Αθήνα 1
10.00 το πρωί και το Κολωνάκι τώρα αφυπνίζεται. Έξω από το ‘Brunello’ βρέχουν το πεζοδρόμιο και τοποθετούν τα τραπέζια όπου το μεσημέρι θα κάνει θραύση το cacio e pepe (ένα από τα top της Αθήνας σύμφωνα με κάποιους...) ενώ στην απέναντι γωνία ένας πολύ νυσταγμένος, αλλά ντυμένος με Ron Dorff, πωλητής ανοίγει το ‘Tusk’. Έχω Air το Sexy Boy στα ακουστικά και κατεύθυνση το ‘Φίλιον’ όπου αυτή την ώρα οι γαλατόπιτες είναι ζεστές και τα "προνομιακά” τραπεζάκια δίπλα στον Άγιο Διονύσιο είναι ακόμα ελεύθερα. Και που είναι τί να τα κάνω, τελικά κάθομαι κάπου μέσα για να έχω κοντά πρίζα – πρέπει να αλλάξω laptop το ξέρω.
Ήθελα να ξεκινήσω τη βόλτα στην Αθήνα 1 από ένα σημείο κλασικό μεν αλλά και κάπως off-Broadway. Η άλλη ιδέα ήταν το ‘Desiré’ λίγο παρακάτω, αλλά έτσι και αλλιώς το crowd και των δύο είναι ίδιο, αυτοί οι κάπως ρετρό και νοσταλγικά σοφιστικέ late boomers αλλά και οι early Gen X που ανακάλυψαν τον Διαμαντή Αϊδίνη και την γκαλερί Ζουμπουλάκη στα 90s. Γι’ αυτούς είμαι εδώ, για την ανθρωπολογική ραχοκοκαλιά της Αθήνας 1. Απλώς στο ‘Φίλιον’ έχεις επιπλέον τη θέα στην περατζάδα, σε περίπτωση δηλαδή που το laptop σου έχει φορτισμένη μπαταρία και μπορείς να καθίσεις κάπου "σωστά”.
Τελειώνω το κείμενο μου, τελειώνω και τη γαλατόπιτα και ξεκινάω για ένα πέρασμα από την εδώ και λίγο καιρό πολύ design friendly πλατεία Δεξαμενής. Δεν πήγα φέτος στο Design Week του Μιλάνου και θέλω να δω την επανέκδοση του καναπέ Cornaro του Carlo Scarpa από το 1973 που έδειξε φέτος η ‘Cassina’ για να αποχαιρετήσω την Αθήνα 1 γεμάτος όμορφες εικόνες και να πάρω ενέργεια για τις άλλες δύο Αθήνες που έρχονται.
Αθήνα 2
Βρίσκω το πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου από το ‘Attica’ και έως τη ‘Μεγάλη Βρεταννία’ το πιο σωστό σημείο εισόδου στην Αθήνα 2. Κάνει πολύ ήπια την μετάβαση, σχεδόν δεν την καταλαβαίνεις. Έχει πια μεσημεριάσει, η πόλη έχει πιει τον πρώτο καφέ, κάποια λίγα prosecco βλέπω ήδη στα τραπεζάκια του ‘Athenee’ και του ‘Clemente’. Περνάω και το ‘Xenodocheio Milos’ και πλέον την έχω καταλάβει τη μετάβαση για τα καλά. Φαίνεται ξεκάθαρα από τα trainers. Τώρα είναι σαφώς πιο πολλά τα πολύχρωμα Αdidas Samba, τα συλλεκτικά Nike Dunk Low. Ναι όλα αυτά έχουν πολλαπλασιαστεί.
Κατεβαίνω την υπερcool Κολοκοτρώνη για ένα πέρασμα από την Πλατεία Αγίας Ειρήνης. Αν και τραυματισμένη από τα έργα που είναι σε εξέλιξη και τα χιλιάδες τραπεζοκαθίσματα, εξακολουθώ να τη βρίσκω γοητευτική. Θυμάμαι το δέντρο που είχαμε φυτέψει στην γωνία έξω από το ‘Perianth’ με τους Atenistas, πριν πολλά χρόνια, όταν ακόμα πάρκαραν παράνομα αυτοκίνητα στην πλατεία, πριν υπάρξει το ‘Perianth’ και πριν την ανακαλύψουν όλα αυτά τα wannabe εξώφυλλα του Men’s Health που περιμένουν τώρα όρθια να αδειάσει ένα όποιο τραπέζι. Έχω συναντηθεί με τους άλλους, στρίβουμε για Αιόλου να κάνουμε ένα πέρασμα από το ‘Ateno’ να πάρουμε ένα σάντουιτς με μορταδέλα μαύρου χοίρου και ελληνική ρικότα (πόσο "Αθήνα 2” είναι τώρα αυτό) για να συνεχίσουμε προς Αθήνα 3.
Αθήνα 3
Εδώ ζούμε το "Ζάρι” της Μαρίνας Σάττι. Διασχίζοντας την Αθηνάς στο ύψος του Μοναστηρακίου έχουμε περάσει πλέον στην hardcore Αθήνα 3 με πλήθη τουριστών παντού, διάφορα gadgets προς πώληση στα πεζοδρόμια – δεν ξέρω καν σε τί χρησιμεύουν τα περισσότερα. Στην Αθήνα 3 μάλλον επιτρέπεται κανονικά στις μηχανές να κυκλοφορούν στα πεζοδρόμια ανάμεσα στους πεζούς, δεν εξηγείται αλλιώς αυτό που συμβαίνει.
Περνάμε απέναντι να πάμε στου Ψυρρή που το θυμόμαστε πολύ ωραίο εκεί στα early 00s με το 'Bee' και το 'Multi Culti'. Μετά το θυμόμαστε πολύ χάλια με τα διάφορα όλα ίδια "ελληνο-τσιπουρο-ρακάδικα” παντού και τώρα το ξαναεπισκεφθήκαμε μετά από χρόνια για το 'Λινού Σουμπάσης'. Την ίδια στιγμή που διάβασα τον προσδιορισμό "απλό εστιατόριο, γραφείο, κεριά” πάτησα αυτόματα και το link για να κάνω κράτηση, χωρίς δεύτερη σκέψη. Σήμερα όμως ο στόχος είναι άλλος. Είναι η 'Αυλή', αυτό το κρυφό στενάδι που χωράει ίσα ίσα δύο τραπεζάκια δεξιά αριστερά και έναν σερβιτόρο έως 67 κιλά (για να το πω όπως η Aegean) να περνάει ανάμεσα. Τελικά τί "κρυφό” είναι αυτό το μέρος που το ξέρουν όλοι και δεν μπορείς ποτέ να βρεις τραπέζι δεν έχω καταλάβει…
Αποφασίζουμε να τερματίσουμε το concept Αθήνα 3 με βόλτα στην πλατεία Αβησσυνίας. Εδώ πάντα τα τελευταία χρόνια υπήρχε κάποιο ενδιαφέρον μπαρ, εδώ πάντα υπήρχε και το 'Café Avissinia'. Τουριστικό θα πείτε; Και ναι και όχι. Βρίσκουμε τραπέζι – το τελευταίο – έξω στο παραδοσιακά στενό (ακόμα και για τα Αθηναϊκά standards) πεζοδρόμιο. Ανάμεσα σε εμένα και κάτι ωραία χάλκινα κηροπήγια που βλέπω στο παλιατζίδικο απέναντι, περνάει ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς και ό,τι έχει κατεβάσει από τους ουρανούς το φετινό, ενισχυμένο πτητικό πρόγραμμα του Ελευθέριος Βενιζέλος. Η οικουμένη ολόκληρη χαζεύει μια τα κηροπήγια που θέλω και εγώ, μια τα "George’s Eggs” στο τραπέζι μας. Καθώς η ώρα περνάει το Greek Kefi δυναμώνει. Μέσα τραγούδι, χορός, χαμός. Έξω στο τραπέζι το μαχαλεπί έχει μόλις τελειώσει. Μέσα - έξω σημάδια πως έχει έρθει πλέον η ώρα αυτό το αθηναϊκό ταξίδι στο χώρο, στο χρόνο και στα πέρατα των πολιτισμών της ανθρωπότητας να ολοκληρωθεί. Έχω βάλει στίγμα στην Ερμού στο uber.
