Στο πίσω κάθισμα του ταξί με το παράθυρο ανοιχτό μέχρι τη μέση (δεν είναι Δεκέμβρης αυτός) και με το "You keep me hanging on” σε ένταση επιπέδου καψουρεμένος κάγκουρας στη Λιοσίων. Δεν είμαι στη Λιοσίων, είναι λίγο μετά τις 2.00 το βράδυ και είμαι στην Αλεξάνδρας που η Kim Wilde της πάει πολύ - να θυμηθώ να του πω να βάλει το "I feel the rush” όταν στρίψουμε στην Κηφισίας.
Βρέθηκα στο κέντρο πριν το μεσημέρι για brunch και καταλήγω να γυρίζω σπίτι τώρα. Κάτι τέτοια κάνει αυτή η πόλη και παραμένει για χρόνια ο έρωτας της ζωής μου. Εννοείται υπάρχουν μέρες που δεν την αντέχω, που θα την έστελνα να κοιμηθεί στον καναπέ - άλλωστε με ποιον έρωτα δεν συμβαίνει αυτό; - αλλά σήμερα δεν είναι μια τέτοια μέρα. Σήμερα love is all around με extra bonus μια διάχυτη, γιορτινή festivité από τη Σόλωνος έως τη Φιλελλήνων.
Η μέρα ξεκίνησε στο Philos με αυγά Benedict και μια συζήτηση για το πώς μπορεί να φωτογραφηθεί καλύτερα και να προβληθεί πιο αποτελεσματικά στο εξωτερικό το έργο ενός νέου ελληνικού και ιδιαίτερα δραστήριου αρχιτεκτονικού γραφείου. Όλα σωστά, το Philos είναι το πλέον κατάλληλο μέρος να μιλήσεις για κάτι τέτοιο – πού θα τα λέγαμε δηλαδή τα αρχιτεκτονικά αν όχι δίπλα στα τελευταία τεύχη του Milk και του Numéro, σε ένα παλιό υφασματάδικο που έχει μετατραπεί σε Μέκκα των hipsters who brunch;
Και όπως σωστά ξεκίνησε η μέρα, έτσι σωστά συνεχίστηκε. Τελειώνοντας την κουβέντα, και για να διώξω από το μυαλό μου τη σκέψη αυτού του εξαιρετικού τραχανά που έχουν εκεί πέρα, περπάτησα έως το Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης για μια γρήγορη επίσκεψη στην έκθεση "Χαιρώνεια 2 Αυγούστου 338 πΧ” και έναν επίσης γρήγορο διπλό εσπρέσο κάτω από την pergola του Στέλιου Κόη στο café του μουσείου. Αν υπάρχει περίπτωση να ακούσεις κάπου στην Αθήνα τη φράση "Fleurette θα βρέξει, μην βγεις χωρίς anorak” είναι εδώ. Το είχα ανάγκη αυτό, ειδικά πριν το επόμενο ραντεβού.
Στο Winter Garden της Μεγάλης Βρεταννίας η γιορτινή ατμόσφαιρα έχει "ταβανώσει”. Πραγματικά πιστεύω ότι εδώ οι εστέτ αστοί της πόλης μας (και οι συν αυτοίς) βρίσκουν ό,τι τα 8χρονα στο Little Kook του Ψυρρή: A slice of heaven on earth. Το πιο εντυπωσιακό ίσως δέντρο της πόλης στην είσοδο, οι αναπαυτικές μπερζέρες και βέβαια αυτός ο ήχος ευζωίας που κάνουν τα ασημένια μαχαιροπίρουνα στα πορσελάνινα πιάτα. Όλα αβίαστα comme il faut. Βρίσκομαι εδώ για ένα σημαντικό ραντεβού, αλλά έχει έρθει μπροστά μου και αυτό το vegan burger με τις γλυκοπατάτες που έχω παραγγείλει και κάπως δυσκολεύομαι να συγκεντρωθώ. Φαίνεται πως τα βρίσκουμε στο ραντεβού, τελειώνει και το prosecco μου, και είναι ώρα για τη συνάντηση με έναν παλιό συμμαθητή που έχω να δω από το λύκειο. Κάπως ξεκινήσαμε να μιλάμε ξανά λόγω γιορτινών ημερών και ευχών και έχουμε ραντεβού σε 15 λεπτά.
Πρόκειται για συνάντηση αυξημένου ρίσκου – δεν ξέρω τί θα βρω μετά από τόσα χρόνια – γι’ αυτό και έχω προβλέψει ένα απολύτως urban μέρος με εύκολα προσβάσιμες διεξόδους, πολλαπλά ερεθίσματα και πολύ ωραίο και αναπάντεχο εκμέκ. Το Gallerie Café του Athens Capital είναι ιδανικό. Και όλα χάλια να πάνε, μπορείς πάντα να προσποιηθείς ότι ακούς με ενδιαφέρον, ενώ στ’ αλήθεια απλώς χαζεύεις την ατέρμονη περατζάδα στην Πανεπιστημίου και την Κριεζώτου. Εντάξει τελικά δεν είναι άσχημα, απλώς δεν καταλαβαίνω τους ανθρώπους που επιλέγουν να ζήσουν τη ζωή ενός άλλου, αυτό ακούω τόση ώρα και πλέον δεν έχω άλλο χρόνο, Hermès is beckoning…
Έχω προσπεράσει το πολύβουο ανθρώπινο ποτάμι που ξεχύνεται από την ultra γιορτινή – έως εκκωφαντική – Στοά Σπυρομήλιου, παρασύροντας τη Βουκουρεστίου στο πέρασμα του και βρίσκομαι ήδη στην Hermès. Ολόγυρα μου σύσσωμο το δημιουργικό και fashion oriented σύμπαν της χώρας. Η αφορμή για αυτό το "festive holiday cheer” είναι οι νέες βιτρίνες του καταστήματος από τον Σωτήρη Μελανό. Η ενέργεια ρέει σωστά και με όλα αυτά τα νέα που μαθαίνω δεν έχω καταλάβει καν πως πήγε η ώρα 19.30. Τρέχοντας στο New Hotel.
Στο αστροφεγγές Art Lounge, στο roof του New Hotel, με θέα το Λυκαβηττό και την κορυφογραμμή της Βουλής διαβάζω στο μενού για "προσανατολισμό στην ουσία” και για "γεύσεις που είναι καταγεγραμμένες στη συλλογική μας μνήμη”. Εμπνέομαι να παραγγείλω τα αρνίσια γιουβαρλάκια για αρχή και τη σφυρίδα μπιάνκο για κυρίως. Λίγο πριν το γλυκό, λίγο μετά τις 23.00 και η συζήτηση πλέον στο τραπέζι περιστρέφεται γύρω από το κατά πόσο ο Santa είναι ο αρχετυπικός sugar daddy, οπότε μάλλον έχει έρθει η ώρα "to call it a night” με έναν espresso.
Κι όμως όχι. Στο Clumsies βρέθηκα "για ένα τελευταίο ποτάκι” αλλά τελικά έμεινα και έχασα το τραίνο τρεις φορές. "Missing the train” λέγεται αυτό το πολύ ενδιαφέρον cocktail που δοκίμασα με βάση το gin από το "Happy Accidents” μενού τους. Εννοείται το συστήνω. Και κάπως έτσι η απρόσμενα ολοήμερη festivité κατέληξε με την Kim Wilde στη διαπασών, στο πίσω κάθισμα του ταξί. Καλές, αθηναϊκές γιορτές σε όλους.
