Ένας ταλαντούχος σεφ, ο Γιώργος Στυλιανουδάκης, και η πολύ καλή σύγχρονη ελληνική κουζίνα του επαναφέρουν στην επικαιρότητα τον εμβληματικό χώρο του γνωστού ξενοδοχείου «Πεντελικόν».
Το «Πεντελικόν» είναι ένα από τα αθηναϊκά ξενοδοχεία που έχουν γράψει ιστορία τόσο στην πολιτική όσο και στο εστιατορικό γίγνεσθαι. Θα αφήσω κατά μέρους το πρώτο και θα ασχοληθώ με το δεύτερο, διότι αν οι ενδείξεις επιβεβαιωθούν, το μήνυμα είναι σαφές: «ο φοίνικας αναγεννάται από τις στάχτες του». Η γνωστή ρήση ταιριάζει γάντι στην περίπτωση. Το «Vardis» μεσουράνησε ιδιαίτερα την εποχή που τα ηνία της κουζίνας κρατούσε ο μεγάλος Jean de Grylleau, ο οποίος δεν βρίσκεται πλέον κοντά μας. Την ίδια εποχή και για ένα μεγάλο διάστημα και το δεύτερο εστιατόριο του ξενοδοχείου, το «La Terrasse», ακολουθούσε ανάλογα βήματα κι έκανε μια αξιοπρόσεκτη γευστική πρόταση κυρίως με ιταλικό πρόσημο. Και μπορεί τα τελευταία χρόνια το «Πεντελικόν» να έπαψε να απασχολεί ειδικούς και κοινό, αλλά –όπως δείχνουν τα πράγματα– επιχειρεί τώρα δυναμικό comeback με αφετηρία το «La Terrasse».
Η επίσκεψή μου πριν από μερικές ημέρες είχε ως ερέθισμα τον νέο executive chef Γιώργο Στυλιανουδάκη για τον οποίο είχα ακούσει πολλά θετικά, με αναφορές σε ένα πλούσιο βιογραφικό κι επιτυχημένη θητεία σε πολλούς χώρους. Δοκίμασα πολλά πιάτα από τη νέα πρόταση που κάνει καταρχάς στο «La Terrasse» (το «Vardis» θα ακολουθήσει) και χωρίς περιστροφές θα σας πω ότι ο συγκεκριμένος χώρος είναι place to be. αρχικά λόγω περιβάλλοντος. Το «Πεντελικόν» είναι ένα αρχοντικό ξενοδοχείο παλαιάς (με την καλή έννοια) αριστοκρατικής κοπής και οι χώροι του το δείχνουν χωρίς καμία προσπάθεια για άσκοπες δημιουργίες ντιζαϊνάτων εντυπώσεων.
Η φινετσάτη ατμόσφαιρα και το αντίστοιχο κοινό συμπληρώνουν το σύνολο. Όλα αυτά όμως δεν θα ήταν αρκετά χωρίς τον παράγοντα «γεύση», που αποτελεί και τον κύριο λόγο επίσκεψης. Στο σημείο αυτό ο Γιώργος Στυλιανουδάκης δίνει ένα πολύ καλό δείγμα γραφής, το οποίο στηρίζεται στην εξαίρετη πρώτη ύλη, τους αρμονικούς και συχνά πρωτότυπους συνδυασμούς και σε μια τεχνική που ισορροπεί με δεξιότητα ανάμεσα στην παράδοση και τις επιταγές της σύγχρονης εστιατορικής κουζίνας.
Δοκίμασα πολλά πιάτα, θα σας προτείνω όμως τέσσερα που αξίζουν από μόνα τους τη μετακίνηση. Στα ορεκτικά η μοτσαρέλα με επικάλυψη μυζήθρας και λίγη κρέμα camembert για τελείωμα μαζί με άγρια μανιτάρια είναι πιάτο με φαντασία και νοστιμιά. Στις σαλάτες το χέλι με baby σαλατικά, απάκι, μήλο και ponzu dressing ξεχωρίζει για την πολυπλοκότητα, την καθαρή παρουσία και το αρμονικό δέσιμο των γεύσεων. Στα ριζότο, τώρα, αυτό των δημητριακών (μοναδική ένσταση το πέπλο θυμαριού που απαιτεί βελτίωση) είναι ένα από τα καλύτερα που έχω δοκιμάσει.
Τέλος, το βιολογικό χοιρινό με κουσκουσάκι σε στρώμα πουρέ με πικραμύγδαλο είναι ευρηματικό με εξαιρετική γευστική αρμονία και ποιότητα κρέατος. Η εικόνα είναι αρκετά καλή και στα επιδόρπια, τα οποία όμως δεν στέκονται ακριβώς στο ύψος των όσων προανέφερα.
Η wine list είναι αποδεκτή, αλλά βρίσκεται σε διαδικασία αναθεώρησης. Είναι προφανές ότι τα όσα προηγήθηκαν οδηγούν αβίαστα στο συμπέρασμα ότι το «La Terrasse» έχει αξιοσημείωτα καλό φαγητό. Σε εσάς εναπόκειται απλώς να κάνετε την επόμενη κίνηση. Να δοκιμάσετε την κουζίνα του. Ακόμη κι αν μένετε στη Γλυφάδα, αξίζει τον κόπο.
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 8/11.
