© Θάνος Λαΐνας
Είναι περίσταση στην οποία η ανταπόκριση θα μπορούσε να γράφει μόνο "Απλά πηγαίντε" και να αρκούσε. Γιατί ο Αντώνης Ρέμος έκανε ό,τι ήθελε στο "Nox". Και ό,τι ήθελε έλεγε. Ακόμα και τραγούδια που όσοι πήγαν κι άλλες φορές κατά την τρέχουσα σεζόν επιμένουν ότι δεν τα είχαν ξανακούσει, όπως λ.χ. το "Μυστικέ Μου Έρωτα". Και δεν ήταν πως υστέρησε σε κάτι η Καίτη Γαρμπή, με την οποία μοιράζεται τις φετινές εμφανίσεις –απεναντίας. Ήταν πως ο Θεσσαλονικιός σταρ βρέθηκε σε τέτοια μέρα και διάθεση, ώστε στάθηκε πίσω από το μικρόφωνο με τρόπο που μονάχα το επίθετο "θυελλώδης" μπορεί να περιγράψει σωστά.
Η παράσταση, βέβαια, είχε ξεκινήσει αρκετή ώρα πριν δούμε τον Ρέμο. Όπως και πέρυσι, δηλαδή, το "Nox" προσφέρει μια πλούσια έναρξη, η οποία κουμπώνει με την επιθυμία των ιθυνόντων του για μια παρουσία διαφορετική από τα όσα βλέπει κανείς στην αθηναϊκή νύχτα, ειδικά σε ό,τι εξακολουθούμε να αντιλαμβανόμαστε ως "μπουζούκια".
Έτσι, ενώ ο κόσμος γέμιζε τους άνετους κόκκινους καναπέδες και τον εξώστη, ο DJ Σπύρος Μεταξάς έλαβε θέση σε επιβλητικό βάθρο στη μέση της σκηνής. Κι από εκεί, μένοντας αρχικά (σχεδόν) αθέατος πίσω από τρία κάθετα παραβάν που για το κοινό λειτούργησαν ως οθόνες, έδωσε σήμα εκκίνησης για χορογραφίες, τραγούδι, ακροβατικά (aerial dance τύπου), προβολές και επιδείξεις μουσικής δεξιοτεχνίας από τους βιρτουόζους που αργότερα θα αποτελούσαν την ορχήστρα. Για μια μίνι παράσταση, δηλαδή, η οποία γεφύρωνε τις οικείες σε μας πίστες με κάτι που έμοιαζε βγαλμένο από μεγάλο ευρωπαϊκό club.
Για αρχή, λοιπόν, είδαμε να αναδύεται από το πάτωμα της σκηνής ο μετέπειτα μαέστρος της ορχήστρας Κώστας Μηλιωτάκης με την άρπα του, με την οποία συνόδευσε τη Foxy Lee σε μια αισθησιακή διασκευή στο "The Winner Takes It All" των Abba, με σχέδια κήπων και παγωνιών να προβάλλονται στο φόντο. Λίγο μετά εμφανίστηκε η Eva Presley με το βιολί της, με τον Σπύρο Καίσαρη δίπλα της να προσφέρει μια απρόσμενη ερμηνεία στο "Burnt By The Sun" –κοντά στην πρωτότυπη του Richard Hawley– πριν της αφήσει τη σκηνή όλη δική της. Άλλωστε θα επέστρεφε αργότερα για ένα μίνι rock σόου με μπαλέτο και εκπληκτική ηλεκτρική κιθάρα (από τον Χρήστο Μιχάλη), στο οποίο είπε ωραία και το "I Like The Way" των BodyRockers. Στο ενδιάμεσο θαυμάσαμε τη Natasha Kay σε μια εξωτική χορευτική performance όπου τραγούδησε όμορφα τα γυναικεία μέρη της θρυλικής 1990s επιτυχίας "7 Seconds", ενώ αργότερα φάνηκε και ο Θανάσης Βασιλόπουλος, ξεκινώντας με τη "Misirlou" σε εκδοχή για κλαρίνο και ηλεκτρονικά beats.
Καθώς το μπαλέτο κατέβηκε από τη σκηνή και σκορπίστηκε χορεύοντας στις πρώτες σειρές, ανάμεσα στον κόσμο –που πλέον είχε γεμίσει το "Nox"– ο Αντώνης Ρέμος βγήκε ενώπιόν μας με κομψό σκούρο κοστούμι. Καλησπέρισε με ένα "Για πάμε να σας δω ρε παιδιά" κι έπειτα άρχισε να λέει το "Μέχρι Το Τέλος Του Κόσμου" μέσα σε γιορτινή ατμόσφαιρα, η οποία έγινε πανηγυρική όταν άρχισαν να πέφτουν από ψηλά εκατοντάδες από εκείνα τα διακοσμητικά που μοιάζουν με λεπτά φύλλα χρυσού. Σε εμφανώς κεφάτη διάθεση, έπειτα, απευθύνθηκε σε διάφορους φίλους που έβλεπε μπροστά του, είπε με φόρα το "Είναι Στιγμές" κι αμέσως μετά τα "Σπασμένα Κομμάτια Της Καρδιάς", όπου παρατηρήθηκε και ο πρώτος μεγάλος ενθουσιασμός.
Αλλά, ενώ φάνηκε να έχουμε μπει σε μια συγκεκριμένη σειρά, ο Ρέμος τόνισε πως ήταν Κυριακή, άρα τα πλάνα και τα προγράμματα μπορεί να γίνουν κι αλλιώς –"έτσι τα κάναμε παλιότερα, έτσι τα κάνουμε και τώρα", θα έλεγε αργότερα. Αποφάσισε, λοιπόν, ότι ήθελε μπουζούκι ήδη από εκείνο το σημείο της βραδιάς, οπότε κάλεσε στη σκηνή τον Ανδρέα Καραντίνη και μας πήγε 15 χρόνια πίσω, για το "Εκατό Φορές Κομμάτια". Το οποίο ένωσε θεαματικά, στη συνέχεια, με μια από καρδιάς διασκευή στο "Σβήσε Το Φεγγάρι" του Δημήτρη Μητροπάνου, αλλά και με το δικό του "Έλα Να Με Τελειώσεις", με τον κόσμο να δείχνει την αγάπη του, τραγουδώντας χορωδιακά το ρεφρέν.
Το σερί συνεχίστηκε με εκρηκτικές εκτελέσεις στα "Έκρυψα Το Πρόσωπό Μου" και "Μπορεί Να Βγω", που έβαλαν φωτιά στο "Nox". Συναισθανόμενος το κλίμα, ο Ρέμος άρχισε να αστειεύεται με όσους έβλεπε καθισμένους αναπαυτικά, ρωτώντας μήπως κουράστηκαν ή μήπως είχαν φάει βαριά για βράδυ, πριν καταδυθεί σε νέες από καρδιάς ερμηνείες, πρώτα στο "Έσπασε Η Νύχτα" κι έπειτα στο "Μη Φύγεις", μέσα στα εκπληκτικά φώτα του χώρου. Πλήθος κόσμου, πλέον, είχε σηκωθεί όρθιο και τράβαγε βίντεο με τα κινητά, ενώ αναρωτιόμασταν τι θα γινόταν στο δεύτερο μέρος της εμφάνισης του Θεσσαλονικιού σταρ, αφού ακόμα δεν είχε καλά-καλά τελειώσει το πρώτο.
Στο σημείο εκείνο ο Ρέμος πήρε ξανά τον λόγο, μας ενημέρωσε ότι σε ένα από τα μπροστινά τραπέζια βρισκόταν η Μελίνα Ασλανίδου, την οποία κάλεσε να έρθει στη σκηνή. Εκεί είπαν μαζί το ντουέτο τους "Τετάρτη Βράδυ" κι έπειτα ο Ρέμος τη συνόδευσε στο δικό της "Το Λάθος", ένα κομμάτι του Αντώνη Βαρδή που ερμήνευσε πολύ ψυχωμένα. Λίγο μετά η ορχήστρα άρχισε να παίζει τη χαρακτηριστική μελωδία της "Κιβωτού", οπότε έκανε πλέον την εμφάνισή της και η Καίτη Γαρμπή, τραγουδώντας τη ντουέτο με τον Ρέμο.
"25 χρόνια τραγουδάμε για τους χωρισμένους", είπε στο σημείο εκείνο ο Ρέμος, αναφερόμενος έμμεσα και στο διάστημα που κύλησε από την τελευταία φορά που συνεργάστηκαν σε νυχτερινές εμφανίσεις –το 1997, στο ιστορικό "Diogenis Palace". Αμέσως μετά είπαν το "Ασυμφωνία Χαρακτήρων" μέσα σε γαρίφαλα που έπεφταν βροχή και η Καίτη Γαρμπή πήρε τη σκυτάλη του προγράμματος, μένοντας μόνη στη σκηνή. Οι οθόνες πίσω της έδειξαν χρωματιστά στέμματα γεμάτα πετράδια (θυμίζοντας το παλιό, οπαδικό σύνθημα "Καίτη, θεά, στον θρόνο σου ξανά") κι εκείνη άρχισε το "Ιεροσυλία", ερμηνεύοντας με καθάριους τόνους και αρκούντως παραπονιάρικους χρωματισμούς. Κι έπειτα "Θα Μελαγχολήσω", με τον κόσμο να τραγουδά σύσσωμος το ρεφρέν.
Ακολούθως, πέρα από το τι παίχτηκε και πώς, είχαμε την ευκαιρία να διαπιστώσουμε δύο θεμελιώδη πράγματα. Πρώτον, πόσο αγαπητά παραμένουν τα παλιά σουξέ της Γαρμπή, όσα πήγασαν (κυρίως) από τη συνεργασία της με τον Φοίβο κατά τη δεκαετία του 1990 –και γράφω "κυρίως" γιατί το κοινό αντέδρασε θερμά και στα "Ανεμοδαρμένα Ύψη", σύνθεση της τελευταίας δεκαετίας με την υπογραφή του Γιώργου Σαμπάνη. Αρκούσε δηλαδή μια νύξη από την ορχήστρα, ένα μπάσιμο από την ίδια κι αμέσως αντηχούσαν εν χορώ οι στίχοι από διάφορες γωνιές στο "Nox", όπως συνέβη λ.χ. στο "Δώρο Θεού", στο "Ατόφιο Χρυσάφι", στο "Ναι, Υπάρχω Εγώ" ή στο "Επιτέλους" (κι ας έλειπε η Νατάσσα Θεοδωρίδου).
Το δεύτερο πράγμα που έγινε σαφές ήδη από το ξεκίνημα είναι το πόσο αστραφτερή εξακολουθεί να αποτυπώνεται πάνω στη σκηνή η Καίτη Γαρμπή. Ο αέρας της, οι τρόποι της, η χαλαρή της κίνηση από άκρη σε άκρη –πότε π.χ. για να τραγουδήσει παρέα με κάποιο από τα πρώτα τραπέζια στα αριστερά, πότε για να γονατίσει στα δεξιά, εκεί που καθόταν η Μελίνα Ασλανίδου, ώστε να της τείνει μικρόφωνο στα "Χαμένα"– την έβγαλαν ασπροπρόσωπη. Ακόμα και στα δύσκολα του set της.
Τα τελευταία, βέβαια, είχαν ως αφετηρία ένα ορθό σκεπτικό. Επειδή η καριέρα της βασίστηκε σε έναν pop ήχο με λαϊκά στοιχεία, δηλαδή, υπήρχε ένα ηλεκτρονικό φόντο που χρειαζόταν κάπως να συγκλίνει με τα δικά μας χρόνια. Όμως οι καινούριες ενορχηστρώσεις δεν ήταν πάντα πετυχημένες. Σε κάποιες επιλογές λειτούργησαν, ταιριάζοντας ωραία και με τα φώτα του "Nox". Σε άλλες, όμως, δημιούργησαν την εντύπωση μιας ακαλαίσθητης club βαβούρας, ισοπεδώνοντας λ.χ. το "Μια Φορά Κι Έναν Καιρό", το "Πες Το Μ' Ένα Φιλί", το "Κάτι", παραλίγο και το "Ξυπόλητη Χορεύω (Κάντε Άκρη)", που όμως το πήρε πάνω της ο δυναμισμός της Γαρμπή και το γλίτωσε.
Ευτυχώς η ενορχηστρωτική πλεύση άλλαξε ξανά στη συνέχεια, με την τραγουδίστρια να ξορκίζει τέτοιου είδους παράπονα, πρώτα λουσμένη σε μπλε φώτα, σε μια υπέροχη ερμηνεία στο "Μη Με Συγκρίνεις", έπειτα με το "Να Περνάς", όπου οι χρωματισμοί γύρω της έγιναν κατακόκκινοι. Λίγο αργότερα έφτασε και η στιγμή της επιστροφής του Αντώνη Ρέμου, ο οποίος είπε μερικά ακόμα ντουέτα μαζί της –ανάμεσά τους και το "Η Πατρίδα Μου"– πριν την καληνυχτίσει μέσα σε χειροκροτήματα, ώστε να ξεκινήσει το δεύτερο μέρος του δικού του προγράμματος (και τελευταίο της βραδιάς).
Τώρα, εάν αναρωτιόμασταν τι άλλο μπορεί να είχε για μας μετά από το καθηλωτικό πρώτο μέρος, πήραμε σύντομα την απάντησή μας. Ήταν δηλαδή σαν να μην είχε μεσολαβήσει παύση, αφού ο Ρέμος διατήρησε την ίδια θυελλώδη επίδοση, μα και τη διάθεση να πάει το πρόγραμμα όπου επιθυμούσε κάθε φορά –ακόμα και σε γωνιές στις οποίες δεν είχε ξαναπάει φέτος, όπως είπαμε και στην αρχή.
"Για να δούμε, ποιος θα αντέξει; Εσείς ή εγώ;", είπε σε κάποια φάση, ενώ ο κόσμος παραληρούσε για την άψογη εκτέλεσή του στο "Μια Ιστορία" του Δημήτρη Κοντολάζου. Συνάμα, μας προειδοποίησε ότι τις Κυριακές ξεκινάνε μεν νωρίς, μα δεν λένε και τι ώρα θα τελειώσουν. Κι αμέσως ρίχτηκε ορμητικά στο δικό του σουξέ "Έτσι Ξαφνικά", λέγοντάς μας όμως και τη συνέχεια, η οποία γράφτηκε 4 χρόνια μετά και τραγουδήθηκε από τον Αντώνη Βαρδή υπό τον τίτλο "Ούτε Ένα Βλέμμα".
Με το κοινό εκστασιασμένο, o Ρέμος ζήτησε "μόνο πόνο" για τη συνέχεια της νύχτας, τόσο από τους παριστάμενους, όσο και από την ορχήστρα του. Και, όντως, αυτό παρέδωσε μέχρι τις (περασμένες) 4 το πρωί, τραγουδώντας πραγματικά ό,τι ήθελε από τα δικά του ή και από άλλους καλλιτέχνες. Και δώστου λοιπόν ο Γιάννης Πάριος ("Άπονη Καρδιά"), δώστου η Νατάσσα Θεοδωρίδου ("Τις Δύσκολες Στιγμές"), δώστου ο Γιώργος Μαζωνάκης ("Τέσσερις", "Ανήκω Σε Μένα"), δώστου η Άννα Βίσση ("Ψυχεδέλεια"), αλλά και το "Προσωπικά" από το 1998, με ερμηνεία-ρέστα σε επίπεδο καψούρας για τους στίχους "Και σταμάτησε για λίγο η καρδιά μου/Σα να έχασα τον κόσμο ξαφνικά". Κι εκεί προς το τέλος, πια, ήρθε κι ένας Παντελής Παντελίδης, με μια ενδοσκοπική και πολύ ουσιαστική εκτέλεση στο "Τα Σχοινιά Σου".
Δεν έχει νόημα να παραθέσουμε περαιτέρω τίτλους, όμως. Περισσότερη σημασία έχει ότι ο κόσμος δεν έδειχνε διάθεση να φύγει –κι ας ξημέρωνε Δευτέρα: θα καθόταν όσο βρισκόταν κι ο Ρέμος στη σκηνή. Γιατί, με βάση αυτά που όχι μόνο είδαμε μα και χειροκροτήσαμε, η φετινή του συνεργασία με την Καίτη Γαρμπή πετυχαίνει και φέρνει έναν πιο επίκαιρο αέρα σε ό,τι κάποιοι παλιότεροι θα χαρακτήριζαν ως καλό, λαϊκό ξενυχτάδικο. Τηρουμένων αναλογιών και εποχών, ασφαλώς, γιατί και το λαϊκό, όπως και ο λαός, δεν είναι στάσιμη έννοια.
Διαβάστε Επίσης
