάτο που δοκιμάσαμε: άψογα ψημένο χριστόψαρο με άγρια υφή και υπέροχη γεύση συνδυασμένο μαεστρικά με δύο τεχνοτροπιών γαρνιτούρες. από τη μια σοφιστικέ φινέτσα με μεταξωτό πουρέ κουνουπιδιού και ελαιόλαδο αρωματισμένο με σοκολάτα, κι από την άλλη ρουστίκ εξπρεσιονισμός με κομματάκια τσορίθο.
Παρόμοιας λογικής είναι και τα τραγανά, με λεπτότατες φετούλες προζυμένιου ψωμιού, φιλετάκια δράκαινας (κρουστή, βουτυράτη σάρκα). Δίπλα τους, ο πουρές αρακά αναδεικνύεται από τα εξαιρετικά τσάτνεϊ καρότου και ντομάτας με φρουτώδη γλύκα που εκρήγνυται στο στόμα. Από την άλλη μεριά υπάρχουν πιάτα επιπέδου με γεύσεις όχι τόσο πολυσύνθετες. Κι εκεί όμως δεν λείπουν οι τσαχπινιές. Η signature σούπα με μελάνι σουπιάς και τη γήινη ηρεμιστική της γεύση έχει στη βάση της κρουτόν και γλυκιά σαλτσούλα παντζαριού και από πάνω της έναν ελαφρώς πικάντικο αφρό (από αβλεψία το ψάρι στο πιάτο μας ήταν πολύ σκληρό). Το καλαμάρι, εξόχως ντελικάτο αυτή την εποχή, παίρνει καπνιστή αίσθηση από τη σχάρα και συνοδεύεται από νόστιμα φασόλια, παιχνιδιάρικο τραγανό κρεμμύδι και κρέμα από σπανάκι (της έλειπε η γευστική ένταση).
Το τηγανητό συκώτι πεσκανδρίτσας –σπάνιος μεζές– έρχεται πάνω σε σταμναγκάθι με μια πολύ umami σαλτσούλα (σόγια-λεμόνι-θυμάρι) σαν χρωματισμένη με Ελλάδα ponzu. Ο ανάλαφρος τόνος Αλοννήσου ανεβαίνει με τη θεάρεστη γλύκα μιας σάλτσας μπάρμπεκιου και έχει δίπλα του πουρέ σελινόριζας και φανταστικό champignon.
Τα γλυκά που έχει επιμεληθεί ο Δημήτρης Χρονόπουλος, εξαιρετικά. Ξεχωρίζω την απαλή μπάρα σοκολάτας με φανταστικό παγωτό καϊμάκι. Μου άρεσαν όμως πολύ τόσο η σοκολατένια δύναμη του macaron όσο και η αντίστιξη κρέμας λεμονιού με σορμπέ λίτσι.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 10/12.
