Το καινούργιο πολυτελές μπιστρό του Χαλανδρίου είναι πολύ όμορφο, έχει πολύ κλασική κουζίνα, είναι ακριβό κι έχει τη μύτη σηκωμένη ψηλά.
Γκαρσόν, ένας σνομπ μέσα στη σούπα μου! Το πρώτο πράγμα που θέλω να πω είναι ότι το «DeCounti» είναι πραγματικά ένα πολύ όμορφο εστιατόριο. Ένα λουσάτο μπιστρό με ωραία μάρμαρα, φανταστική μπάρα στο κέντρο του, όπου μπορείς να φας, και πολύ –μα πολύ– μαύρο: δερμάτινοι καναπέδες, πάτωμα, βιβλιοθήκες, καρέκλες, πόρτες, κολόνες. σαν ολόμαυρο πολυτελές suv μοιάζει. Διακτινίζομαι μια στιγμή έξω για να υπογραμμίσω ότι υπήρχαν τρεις παρκαδόροι την Κυριακή το μεσημέρι που πήγα. Ο μάλλον υπερβολικός αριθμός τους σημαίνει υψηλό σέρβις για τα βόρεια προάστια, που τα βλέπεις να κάθονται στα τραπέζια γύρω σου.
Επίσης κάτι που μου άρεσε πολύ στο εστιατόριο αυτό (μια επιχείρηση της συζύγου του ευρωβουλευτή Μανώλη Κεφαλογιάννη Γκρατσιέλα Γκρόλο και του ξάδερφού του Βασίλη) είναι το ντύσιμο των σερβιτόρων, το οποίο θυμίζει μοντέρνα εκδοχή της κλασικής στολής των Γάλλων σερβιτόρων με τη μακριά λευκή ποδιά. Επειδή εκτιμώ πολύ την αρχοντιά αυτής της εμφάνισης, ομολογώ ότι με εξέπληξε το ατημέλητο ντύσιμο των επικεφαλής του εστιατορίου. είναι σαν να ακυρώνουν την ατμόσφαιρα που είναι διάχυτη και σίγουρα δεν αρκεί ο σηκωμένος γιακάς ενός πόλο, ο οποίος θα μπορούσε από κάποιους να ερμηνευτεί ως ενδυματολογικός κώδικας-διαβατήριο βορείων προαστίων.
Το μεγαλύτερο όμως πρόβλημα είναι ότι οι επικεφαλής έχουν στόμφο και αναίτια σηκωμένη μύτη, ενώ ο χαρακτήρας του μπιστρό το θέλει ανοιχτόκαρδο, φιλικό και φιλόξενο. Αυτό μπλοκάρει ακόμη και τους σερβιτόρους, οι οποίοι ως νέα παιδιά έχουν την τάση να είναι πιο άνετοι, οι εκφράσεις που χρησιμοποιούν όμως δείχνουν μάγκωμα. Δεν ξέρω αν ενδεικτικό της όλης νοοτροπίας είναι το σήμα του εστιατορίου, που θυμίζει έναν κόμη με ημίψηλο. όπως μας είπε ένας σερβιτόρος, προέρχεται μάλλον από το προσωνύμιο «κούντις» των Κεφαλογιάννηδων στην Κρήτη.
Συντηρητικό μενού: Κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι, παρότι οι γαστρονομικές εξελίξεις τρέχουν γύρω μας με χίλια, δεν έχουν θέση στη ζωή μας οι κλασικές αξίες. Με μια διαφορά όμως. Όταν πριν από 50 χρόνια το «L’Abreuvoir» έβαζε αντρεκότ καφέ ντε Παρί στο μενού του, έκανε τομή φέρνοντας το γαλλισμό στα γευστικά πράγματα της Αθήνας. Σήμερα, εκτός από την όντως ωραία, μυρωδάτη σος που φτιάχνει το «DeCounti», χρειάζεται κάτι παραπάνω για να χρεώνει € 24 το πιάτο. και αυτό είναι ένα κρέας με ψυχή, με γεύση ιδιαίτερη, που δυστυχώς δεν τη νιώσαμε. Το ίδιο συνέβη και με μια μεγάλη πικάνια για δύο (€ 56). πολύ σωστό ψήσιμο, τρυφερό κρέας, αλλά τη γεύση της την ξεχνάς 5 λεπτά αφού τη φας. Το στέικ ταρτάρ είναι ενδιαφέρον: αναμειγνύουν τα υλικά μπροστά σου κι έρχεται με μια γενναία μερίδα από τραγανό τηγανητό πατατάκι. Μια κολοκυθόσουπα ημέρας με τζίντζερ ήταν πολύ καλή, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί δυσκολεύτηκαν τόσο να μας τη μοιράσουν σε περισσότερα πιάτα…
Στις αξιόλογες προτάσεις του μενού τα μανιτάρια με λάδι τρούφας και το κριθαρότο με φινόκιο και αβγοτάραχο. Και το απλό μπιφτέκι ήταν καλοφτιαγμένο, αλλά είναι σαφής ένδειξη ότι από την παλιομοδίτικη κουζίνα του «DeCounti» λείπει η έξαψη. Κι αυτή θα μπορούσαν να την προκαλέσουν οι εξαιρετικές πρώτες ύλες, ακόμη και στις πιο απλές παρασκευές τους. Το τιραμισού αέρινο, αλλά όχι με το άρωμα καφέ που περιμένεις, η μους σοκολάτας καλή, η πανακότα με πικάντικη μαρμελάδα ακόμη καλύτερη.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 23/11.
