© Pinelopi Gerasimou
Σάββατο βράδυ και βρισκόμαστε στα απόμερα του Ρέντη, όπου η Στέγη Ωνάση έχει εγκαταστήσει τον νέο της χώρο. Έξω από το Onassis Ready περιμένει πλήθος κόσμου με μια γιορταστική διάθεσή που έχω καιρό να δω· όσο προχωράμε στα ενδότερα, αυτή η ενέργεια παίρνει σάρκα και οστά, ή καλύτερα υπέρλαμπρα, προσεκτικά και με μεγάλη φαντασία φτιαγμένα ντυσίματα, πάνω στα, λιγότερο ή περισσότερο εκτεθειμένα, κορμιά των voguers που διαγωνίζονται υπό το άγρυπνο βλέμμα της κριτικής επιτροπής του The Climax Ball. Ανάμεσα σε ιαχές επιδοκιμασίας και χειροκροτήματα, μέλη της εγχώριας ballroom κοινότητας ξεδιπλώνουν τις χορευτικές τους ικανότητες πάνω στην πασαρέλα, ενώ το κοινό φτάνει σε… climax. Δυστυχώς για εμάς, τα slots έχουν μετακινηθεί νωρίτερα, έτσι προλαβαίνουμε μόνο ένα μικρό μέρος του προγράμματος, όμως η χαρά, η απόλαυση και κυρίως η ελευθερία είναι τόσο διάχυτες που σε καταλαμβάνουν στη στιγμή, σαν να έχεις δοκιμάσει κι εσύ τη σανγκριά από την ομώνυμη ταινία του Γκασπάρ Νοέ, χωρίς βέβαια τα δυσάρεστα αποτελέσματα.
Είναι πρωτόγνωρο αυτό το αίσθημα του να βρίσκεσαι σε έναν ασφαλή χώρο όπου δεν θα κριθείς από κανένα για την ύπαρξη και την ουσία σου, και δεν μπορώ να διανοηθώ τη σημασία του για τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, από τα οποία προήλθαν και στα οποία απευθύνονται πρωτίστως τα balls αυτού του είδους. Αντλώντας από τα balls του Χάρλεμ στα 60s και με αρκετούς να τοποθετούν τις ρίζες τους ακόμα και στα τέλη του 19ου αιώνα, στα μέσα των 70s πήραν διαγωνιστική μορφή ανάμεσα στους "οίκους". Σε μητριαρχικές οικογένειες, δηλαδή, που δημιουργήθηκαν από παραγκωνισμέν@ μαύρ@ και λατίν@ queer άτομα (κυρίως transgender), προκειμένου να επιβιώσουν σε μια Αμερική που τ@ απέρριπτε, τ@ άφηνε εκτεθειμέν@ και άστεγ@. Στο πλαίσιο αυτών των διαγωνισμών αναπτύχθηκε ο χορός voguing, που έγινε γνωστός εκτός κοινότητας χάρη στο "Vogue" της Madonna, ενώ οι οίκοι σταδιακά, έπειτα από μεταπτώσεις στη δημοφιλία τους, "εξελίχθηκαν" φτάνοντας στις παρυφές του mainstream.
Κι αν βάζω σε εισαγωγικά το εξελίχθηκαν, είναι επειδή ποιος μπορεί να κρίνει ως εξέλιξη ή κατόρθωμα, όπως αναφέρεται συχνά, τη "νομιμοποίηση" της απόλυτης έκφρασης της queer κοινότητας από την κρατούσα κουλτούρα; Σίγουρα όχι η γράφουσα, μια λευκή cis straight γυναίκα, χωρίς να καταλήξει να οικειοποιείται βιώματα άλλων· βιώματα βαριά και ειλικρινή που δεν τους παραχωρείται παρά σπάνια ο χώρος να εκφραστούν, όσο κι αν τ@ ίδι@ το διεκδικούν. Πρόσφατα, η voguer Honey Balenciaga (γνωστή από τον voguing τηλεοπτικό διαγωνισμό "Legendary" που προβάλλεται στο HBO) υπενθύμισε την αδικία τού να καταλαμβάνουν voguing θέσεις σε παραστάσεις ή video clip επαγγελματίες χωρίς σχετικό χορευτικό background. Αντίστοιχη κριτική έχουν δεχθεί καλλιτέχνες που έχουν ενσωματώσει στο εκφραστικό τους τερέν τις πρακτικές του voguing χωρίς να εντάσσονται απαραίτητα στην κοινότητα, ακόμα και αν πρόκειται για POC (People of color) όπως η Beyonce.
Θα μπορούσαμε να το πάμε ένα βήμα πιο μακριά και να αναρωτηθούμε κατά πόσο χρησιμεύει η αιγίδα ενός ιδιωτικού ιδρύματος, όπως η Στέγη, στο να έρθει σε μια χώρα χωρίς ballroom κουλτούρα μια παράδοση που ξεκίνησε όχι από τα πάνω, αλλά αντιθέτως από τους πλέον αποκλεισμένους της κοινωνίας. Τελικά, το κατόρθωμα ανήκει σε όλ@ εκείν@ που αποδέχτηκαν τους εαυτούς τους σε οποιαδήποτε συνθήκη· που έβαλαν σε προτεραιότητα αυτή την κατεπείγουσα χαρά, την προβολή της ύπαρξης, τη διεκδίκηση ενός ισότιμου, ασφαλούς χώρου, είτε στο Χάρλεμ είτε στου Ρέντη. Οι λοιποί είμαστε απλώς θεατές.
