Με την επανέναρξη της μουσικής ζωής της Αθήνας ύστερα από την πρόσφατη αναγκαστική διακοπή, οι νύχτες στο Ελληνικό επέστρεψαν στην εικόνα που είχαν και πριν το διάστημα των γιορτών: κάθε Παρασκευή και Σάββατο γίνεται το αδιαχώρητο στο Fantasia Live, όπου παραμένει δύσκολο να βρεις τραπέζι. Και αιτία γι' αυτό είναι ο Νίκος Οικονομόπουλος.
Ασφαλώς, το πρόγραμμα ξεκινά πολύ πριν τη δική του στιγμή, με έναν τρόπο παγιωμένο σε ανάλογα κέντρα διασκέδασης: τρία νέα παιδιά, δύο κορίτσια (Έλενα Παπαπαναγιώτου, Στεφανία Γατσάκου) κι ένα αγόρι (Αλέξανδρος Τσαπράζης) –τα οποία στο κυρίως μέρος αναλαμβάνουν τα δεύτερα φωνητικά– παρουσιάζουν μια ποικιλία ελληνικών και διεθνών επιτυχιών, προσανατολισμένη προς την ποπ. Πότε μόνοι τους, πότε σε ντουέτα, ερμηνεύουν δηλαδή το "Μίσησέ Με" της Ευρυδίκης, το "Όλα Τέλειωσαν" του Γρηγόρη Πετράκου και της Φωτεινής Τσιτσιγκού, ακόμα και το "Ζηλεύει Η Νύχτα" του Ορφέα Περίδη ή το "The Show Must Go On" των Queen. Το τελευταίο ήταν μια έκδηλη αστοχία, καθώς θύμισε τηλεοπτικό talent show. Κατά τα λοιπά, όμως, το όλο άνοιγμα αποτυπώθηκε αξιοπρεπέστατο.
Μετά το ζέσταμα, το video wall στο πίσω μέρος της σκηνής ζωντανεύει και βγαίνει η Ήβη Αδάμου, ανάμεσα σε 4 χορεύτριες με κατακίτρινες φορεσιές. Η βραδιά μπαίνει σε τροχιά πιο ηλεκτρονικών ρυθμών κι αποκτά φώτα και κίνηση, όσο η τραγουδίστρια αλωνίζει χαμογελαστή τη σκηνή. Πάνε πια κάμποσα χρόνια από όταν έγινε γνωστή χάρη στη συνεργασία με τους Stavento για το "Σαν Έρθει Η Μέρα" (2010). Μπορεί, παρά τα σουξέ της, να μην είχε πάντα το πιο ευτυχές ρεπερτόριο, κατάφερε όμως να εξελιχθεί ωραία σαν ποπ ερμηνεύτρια.
Η καθαρή, λαμπερή φωνή της Αδάμου αποτελεί σημαντικό ατού για το σόου. Είναι πάνω της που στηρίζονται οι μπόλικες διασκευές του δεύτερου μέρους, όπου αναμετριέται λ.χ. με τη "Σχιζοφρένεια" της Άννας Βίσση, το "Θα Μελαγχολήσω" της Καίτης Γαρμπή, το "Στα 'Δωσα Όλα" της Δέσποινας Βανδή –ακόμα και με το "Γιατί" των Πυξ Λαξ, σε μια πιο λαϊκή εκδοχή. Η Κύπρια τραγουδίστρια βγαίνει ασπροπρόσωπη, ενώ κρατά και το κέφι ψηλά, με το κοινό να ανταποκρίνεται χειροκροτώντας τη με θέρμη.
Η σκυτάλη περνάει κατόπιν στον Πέτρο Ιακωβίδη, ο οποίος αναδύεται εντυπωσιακά από το δάπεδο της σκηνής του Fantasia, δίνοντας το σύνθημα για το πιο λαϊκό μέρος του προγράμματος. Ο Καβαλιώτης τραγουδιστής βρίσκεται στα καλύτερά του, ενώ έχει πετύχει να καθιερωθεί με δικές του δημιουργίες (κάτι διόλου συνηθισμένο στον χώρο), που είτε ερμήνευσε ο ίδιος, είτε έδωσε σε άλλους συναδέλφους –με χαρακτηριστικό παράδειγμα τα "Ξημερώματα" του Κωνσταντίνου Αργυρού (2018).
Ο Ιακωβίδης διαθέτει ευδιάκριτα φωνητικά χαρίσματα και είναι καλλιτέχνης επικοινωνιακός, που δεν χρειάζεται κανένα σόου για να επιβληθεί στη σκηνή. Κρίμα μόνο που ερμηνεύει με έναν αρκετά συνήθη τρόπο για τα δεύτερα ονόματα ανάλογων προγραμμάτων. Στην τελική, όμως, τέτοιες κριτικές επισημάνσεις δεν έχουν την παραμικρή σημασία επί του πρακτέου: ο κόσμος στο "Fantasia" έκανε σαν τρελός ακόμα κι αν άκουγε ξανά τα ίδια κομμάτια που είχαν παιχτεί και στο πρώτο μέρος, στήνοντας ενθουσιώδεις χορούς στα τραπέζια κατά τη διάρκεια του "Τατουάζ", του "Σ' Αγαπάω Σου Φώναξα" και του "Φοβάμαι".
Ο Νίκος Οικονομόπουλος βγαίνει εν μέσω μιας πανδαισίας προβολών και χρωμάτων, με το video wall να ανοίγει στα δύο· όλα σε σύλληψη και καλλιτεχνική διεύθυνση του Νίκου Μαριάνου. "Καλησπέρα παιδιά μου", είναι ο σύντομος χαιρετισμός του κι αμέσως αρχίζει να λέει το "Καθημερινά", όσο μωβ-μπλε ακτίνες πέφτουν πάνω στο κοινό σαν λέιζερ και μια τριγωνική πυραμίδα στο κέντρο της στέγης της πλατείας διαθλά ακόμα περισσότερο το φως. Το Fantasia είναι κατάμεστο, μέχρι και στον εξώστη· με διάφορες ηλικίες μεν, μα με τους 20-35 να αποτελούν σαφώς την πλειονότητα. Επιπλέον, έχουμε την ευκαιρία να παρατηρήσουμε την πρωτότυπη διάταξη της πολυμελούς ορχήστρας: δεν παρατάσσονται δηλαδή μόνο δεξιά κι αριστερά του καλλιτέχνη, μα και σε υπερυψωμένα επίπεδα στα δύο άκρα του μαγαζιού.
Οι περισσότεροι έχουν σηκωθεί όρθιοι, πότε αποθεώνοντας τον αγαπημένο σταρ με ιαχές, πότε τραγουδώντας δυνατά "Ποιος σε εμάς τους δυο μπήκε ανάμεσα". Ο Οικονομόπουλος μας καλωσορίζει έπειτα στη βραδιά, δεν παραλείπει όμως να πει δυο λόγια και για την κατάσταση στην Ουκρανία, μιλώντας για τις δύσκολες στιγμές της που όλους μας απασχολούν. Όχι για να μας χαλάσει το κέφι, όπως είπε χαρακτηριστικά, αλλά επειδή καλό είναι να σκεφτόμαστε κι αυτούς τους ανθρώπους.
Το τι γίνεται έπειτα, δεν χωρά εύκολα σε περιγραφές. Ο Οικονομόπουλος μας βομβαρδίζει με ραδιοφωνικές επιτυχίες ("Μη Φύγεις Τώρα", "Εξαιτίας Σου", "Είναι Κάτι Λαϊκά", "Και Τι Έγινε"), πειράζει γνώριμες ενορχηστρώσεις αξιοποιώντας τα πνευστά της ορχήστρας του, λέει το "Από Έρωτα" λουσμένος σε κόκκινα φώτα. Και ο κόσμος αντιμετωπίζει την κάθε επιλογή ως αφορμή για νέο ξεσηκωμό: παραληρεί στο "Βάλ' Το Τέρμα", φωνάζει εκστασιασμένος "Τα μεγάλα λάθη σου τα 'βλεπα σωστά" ("Ώρα Να Πηγαίνω") και "Ο χαρακτήρας σου είναι αυτός που μας χώρισε" ("Ο Χαρακτήρας"), με το Fantasia να καίγεται στο "Μελαγχολία Μου" και στο "Για Κάποιο Λόγο", με το οποίο κλείνει και το πρώτο μέρος του προγράμματος.
Τα ωραία του χρώματα και ο γλυκός του τρόπος έχουν γίνει στυλοβάτες μιας καριέρας πρωτοφανούς για νικητή εγχώριου talent show. Στο Fantasia βλέπεις ξεκάθαρα όλα αυτά τα χαρίσματα, όπως και τη σταθερότητά τους, η οποία του επιτρέπει να συδαυλίζει το κέφι και τους χορούς μέχρι τα ξημερώματα. Είτε με το δικό του ρεπερτόριο, είτε με διασκευές σε Γιάννη Πάριο, Νατάσσα Θεοδωρίδου, Γιώργο Μαζωνάκη, Δημήτρη Μητροπάνο. Γενικά στέκεται μια χαρά, ακόμα και σε κομμάτια που δεν ταιριάζουν τόσο στο στιλ του, με μια λαϊκότητα που παλιότερα θα τη βάζαμε στα ελαφρολαϊκά μα με πιο μοντέρνους όρους θα λέγαμε ότι έχει φιλτραριστεί μέσω του Μιχάλη Χατζηγιάννη και της Δυτικής ποπ εμπειρίας. Όταν λέει το "Άκουσα", επιπλέον, διακρίνεις ότι ο Οικονομόπουλος ωρίμασε και όμορφα: κάποτε έδειχνε να τον φοράει το συγκεκριμένο άσμα· τώρα, στα 37 πλέον, το εκπροσωπεί ωραιότατα.
Δεν ξέρω αν στους ανθρώπους που στελεχώνουν τον εγχώριο Τύπο, προτιμώντας διεθνή ή/και έντεχνα ακούσματα, υπάρχει επίγνωση του πόσο πολύ έχουν αγαπηθεί τα τραγούδια του Νίκου Οικονομόπουλου από τον κόσμο. Μια βραδιά στο Fantasia Live, πάντως, δεν αφήνει κανένα περιθώριο αμφιβολίας: ο τραγουδιστής είναι ο μεγαλύτερος λαϊκός σταρ μιας νεότερης γενιάς, η οποία έχει διεθνοποιήσει τα γούστα της, διαθέτοντας έτσι ένα σαφώς πιο ποπ προφίλ συγκριτικά με το κοινό που πήγαινε στα μπουζούκια μέχρι και τα τέλη του 20ού αιώνα.
