Τρανς γυναίκες σε πρώτο πλάνο
Η τρανς κοινότητα παραμένει δυστυχώς μία από τις πιο περιθωριοποιημένες, μέχρι και σήμερα. Θέλοντας να ξεφύγει από τη δημοφιλία των drag shows και να εμβαθύνει στη ζωή και τα βιώματα των τρανς ατόμων, ο χώρος τέχνης ΛΑΛΑ προβάλλει δύο ιστορικά φιλμ πορτραίτα τρανς γυναικών από την Ελλάδα. Στην "Μπέττυ" (1979) του Δημήτρη Σταύρακα, η Μπέττυ Βακαλίδου αναπολεί την παιδική της ηλικία και μιλά για την καθημερινότητά της, την απόλαυση και την αυτοεκτίμηση, αλλά και τον κοινωνικό αποκλεισμό. Ένα πιο προσωπικό, ευαίσθητο πορτραίτο κατασκευάζει η Lara Christen με το "Νανά" (2015), εστιάζοντας στην πολυτάραχη ζωή της εβδομηντάχρονης τρανς Νανάς Χατζή, που ζούσε στη Θεσσαλονίκη. Ημέρα προβολών: 18/6.
Κουήρ playlists στο τέρμα
Το ΛΑΛΑ προσπαθεί να προωθεί κάθε πλευρά της κουήρ τέχνης, γι’αυτό και πέρα από τα εβδομαδιαία τετ-α-τετ στο κουηρόσπιτο, η ομάδα δημοσιεύει κάθε μήνα ένα playlist στην πλατφόρμα του Spotify, με κομμάτια από ΛΟΑΤΚΙΑ+ καλλιτέχνες. Από ηλεκτρονικά μπιτάκια σε post-punk τραγούδια και πιο πειραματικούς ήχους, τα επεισόδια του QueerMusiq μάς προκαλούν να ανεβάσουμε τον ήχο και να ανανεώσουμε τα δικά μας playlists, μαθαίνοντας παράλληλα για την κουήρ μουσική σκηνή διεθνώς.
Τι σημαίνει τέχνη;
Για το HGW std., η τέχνη είναι ένα καταφύγιο ελευθερίας και έκφρασης. Ο μη κερδοσκοπικός κουήρ χώρος τέχνης στον Νέο Κόσμο δημιουργήθηκε με στόχο την υποστήριξη καλλιτεχνών ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, σεξουαλικότητας ή καταγωγής. Στο Athens Pride 2023 συμμετείχε με μια έκθεση αφιερωμένη στην κουήρ κοινότητα της Eurovision, ενώ ανά διαστήματα διοργανώνει προβολές, συζητήσεις, καθώς και τις αναγνώσεις "Fairy Days", όπου drag queens διαβάζουν παραμύθια σε παιδιά. Έχετε λοιπόν το νου σας για το επόμενο, πρωτότυπο event του HGW όχι μόνο για να γνωρίσετε καλύτερα την κουήρ τέχνη, αλλά και να ενημερωθείτε για σημαντικά ζητήματα που αφορούν τα ΛΟΑΤΚΙΑ+ άτομα.
Μόνος στο πλήθος
Δώδεκα καλλιτέχνες στήνουν τα έργα τους στην Γκαλερί Χατζηκυριάκου-Γκίκα της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και διερευνούν τη μοναδικότητα του κάθε ατόμου, μέσα από μια δαιδαλώδη και όχι πάντα φιλόξενη διαδρομή. Αυτό που ενδιαφέρει τους καλλιτέχνες της έκθεσης "Alone in a Crowd", όπως αναφέρει η επιμελήτρια Andrea Gilbert, είναι να αναδείξουν τη σχέση ατομικού-συλλογικού, τη μοναχικότητα και την απομόνωση στη σύγχρονη εποχή, καταλήγοντας στην αποδοχή της διαφορετικότητας και της προώθησής της. Στις 20/6 (6 μ.μ.) θα πραγματοποιηθεί ξενάγηση στην έκθεση από την επιμελήτρια. Απαραίτητη η προκράτηση θέσης στο culture@hau.gr.
Queer μαραθώνιος στο Cinobo
Η πλούσια σε υλικό ελληνική streaming πλατφόρμα Cinobo, αποτελεί την ιδανική επιλογή για queer σινεμά κάθε ύφους. Μεταξύ άλλων, στο μενού του θα βρείτε το οσκαρικό "Moonlight" (Μπάρι Τζένκινς, 2016) που απογείωσε την καριέρα του Μαχερσάλα Αλί. Οι φίλοι του arthouse δεν πρέπει να προσπεράσουν το "Ευτυχισμένοι Μαζί" (1997) που υπογράφει ο μετρ του ρομαντισμού Γουόνγκ Καρ- Βάι και έχει τους Τόνι Λιούνγκ και Λέσλι Τσέουνγκ πρωταγωνιστές σε ένα παθιασμένο δράμα. Ακόμη, συστήνουμε ανεπιφύλακτα το αριστουργηματικό ντοκιμαντέρ "Δεν Είμαι Ο Νέγρος Σου" (Ραούλ Πεκ, 2016), ένα φοβερό πορτρέτο του εμβληματικού ακτιβιστή και συγγραφέα Τζέιμς Μπόλντουιν. Τέλος, η ελληνική "Επίθεση του Γιγαντιαίου Μουσακά" (Πάνος Χ. Κούτρας, 1999) είναι must για όποιο αναζητά μια αυθεντικά φαν, camp εμπειρία.
Ομοερωτισμός, ματαιοδοξία και θάνατος από τη Nova Melancholia
Ο Βασίλης Νούλας και ο Κώστας Τζημούλης (Nova Melancholia) αντλούν από την τέχνη του Μπαρόκ, της Αναγέννησης και του Μοντερνισμού και παρουσιάζουν το παραστασιακό δίπτυχο "Σεμπάστιαν" και "Vanitas". Η πρώτη παράσταση εμπνέεται από τη μορφή του Αγίου Σεβαστιανού, ένα αρχέτυπο που συσχετίζεται με τη νεότητα, την ομορφιά, τον σαρκικό πόνο, την ηδυπάθεια, τον ομοερωτισμό και τον μαρτυρικό θάνατο, και η παράσταση λειτουργεί ως ένα ανοιχτό πεδίο όπου αναγνωρίζονται αναφορές στον Ντέρεκ Τζάρμαν, τον Αλέξη Μπίστικα, τον Ζαν Ζενέ, τον Τενεσί Ουίλιαμς, τον Ζακ Κωστόπουλο.
Η δεύτερη, αντλώντας από κείμενα του Άντι Γουόρχολ, αποτελεί έναν σκηνικό στοχασμό γύρω από την έννοια της ματαιοδοξίας και λειτουργεί ως ένας εφήμερος καθρέφτης της. Οι δύο παραστάσεις χρησιμοποιούν μια πολυπρισματική γλώσσα, με υλικά από την περφόρμανς, τον κινηματογράφο, τη μουσική, την ποίηση, τα εικαστικά και παρουσιάζονται η μία μετά την άλλη, λειτουργώντας συμπληρωματικά (ΠΛΥΦΑ, 9-10 και 15-17 Ιουνίου).
Διαβάστε Επίσης
