© Ρούλα Ρέβη
Ο πολυσχιδής Θανάσης Αλευράς υπογράφει την πρώτη του μουσικοθεατρική παράσταση, που θα κάνει πρεμιέρα τη Δευτέρα 28 Νοεμβρίου στη μουσική σκηνή "Vox". Ένα πλούσιο αυτοβιογραφικό, μουσικοσατιρικό πρόγραμμα με κείμενα πολύ προσωπικά, ιστορίες που σημάδεψαν την ξακουστή γενιά του ’80 και highlights από τη μακρά καλλιτεχνική πορεία του πρωταγωνιστή συνθέτουν ένα μεγάλο γενέθλιο πάρτι, σε σκηνοθεσία Φωκά Ευαγγελινού. Το μουσικό μέρος της παράστασης αποτελείται από το ομώνυμο soundtrack, "40+ Βγαίνω!", που έγραψαν ο Αντώνης Θυσιάδης και ο Νίκος Μερτζάνος, αλλά και τραγούδια-σταθμούς στη ζωή του Θανάση Αλευρά που θα ερμηνεύσει μαζί την Idra Kayne και τον Jerome Kaluta, παλιούς γνώριμους από τις πρόσφατες επιτυχίες στην "Ταράτσα του Φοίβου" και στα τηλεοπτικά "Νούμερα".
Πώς γεννήθηκε το "40+ βγαίνω" που παρουσιάζεις φέτος στο "Vox";
Πριν από τρία χρόνια έκλεινα τα 40. Εκεί στα 40, εν τω μεταξύ, νιώθεις ότι θέλεις να κάνεις ένα μεγάλο πάρτι. Ταυτόχρονα έβλεπα παντού γύρω μου να κλείνουν διάφοροι κύκλοι με όλα αυτά τα επετειακά αφιερώματα: "20 χρόνια Φοίβος", "30 χρόνια Καίτη Γαρμπή", "40 χρόνια Βασίλης Καρράς". Αναρωτήθηκα μήπως να κάνω κι εγώ μία παράσταση "40 χρόνια Θανάσης Αλευράς". Όχι από έπαρση, αλλά επειδή τόσα χρόνια κάνω θέατρο κι έχω ασχοληθεί με διάφορα πρότζεκτ τα οποία δεν καταγράφονται. Σκέφτηκα, λοιπόν, να μαζέψω υλικό από διάφορα πράγματα που έχω κάνει, προγράμματα μουσικά, λίγο θέατρο, λίγο τηλεόραση και να γιορτάσω αυτή την πορεία. Όχι μόνο τη δική μου διαδρομή αλλά με αφορμή αυτή να γιορτάσω ολόκληρη τη γενιά μου: "Παιδάκια του ’80 και έφηβοι του ’90 γιορτάζουμε! Είναι η σειρά μας!". Το φαντάστηκα σαν reunion. Λέω γιορτή γιατί στα σαράντα είναι η στιγμή που έχει ωριμάσει το φρούτο και έχει έρθει η ώρα να το φας. Μη φανταστείς όμως, είμαι κι εγώ σαν "μαμούνι". Δεν νιώθω σαραντάρης, έχω γκάζια ακόμα και δεν έχω παραιτηθεί!
Ο τίτλος της παράστασης είναι σαν να φωνάζεις "φτου ξελευτερία". Είναι μια προσωπική απελευθέρωση η πραγματοποίησή της;
Εκεί στα μισά της διαδρομής έχει ο καθένας την ανάγκη να σταθεί και να κοιτάξει από πού ξεκίνησε, τι έχει καταφέρει, πού θέλει να πάει και πώς θέλει να συνεχίσει. Δεν θέλεις πια φορτία, βάρη, ενοχές, φόβους, ανασφάλειες. Λες ότι έφτασες ως εδώ και τώρα θέλεις να προχωρήσεις πιο ανάλαφρος. Το "βγαίνω" του τίτλου σημαίνει ότι θέλω να βγω λίγο πιο ελαφρύς, αλλά και ότι ήρθε η σειρά μου επιτέλους. Ήρθε η ώρα να πάρει τη σκυτάλη η γενιά μου. Τώρα είναι η στιγμή μας να παραδώσουμε έργο.
Ποια είναι τα γεγονότα που σημάδεψαν τη γενιά του ’80;
Θα σου πω ποιο είναι το καλό αλλά ταυτόχρονα και το κακό αυτής της γενιάς. Τα παιδιά του ’80 είχαμε μια παιδική ηλικία αναλογική και μια ενηλικίωση ψηφιακή. Όταν λέω ότι μέχρι τα 10 μεγαλώσαμε αναλογικά, αυτό σημαίνει ότι έφευγα από το σπίτι κι έλεγα ότι θα επιστρέψω στις 9. Βγαίναμε, παίζαμε στους δρόμους, σκαρφαλώναμε στα δέντρα κι αν επέστρεφα σπίτι στις 9 είχε καλώς. Εγώ δεν είχα καν σταθερό στο σπίτι μεγαλώνοντας. Ψάχναμε στις εγκυκλοπαίδειες για να κάνουμε μια εργασία για το σχολείο και το Google δεν υπήρχε ούτε στη φαντασία μας. Ενηλικιώθηκα όμως με όλο αυτό που μας είναι γνωστό σήμερα σαν τεχνολογία. Οπότε είμαστε η γενιά που έχουμε ζήσει και το πριν και το μετά. Δηλαδή ξέρουμε να διαβάσουμε τη ζωή και έτσι κι αλλιώς. Αυτό ήταν που οδήγησε τους ερευνητές, που τους αρέσει πολύ να κατατάσσουν τους ανθρώπους, να μας χαρακτηρίζουν ως τη γενιά που δεν γνωρίζει πού ανήκει. Αυτό είναι μια διαταραχή από μόνο του. Πάντα θα ψάχνουμε να προλάβουμε το καινούργιο, ενώ η γενιά μετά από μας θα το θεωρεί αυτονόητο.
Αν έπρεπε να σκαρφιστείς ένα τρίπτυχο, λοιπόν, γι’ αυτή την ξακουστή γενιά ποιο θα ήταν αυτό;
Αναλογική ζωή - Προσοχή μεταξύ συρμού και αποβάθρας - Ψηφιακή ζωή.
Αυτή είναι η πρώτη μουσική παράσταση που υπογράφεις. Πώς νιώθεις;
Εκτός από αυτό, βγαίνω και μόνος μου, χωρίς παρέα. Έχω παρέα τα αδέρφια μου δηλαδή, την Idra Kayne και τον Jerome Kaluta, αλλά βγαίνω μπροστά και στήνω κάτι μόνος μου. Δεν είναι καθόλου καινούργιο βέβαια για μένα. Όλες οι επιλογές μου τα τελευταία χρόνια με προετοίμαζαν γι’ αυτό – η "Ταράτσα του Φοίβου" ένα βαριετέ θέαμα, η επιθεώρηση της Δήμητρας [σ.σ. Παπαδοπούλου, "Τι ζούμε ρε"], οι "Ήρωες" [σ.σ. της Ελένης Γκασούκα], μια επίσης μεταμοντέρνα επιθεώρηση. Ήταν μια σπουδή σε αυτό που λέμε ψυχαγωγικό θέαμα, έτσι ώστε, όταν ήρθε η δική μου στιγμή, να βγω μπροστά.
Έχεις δοκιμάσει και δοκιμαστεί σε πολλά είδη θεάτρου. Τη δεδομένη στιγμή αυτό είναι το είδος που σου ταιριάζει περισσότερο;
Ακριβώς αυτό. Κάνοντας κύκλους και περνώντας από διαφορές φάσεις δημιουργίας μπορώ να πω ότι αυτήν τη στιγμή της ζωής μου κανένα άλλο ρεπερτόριο στο θέατρο δεν θα μπορούσε να με αντιπροσωπεύσει καλύτερα από αυτό που φτιάχνω ο ίδιος τώρα.
Γιατί αυτό;
Διότι η ψυχή μου είναι "διδυμίσια", που πάει από τον έναν πόλο στον άλλον, και θέλω να τα χωρέσω όλα σε ένα πιάτο. Αυτό που χρειαζόμουν δεν το έβρισκα κάπου γύρω μου, ούτε σε ένα έργο, ούτε σε ένα μιούζικαλ, ούτε σε ένα μουσικό πρόγραμμα. Έτσι είπα ότι "αφού δεν μπορείς να βρεις αυτό που θες να φας, πρέπει να το φτιάξεις μόνος σου". Νιώθω λοιπόν μια αγωνία σχεδόν εφηβική. Είναι σαν να έχω ξεχάσει όσα έχω κάνει όλα αυτά τα χρόνια και να λέω "ήρθε η στιγμή να πω την ιστορία μας".
Πέρα από το από το ομώνυμο soundtrack της παράστασης, που έγραψαν ο Αντώνης Θυσιάδης και ο Νίκος Μερτζάνος, τι θα ακούσουμε στο μουσικό μέρος της παράστασης;
Καταρχάς ενώ και η Idra και ο Jerome είναι περφόρμερ εξαιρετικοί, σε αυτή την παράσταση υπηρετούν έναν κυρίως ερμηνευτικό ρόλο, καθώς έχουν να τραγουδήσουν φοβερά κομμάτια από τα 80s και τα 90s, από R.E.M. και Michael Jackson μέχρι τα "Παπάκια" και το "Να ’χαν οι καρδιές αμπάρες". Κάνουμε μια αναδρομή σε τέσσερις δεκαετίες, με αναφορές όμως από τις δικές μου κασέτες: Mariah Carey, George Michael, New Kids on the block… Θυμάμαι την ιστορία μου και, μέσα από τις διηγήσεις, λέω και την ιστορία όλων των σημερινών σαραντάρηδων που έζησαν την αρχή του MTV. Ο καθένας βέβαια θα ανακαλεί τις δικές του αναμνήσεις μέσα από αυτήν τη μουσική αναδρομή. Σκέφτομαι το "40+ βγαίνω!" όπως όταν ανοίγεις το άλμπουμ της ζωής σου και βλέπεις παλιές φωτογραφίες. Μπορεί να νιώσεις νοσταλγία, θλίψη, συγκίνηση ακόμα, γιατί έχεις αποχωριστεί ανθρώπους μέσα στα χρόνια, αλλά και χαρά για όλα αυτά που έχεις καταφέρει και αυτά που βλέπεις να ανοίγονται στο μέλλον. Είναι ένα πολύ ωραίο πάρτι ζωής.
Με ποιον τρόπο συναντήθηκε το προσωπικό σου όραμα για την παράσταση με αυτό του Φωκά Ευαγγελινού που τη σκηνοθετεί;
Ο Φωκάς είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο της σύγχρονης ελληνικής πραγματικότητας. Τον γνώρισα στο "Μάνα θα πάω στο Hollywood" της Δήμητρας Παπαδοπούλου και από τότε του έλεγα ότι κάποια στιγμή θέλω να κάνω αυτή την παράσταση. Πέρα από πολύ καλή επικοινωνία έχουμε μια ψυχική σύνδεση. Ο Φωκάς δεν είναι ένας χορογράφος που μπορεί απλώς να κινήσει κάποια σώματα· είναι βαθιά συνδεδεμένος με την τέχνη, γεννάει ιδέες. Ξέρει πολύ καλά το θέατρο, τη μουσική, το θέαμα. Αν δεν υπήρχε, το "40+ βγαίνω!" θα ήταν ακόμα ιδέα, αφού με έσπρωξε να το κυνηγήσω και να μη φοβηθώ να το κάνω μόνος μου. Είναι σαν να λέμε ο νονός της παράστασης. Είναι από τα πιο φωτεινά πλάσματα που έχω γνωρίσει και έχει υπάρξει μέντορας και τεράστια έμπνευση για εμένα.
Παρακολούθησα μια τηλεοπτική σου συνέντευξη στην οποία περιέγραφες πώς ξεκίνησες να τρέχεις μεγάλες αποστάσεις. Το παραλλήλισες με το να ξεπερνάς τους φόβους σου.
Είναι αυτή η αγωνία αν μπορείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου. Εγώ το βρήκα στα χιλιόμετρα και στη σωματική προσπάθεια. Μετά τον πρώτο μου μαραθώνιο άλλαξαν τα όρια στο μυαλό μου. Από εκεί που έλεγα ότι αποκλείεται να καταφέρω να τρέξω 42 χλμ., ανακάλυψα ότι τα όριά μας είναι απλώς πεποιθήσεις.
Ταυτιζόμαστε με την εικόνα που έχουμε για τον εαυτό μας…
Ακριβώς αυτό! Ταυτιζόμαστε με ένα πρόγραμμα που διαμορφώθηκε κάποτε, στην ηλικία των 7 ετών, τότε που διαμορφώνεται, όπως λένε οι ειδικοί, η προσωπικότητά μας και μετά λέμε ότι θα παίξουμε με αυτά τα δεδομένα σε όλη μας τη ζωή. Πρέπει να βρεις τη δύναμη για να τα αλλάξεις, κάτι καθόλου εύκολο. Στα 40, εκεί στα μισά της ζωής, κάτι συμβαίνει στατιστικά και λες "ας τολμήσω!". Αντιλαμβάνεσαι ότι έχουν στενέψει τα χρονικά περιθώρια, κι αυτό σε απελευθερώνει από πάρα πολλά βάρη. Νομίζω ότι είναι μια αισιόδοξη παράσταση με την οποία θα ταυτιστεί αρκετός κόσμος, διότι όλοι κλείνουμε κύκλους και κατά καιρούς μπαίνουμε σε φάση απολογισμού. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά να προσπαθήσεις να κάνεις αυτό που πραγματικά θέλεις. Έχεις το δικαίωμα να φτάσεις στα 50, στα 60, στα 100 και να πεις ότι δεν σου αρέσει εκεί πού βρίσκεσαι. Είναι η δική σου διαδρομή και οφείλεις να παλέψεις γι’ αυτή. Το μόνο που μας κρατάει πίσω είναι ο φόβος μας. Κι εγώ από αυτό έπασχα.
