Ζούμπερης

Μια παραθαλάσσια οικογενειακή ταβέρνα που έχει αφήσει το στίγμα της στην περιοχή του Ζούμπερι συνεχίζει στο ίδιο τέμπο, με ούζο, μεζέ ή ψητό ψάρι και ικανές δόσεις νοσταλγίας σερβιρισμένα σχεδόν πάνω στο κύμα.

Αλλιώς τα είχαμε σχεδιάσει, αλλά εντέλει­ δεν το προλάβαμε το after office μπάνιο. Είχε πια νυχτώσει όταν φτάσαμε έπειτα από ένα σαραντάλεπτο οδικό ταξιδάκι από τη Λεωφ. Μεσογείων στη Μαραθώνος και από κει, με μια στροφή, στο Ζούμπερι. Και στον ιστορικό "Ζούμπερη", ο οποίος μετράει πολλές δεκαετίες πάνω στην αμμουδιά (ο Αντώνης Ζούμπερης έκανε την αρχή το μακρινό 1910 κι έκτοτε το μαγαζί παραμένει στην οικογένεια, περνώντας από γενιά σε γενιά). Παρκάρεις στην πίσω αυλή της ταβέρνας, κάτω από κάτι τεράστια πεύκα, διασχίζεις τη σάλα­ που είναι σπαρμένη με ιστιοφόρα, τιμόνια, σειρές από κοχύλια, γοργόνες και κάθε λογής, φύρδην μίγδην θαλασσινά παραφερνάλια και πιάνεις τραπέζι απέναντι από τα κύματα και τις ψάθινες ομπρέλες, με ένα πέτρινο τοιχάκι να σε χωρίζει από την αμμουδιά.
Με τη μεγάλη ξυλοκατασκευή (ένα λευκό κιόσκι στην ουσία) και μια ζαρντινιέρα με γεράνια στο κέντρο, η κατά τα άλλα απλή βεράντα μοιάζει με τουριστικό περίπτερο του ’80, της εποχής της οικιστικής/τουριστικής ανάπτυξης του άξονα Νέα Μάκρη - Ζούμπερι - Μάτι. Δευτέρα βράδυ, με άλλα δύο τραπέζια γεμάτα (το φόρτε τους είναι τα μεσημέρια και τα σαββατοκύριακα) και με τους τελευταίους λουόμενους να έχουν πάρει το δρόμο για το σπίτι, ήταν πιο έντονη αυτή η αίσθηση. Καλή και άγια η αύρα παλιού θέρετρου και μαζί αυτή η ατμόσφαιρα νοσταλγίας, αλλά δεν θα ήταν άσχημες μερικές ανανεωτικές πινελιές.
Την ώρα που δίναμε την παραγγελία μας, πάντως, μια νεανική παρέα κουβέντιαζε καθισμένη στην άμμο, σχεδόν στο σκοτάδι, τα φώτα της ακτογραμμής είχαν ανάψει και τα φώτα των αεροπλάνων σιγοντάριζαν στον ουρανό. Ακούγοντας τα κύματα να σκάνε στην ακτή, έπεσαν και τα ψυχοκινητικά μποφόρ. Πήγαμε με το ρεύμα – στο ρελαντί.

Το σέρβις, από την άλλη, στον "Zoύμπερη" είναι σβέλτο. Πρώτο ήρθε το ψητό ψωμί, τραγανό, λαδωμένο και ριγανάτο (παράδοση ταβέρνας, δεν θα ήταν δυνατό να λείπει), παρέα με μια ροζ ταραμοσαλάτα παλιομοδίτικη, ελαφρώς κοκκώδη, με πατάτα και μπόλικο λάδι, η οποία σε βάζει σε αναμνησιακό τριπάκι. πίσω σε οικογενειακές εξόδους του άλλοτε. Ωραία ήταν. Ακολούθησαν κλασικά βραστά παντζάρια, κολοκυθάκια (άξιο το τηγάνι τους) κομμένα σε λεπτά στικ, ένα μεγάλο πλοκάμι από χταπόδι ψητό με λαδολέμονο, λίγο σκληρούτσικο, αλλά σε γενικές γραμμές καλό, και μια παρτίδα μεγάλες και στεγνο-τηγανισμένες μαρίδες.
Νωρίτερα μας είχαν πάει μια βόλτα μέχρι την ψαριά που βρισκόταν στον πάγο για την απαραίτητη επιλογή της πρώτης ύλης προτού την αναλάβει η σχάρα. Η σφυρίδα που διαλέξαμε ήταν φρεσκότατη και νόστιμη, αν και θα ανέβαινε σε επιδόσεις με λίγο λιγότερο ψήσιμο, το οποίο θα άφηνε πιο τρυφερή τη σάρκα της. Προτού πάρουμε το δρόμο της επιστροφής, μας τρατάρισαν μια πιατέλα καρπούζι: λιτό, δροσερό και κλασικό φινίρισμα, μια χαρά μετά την καλοκαιρινή ψαροφαγία. Αν εσείς θέλετε να συνεχίσετε σε τέμπο ελαφρώς ρετρό και αναλόγως χαλαρό, να σας πληροφορήσω ότι ο "Ζούμπερης" διαθέτει και μπαράκι δίπλα.

Η επίσκεψη της κριτικού στο εστιατόριο έγινε στις 20/8.