Το Αρχοντικό

Καλή ελληνική κουζίνα με προτάσεις που εκτίθενται σε παραδοσιακή βιτρίνα και προκαλούν γευστικά. Πολύ καλή σχέση ποιότητας/τιμής.

Όταν μου μίλησαν για το «Αρχοντικό» περιγράφοντάς το σαν μια ταβέρνα-μαγειρείο μου έκανε εντύπωση. Επί της Λεωφ. Κηφισίας, λίγο πιο πάνω από τον ΟΤΕ, ανάμεσα σε buildings γραφείων και εμπορικά κάθε λογής το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα ήταν: «Τι γυρεύει η αλεπού στο παζάρι». Πέραν αυτού όμως στις ημέρες μας το είδος που υπηρετεί το Αρχοντικό (ταβέρνα με βιτρίνα στην οποία τα προτεινόμενα εδέσματα ξεδιπλώνονται μπροστά στα μάτια του πελάτη) σπανίζει για να μην πω ότι έχει εκλείψει. Προφανώς δεν αναφέρομαι στα ελάχιστα οινομαγειρεία που εξυπηρετούν φοιτητές, εργένηδες κ.λπ. και σε καμιά περίπτωση δεν αποτελούν προορισμό ψυχαγωγικής εξόδου.
Με βάση όλα τα παραπάνω το «Αρχοντικό» είναι μια ευχάριστη έκπληξη ειδικά για όσους δεν είχαν γνωρίσει την κουζίνα της Μαρίας Φραγκούλη στο προηγούμενο πόστο της πίσω από τον Πύργο Αθηνών. Κατ’ αρχήν και προς αποφυγή παρεξηγήσεων μια και αναφέρθηκα σε βιτρίνες φαγητών, οινομαγειρεία κ.λπ. θα τονίσω ότι μιλάμε για ένα σύγχρονο φωτεινό χώρο ο οποίος ενσωματώνει με επιτυχία στοιχεία (παλιές διαφημίσεις, φωτογραφίες κ.λπ.) από το παρελθόν. Γεγονός είναι ότι η συνολική εικόνα είναι απόλυτα φιλόξενη και επί πλέον η φιλόξενη βεράντα είναι ότι πρέπει για τους επόμενους μήνες. Γι’ αυτούς που σιχαίνονται το θόρυβο θα πω επίσης ότι η Πάρνωνος (το μαγαζί βρίσκεται στο δεύτερο κτίριο μετά τη γωνία του δρόμου με την Κηφισίας) είναι ήσυχη και ο θόρυβος από τη γειτονική λεωφόρο δεν ενοχλεί καθόλου. Άρα το Αρχοντικό έχει όλα όσα χρειάζεται για να αποτελεί πρόταση ψυχαγωγικής εξόδου.

Επειδή όμως σε ένα εστιατόριο ή μια ταβέρνα «δεν πας για να πας αλλά πας για να φας» θα προχωρήσω αμέσως στο παρασύνθημα. Στις μέρες μας όταν αναφερόμαστε σε ταβέρνα έχουμε στο μυαλό μας μια πρόταση που περιλαμβάνει κατά κύριο λόγο πιάτα της ώρας μαζί με τρία - τέσσερα μαγειρευτά (κύρια με βάση το κρέας) και φυσικά λίγο περισσότερα κλασσικής αντίληψης ορεκτικά. Το Αρχοντικό προτείνει, όπως είναι φυσικό ένα επαρκέστατο αριθμό από τέτοια πιάτα. Το ενδιαφέρον του καταλόγου όμως (άρα και της επίσκεψης) βρίσκεται στα υπόλοιπα. Δέκα προτάσεις σε παραδοσιακά λαδερά, άλλες τόσες μαγειρευτά με κρέας, πέντε - έξι ελληνικότατες σούπες και αξιόλογα ορεκτικά διαμορφώνουν ένα γευστικό περιβάλλον το οποίο θυμίζει οικογενειακό διαιτολόγιο και μας ταξιδεύει καμιά σαρανταριά χρόνια πριν. Από όλα όσα προανέφερα σταχυολόγησα και δοκίμασα δέκα διαφορετικά πιάτα. Θα ξεκινήσω από το μοναδικό αποτυχημένο.
Το σπανάκι με σουπιές το οποίο σε επίπεδο σουπιάς ήταν απλά κακό και προς αποφυγή. Κατά τα άλλα έφαγα καλά σαν να ήμουνα καλεσμένος σε ένα φιλικό σπίτι με οικοδέσποινα έμπειρη μαγείρισσα. Χωρίς να σας κουράσω θα απαριθμήσω απλά ότι δοκίμασα πολύ καλές μελιτζάνες με φέτα στο φούρνο, νοστιμότατα πικάντικα ρεβίθια και τρυφερά φασολάκια όλα σωστά, και χωρίς υπερβολές λαδερά. Δοκίμασα επίσης πολύ καλό (τρυφερό) μοσχαράκι με μελιτζάνες. Στο τραπέζι ήρθαν και μερικά άλλα πιάτα που χωρίς να φτάνουν στο επίπεδο των προηγουμένων είχαν σίγουρα ενδιαφέρον και διεκδικούν με αξιώσεις μια θέση στο τραπέζι. Φυσικά, όπως συμβαίνει συνήθως, η λίστα επιδορπίων είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Παρ’ όλα αυτά τόσο ο σπιτικός χαλβάς κατσαρόλας όσο και η μηλόπιτα είναι καλά. Όλα αυτά αφορούν τη μεσημεριανή καλή εικόνα του μαγαζιού. Το βράδυ η κουζίνα βγάζει και άλλα πιάτα (ας πούμε πιο «κοσμικά») άρα η πρόταση γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα.
Τελικά το «Αρχοντικό» είναι μια ταβέρνα που υπηρετεί μια φιλοσοφία η οποία σήμερα δεν έχει πολλούς οπαδούς. Αυτό από μόνο του την κάνει ενδιαφέρουσα. Παράλληλα έχει και καλό φαγητό και αυτό χαρίζει στο μαγαζί ακόμα περισσότερους πόντους. Αν σας αρέσει η παραδοσιακή ελληνική κουζίνα και ταυτόχρονα οι χαμηλές τιμές είναι ζητούμενο αξίζει να το γνωρίσετε. Και κάτι ακόμα, ενδιαφέρον για τους κατοικούντες στα πέριξ.

Υπάρχει και η δυνατότητα της διανομής κατ’ οίκον. 12-18 €/άτομο, χωρίς το κρασί.