© Πηνελόπη Γερασίμου
Καμαρώνω τον Γιώργο, δάσκαλό μου στη γιόγκα την τελευταία πενταετία, να μιλάει για το διπλό coming out (ως γκέι και ως οροθετικού) στη σκηνή της Στέγης Ωνάση στο πλαίσιο της καθιερωμένης ανοιχτής συζήτησης I’m Positive σε συνεργασία με τον Σύλλογο Οροθετικών Ελλάδος "Θετική Φωνή", και προσπαθώ να θυμηθώ πότε έμαθα ότι είναι οροθετικός. Λογικά σε μια από τις κορονο-συζητήσεις, όπου όλοι είχαν γίνει ειδικοί στη φαρμακευτική, κάπου μεταξύ σαβάσανα και πρωινού καφέ κάτι ανάφερε για τα φάρμακά του. Ξέρω ότι δεν του άρεσε ο υπερβολικά μελό τρόπος με τον οποίο περιγράφεται από ορισμένους το δράμα του στην Ιεράπετρα των 90s και σήμερα, έχοντάς το αφήσει πίσω του, είναι για όλους εμάς που τον συναντάμε στα στρωματάκια και τους καναπέδες του σπιτιού-γιόγκα στούντιο που έχει μαζί με τη Γωγώ (άλλο ένα όνομα, μια ιστορία!) ένα ζωντανό παράδειγμα για το πώς κάνουν καθημερινή πράξη μερικά από τα πιο επιτακτικά αιτήματα της εποχής, την αποδοχή, τη συμπερίληψη, το σεβασμό στη διαφορετικότητα, το... κουίρεμα των πατροπαράδοτων ιεραρχιών και κανόνων, με τον πλέον οργανικό τρόπο, χωρίς μεγαλοστομίες.
Κάπως έτσι μας τα είπε και στη σκηνή της Στέγης, σημειώνοντας ότι η αποδοχή μπορεί να μην έρχεται πάντα φυσικά και με τη μία, ειδικά για όσους έχουν μεγαλώσει διαφορετικά, όπως οι γονείς μας, και ότι αυτό "είναι εντάξει", ότι δειλά δειλά, σαν να ρωτάς "εσείς με αγαπάτε; εσείς θα μείνετε;" κάποιες φορές βρίσκεις σταδιακά τη δική σου οικογένεια, και ορισμένες φορές αυτή συμπεριλαμβάνει και τη βιολογική σου. "Κανένα θαύμα, δηλαδή, το αυτονόητο", όπως πρόσθεσε η φίλη του η Ειρήνη που του στάθηκε πίσω στα δύσκολα χρόνια.
Διαβάστε ακόμη: Το queer στην Ελλάδα από το Α ως το @
Ήταν μια συγκινητική γιορτή όπου το σύνθημα "Η αγάπη κάνει την οικογένεια" έγινε πράξη, όπου μορφές που συνδέθηκαν με την εξωστρέφεια της γκέι κουλτούρας, όπως η Μαρία Cyber και η μαμά της, μας πήγαν πίσω στις αγωνιστικές διεκδικήσεις μιας άλλης εποχής, η Αμαλία και η Δήμητρα "Υπερήφανοι γονείς" τρανς εφήβων μας επιβεβαίωσαν αποστομωτικά ότι η ταυτότητα δεν είναι φάση ή επιλογή και ο Διονύσης, τρανς έφηβος, μοιράστηκε μία από τις πιο ευτυχισμένες στιγμές της ζωής του, όταν ο πατέρας του κατάφερε να τον αποκαλέσει με το όνομά του και τον σύστησε ως γιο του. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος και η Λυδία Παπαϊωάννου συντόνισαν τη συζήτηση με ενσυναίσθηση και ρυθμό και η απάντηση του πρώτου στον γιο του όταν τον ρώτησε "μπαμπά, εμένα πώς με κάνατε;" –"με αγάπη, παιδί μου"– άφησε το στίγμα της στη βραδιά ήδη από την έναρξη. Επειδή βέβαια η αγάπη δεν φτάνει, ελπίζουμε η παρουσία της πολιτικής ηγεσίας στη Στέγη να μην ήταν απλώς συμβολική και να οδηγήσει άμεσα και σε νομοθετικές αλλαγές υποστήριξης των ΛΟΑΤΚΙ+ δικαιωμάτων.
Διαβάστε Επίσης
