Το φιλικό, νόστιμο κι ευέλικτο all day bar κι εστιατόριο πάνω στη Λεωφόρο Κηφισιάς έκλεισε τα τρία. Τον καινούργιο κατάλογο τον έχει επιμεληθεί ο Κώστας Τσίγκας. Και του πάει πολύ.
Εννιά και κάτι, βράδυ Δευτέρας, που μπήκαμε στο «Street Food & Βar» πάνω στην Κηφισίας άλλοι τα έλεγαν πίνοντας τις τελευταίες γουλιές παγωμένου εσπρέσο και άλλοι είχαν αρχίσει τα Mai Tai και τις Tommy’s Margaritas στην μπάρα. Έτσι πάει το all day. Αφήνει τον καθέναν να κινηθεί στους ρυθμούς του. Και αυτός ο χώρος στο Ψυχικό, ο οποίος με μια μοντέρνα εκδοχή του αρ νουβό αποπνέει έναν αέρα κεντροευρωπαϊκού καφέ-μπιστρό που ταξίδεψε μπροστά στο χρόνο, φαίνεται να το έχει αυτό κατά νου.
Με χαλαρές ambient και chill out μουσικές αλλά και –πού και πού– μερικά ρετρό remixes, μοδάτους σινιέ εικονόκοσμους (βλέπε fashion TV) στις mute-αρισμένες οθόνες κι ένα άνετο, cool νέο μενού υπό την επιμέλεια του Κώστα Τσίγκα, το οποίο ισορροπεί πιάτα με ωραία υλικά και υφολογική ενότητα (τόσο κλασικά όσο και πιο παιχνιδιάρικα στοιχεία), τραβάει τελικά και μεγαλύτερο κοινό παρά το νεανικό του στιλ.
Το «έθνικ» ταρτάρ σολομού, που εμφανίζεται ανάμεσα σε δύο στρώσεις γκουακαμόλε, όμορφα αρτυμένο με σόγια, μιρίν και τζίντζερ, είναι ορεκτικότατο, με ωραίες οξύτητες, μια ανεπαίσθητη γλυκάδα και το αβοκάντο να του προσθέτει μια έξτρα δόση φρεσκάδας. Η πίτσα bianca (λευκή) με κατσικίσιο τυρί, ντομάτα, μπρόκολο και πικάντικο μέλι είναι ενδιαφέρουσα περίπτωση πλην όμως, παρότι το τυρί και το τραγανό ζυμάρι δένουν ωραία, η ντομάτα και το μπρόκολο δεν κολλάνε και τόσο. Υπάρχουν όμως κι άλλες επιλογές σε πίτσα, πιο κλασικές, αν δεν θέλετε κάτι τόσο ιδιότυπο. Και ακόμη περισσότερα μπέργκερ, εκ των οποίων δοκίμασα δύο.
Εκείνο με την γκοργκοντζόλα, τη σάλτσα τρούφας, το τραγανό σπεκ και το τηγανητό αβγό, που σπάει και το «ποτίζει» με το ρευστό του κρόκο, ήταν πλούσιο κι ευχάριστο, αλλά αν προτιμάτε κάτι διαφορετικό, θα πρότεινα το Bahn Mi Burger με καραμελωμένη πανσέτα, ελαφρώς καυτερή μαγιονέζα και λίγο κόλιανδρο, το οποίο θα μπορούσε να παίξει περισσότερο με το πικάντικο στοιχείο που δηλώνει. κι έτσι πάντως, σχετικά ήπιο, είναι ωραίο πράγμα. Οι κρεατόφιλοι, που από υλικό έχουν μπόλικο για να διαλέξουν, στο «Street» θα χαρούν επίσης τη βαθιά ρουστίκ νοστιμιά του μοσχαρίσιου steak rib (ή αλλιώς σιδηρόδρομος). Το κρέας είναι πολύ τρυφερό, ξεκολλάει από το κόκαλο και με το πιρούνι ακόμη, ενώ ο συνοδευτικός πουρές πατάτας είναι πλούσιος σε γεύση.
Τα γλυκά ήταν αρκετά συμπαθητικά, τόσο το «ανάποδο» apple crumble –τα μήλα είναι η βάση και από πάνω τοποθετείται ένα ζαχαρο-κανελάτο μπισκότο– όσο και το σουφλέ πορτοκαλιού, με ωραία αρώματα και καλό παγωτό σοκολάτας, αν και το αλεύρι του αφήνει μια μικρή επίγευση. Όσο για τα παιδιά του σέρβις, είναι φιλικά κι εξυπηρετικά. Στο διά ταύτα, φεύγεις με διάθεση να ξαναπάς.
Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 18/11.
