Fuga

Καλή ιταλική κουζίνα, πολύ καλή cocktail list κι εξαιρετικός ο κήπος του Μεγάρου – επισκεφθείτε τον όσο είναι καιρός.

Η «Fuga» άνοιξε για πρώτη φορά τις πόρτες της πριν από τρία-τέσσερα χρόνια. Το opening με τον Andrea Berton («Trussardi alla scala», Μιλάνο) ως σύμβουλο και τον Pantaleo de Pinto παρόντα στην κουζίνα ήταν ελπιδοφόρο. Την ξαναεπισκέφηκα ύστερα από διάστημα τουλάχιστον δύο ετών με ερέθισμα τον εξαιρετικό κήπο του Μεγάρου. Σημαντικό ρόλο στην επιλογή μου έπαιξε και η παρουσία του πολύ καλού κι έμπειρου Γιάννη Κοροβέση, ο οποίος πρόσθεσε στις προτάσεις φαγητού που κάνει η «Fuga» μια πολύ καλή λίστα cocktails, η οποία δίνει στο χώρο μια δεύτερη διάσταση πιο χαλαρή και μπαρίστικη.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με τη σειρά. Ο κήπος είναι εξαιρετικός: δροσερός και καταπράσινος, αποτελεί μια προκλητική πρόταση στο κέντρο. Χρειάζεται μόνο λίγο πιο έντονο φωτισμό το βράδυ. Ανάλογα ευχάριστος είναι και ο εμπλουτισμός της πρότασης της «Fuga» με την μπάρα. βρήκα από ενδιαφέροντα μέχρι απολαυστικά τα τέσσερα cocktails που δοκίμασα, με πρώτο τη τάξει ένα Sgt Pepper’s (με ρούμι, πόρτο, πορτοκάλι, παπάγια και κόλιαν­δρο).

Σε ό,τι αφορά το φαγητό, τώρα, το ιταλικό πρόσημο εκφράζεται με σαφήνεια στα πρώτα και στις πάστες, ενώ στα κύρια ο χαρακτήρας είναι πιο μεσογειακός – με την προσθήκη δύο burgers να τονίζουν την casual πλευρά της πρότασης. Ο σεφ Θάνος Κουλτούκης, χωρίς να φτάνει στα επίπεδα του δίδυμου Berton - de Pinto τα καταφέρνει αρκετά καλά. Παρά τις επιμέρους μικρές αδυναμίες, τα πιάτα είναι γευστικά και υποστηρίζουν επαρκώς το χώρο. Από τα πέντε που δοκίμασα πιο ενδιαφέρον βρήκα το τρυφερό και σωστά ψημένο κοκοράκι μαριναρισμένο σε μουστάρδα με πουρέ από καρότο και κύμινο.
Αναμενόμενα καλό ήταν και το ταρτάρ σολομού. Όσο για τις πάστες και τα ριζότο, η καρμπονάρα που έρχεται με ένα ολόκληρο ζεστό κρόκο αβγού στην κορυφή και μια βάση από κρέμα παρμεζάνας είναι επίσης ένα καλό και σωστό πιάτο με δύο επισημάνσεις: το αλμυρό στοιχείο ήταν υπερτονισμένο και η αίσθηση της παρμεζάνας υπερβολικά αδύναμη. Αντίθετα, στο ριζότο με μπισκ γαρίδας, αρωματικά και ξύσμα λεμονιού, η μπισκ «ακούγεται» επαρκώς παρά τον πληθωρισμό των άλλων στοιχείων, που δεν λειτουργούν υπέρ της λεπτότητας του πιάτου. Το «χάδι» από ξύσμα λεμονιού έχει επίσης ενδια­φέρον. Τέλος, η κλασική ταλιάτα από μοσχαρίσιο rib eye χαρακτηρίζεται από καλό κρέας, ακρίβεια στο ψήσιμο, γευστικά ουδέτερες πατάτες και καλή σαλάτα μυρωδικών με μέτριο ντρέσινγκ. Τα επιδόρπια, όπως άλλωστε το θέλει η παράδοση στον όμιλο Τραστέλη, είναι ανεπιφύλακτα καλά. τόσο η πανακότα όσο και το τιραμισού σε ποτήρι.
Όπως αντιλαμβάνεστε, μάλλον νοσταλγώ την εποχή Berton παρά το γεγονός ότι είχα επιφυλάξεις για τον εν λόγω σεφ. Παρά ταύτα, θα πω ότι η «Fuga» είναι ένας χώρος άξιος προσοχής, το φαγητό είναι καλό και τα στοιχεία που το συνοδεύουν (κήπος, cocktails) ακόμη καλύτερα. Συνιστάται ανεπιφύλακτα για βραδινή έξοδο, αφού σας επιτρέπει να σχεδιάσετε το γευστικό περιεχόμενό της ανάλογα με τις επιθυμίες της στιγμής και της παρέας.

Η επίσκεψη του κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 30/8.