Από την άνοιξη μέχρι σήμερα το πιο στιλάτο μπιστρό της πόλης εξελίσσεται συνεχώς, αλλά χρειάζεται να προχωρήσει ακόμη μερικά βήματα.
Πάμε Σπυρομήλιου: Από τότε που άνοιξαν το «City Bistro» και το αδελφό «City Bar» η ιστορική στοά του κέντρου ζωντάνεψε απίστευτα. ειδικά όταν έβγαλαν τραπέζια στη «βεράντα» έγινε από τις πιο δυνατές περαντζάδες της πόλης. Κάθεσαι από το πρωί μέχρι αργά το βράδυ στους καναπέδες κάτω από το εντυπωσιακό τζαμωτό που σκεπάζει τον «ουρανό» της στοάς και ακούς διακριτική, ωραία μουσική. Αλλά και το εσωτερικό είναι πανέμορφο. Η σάλα του lounge με την ανοιχτή κουζίνα και την μπάρα με τα εξαιρετικά κοκτέιλ των Γκικόπουλου - Κερκύρα και η πριβέ σάλα 2-3 σκαλοπάτια πιο κάτω αποπνέουν μητροπολιτικό μοντερνισμό.
Στους τοίχους γεωμετρικό κολάζ ακανόνιστων επιφανειών σε κόκκινο κι ένας αντικέ πορτοκαλί καθρέφτης, φανταστικό ξύλο στο πάτωμα, στιλάτη επίπλωση με γλυκό μοβ και γκρίζο στη διακόσμηση. Οι τουαλέτες, πάλι, είναι σαν εγγλέζικου club. Το σέρβις επιπέδου ενορχηστρώνεται από τον Μιχάλη Λαδά, τον οποίο πριν συναντούσαμε στο «Matsuhisa».
Τι τρως σε ένα μπιστρό: Σε ένα μοντέρνο, ανοιχτό όλη την ημέρα μπιστρό τα σενάρια του φαγητού πρέπει να είναι πολλά για να μπορεί να ανταποκρίνεται στις διαθέσεις και τις ανάγκες ενός ποικίλου κοινού που διαφοροποιούνται με τις ώρες. Καθόλου εύκολη υπόθεση δηλαδή. Στο «City Bistro» υπάρχουν διαμαντάκια, αλλά υπάρχουν και αμηχανίες. Αυτά που δεν πρέπει με τίποτα να χάσετε είναι τα «finely cut», ίσως και τα καλύτερα του είδους στην πόλη: το ceviche τόνου πάνω σε κολοκυθάκι με βινεγκρέτ passion fruit έχει βαθιά νοστιμιά και το καρπάτσιο λευκού ψαριού με πιπεριά Espelette είναι ζωντανό, ξινούτσικο με υπαινικτική κάψα και γλύκα αχινού. Η σαλάτα σπανακόπιτα είναι από τα πιάτα που θα γράψουν ιστορία με το δημιουργικό μοντερνισμό τους: ναπολεόν με στρώσεις από σπανάκι νοτισμένο με μέλι και σιρόπι άνηθου, τραγανά φύλλα ψημένα με στάκα και κομματάκια φέτας. το τρως και η σπανακόπιτα αναπλάθεται με έξτρα φρεσκάδα στο στόμα σου.
Υπάρχουν όμως και πιάτα αμήχανα. Έχοντας δοκιμάσει πολύ καλύτερες εκδοχές των δύο επόμενων στο αδελφό «Belvedere» στη Μύκονο, υπογραμμίζω ότι το μπλίνι από κινόα ήταν φλατ και αδιάφορο, με συνέπεια ο καπνιστός σολομός με κρέμα τυριού επάνω του να διψά για λίγο κοντράστ. το λαβράκι με σπασμένες πατάτες και κρέμα καρύδας-μοσχολέμονου είναι πιάτο λεπτών ισορροπιών με αντιθετικά στοιχεία, μόνο που το πλαδαρό ψάρι, χωρίς τραγανή πέτσα, εμπόδιζε και τα υπόλοιπα (comfort πατάτες, εξωτική σάλτσα) να δέσουν.
Το comfort food είναι πεδίο που δεν καλύπτεται πιστεύω με δύο ζυμαρικά κι ένα ριζότο σε αυτόν το χώρο. Το τελευταίο παρεμπιπτόντως με σπαράγγια, culatello και λάδι λευκής τρούφας, άψογο και νόστιμο, σε κάνει να αναζητάς και άλλες προτάσεις. Το μοσχαρίσιο burger είναι καλό σε γενικές γραμμές, αλλά ξεχωρίζει η εξαιρετική βιολογική του κέτσαπ και όχι το μπιφτέκι ή οι πατάτες. Το ψητό κοτόπουλο με dry, κυμινάτο κους-κους με σταφίδες και λεμονάτο γιαούρτι συνδυάζει επιτυχημένα το εξωτικό με το comfort. Εκείνο που δεν παίζεται στο «City Bistro» και αποτελεί από μόνο του λόγο επίσκεψης είναι τα γλυκά του Θοδωρή Μωυσίδη, αντάξια χρυσοσκουφάτου εστιατορίου.
Βελούδινο το biscuit αμυγδάλου με κάστανο, αχλάδι ποσέ και παγωτό ρούμι. με φοβερό σεξαπίλ το κρεμέ σοκολάτας με brownie φουντουκιού κι εξαιρετικό παγωτό μπαχαρικών. κορυφαίο, φινετσάτο και αέρινο το lemon (κρέμα λεμόνι, μπισκότο, αφράτες ιταλικές μαρέγκες και παγωτό βανίλια).
Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 13/11.
