Η Αθήνα τη Νύχτα είναι αλλιώς όταν σου τη συστήνει ο Γιώργος Μαζωνάκης. Έχει τη ματιά του, τη σφραγίδα του, το δικό του στυλ. Μπορεί να κρατά τα εξωτερικά χαρακτηριστικά μιας βραδιάς στα μπουζούκια, όμως εκεί στο Κέντρο Αθηνών –όπου τρέχει το φετινό του πρόγραμμα, κάθε Πέμπτη και Σάββατο– οικοδομείται μια πιο σύνθετη εμπειρία, ήδη από όταν μπαίνεις στον χώρο και αντικρίζεις το προσωπικό να φορά μπλουζάκια με στίχους από τα τραγούδια του.
Προσεγμένο, με μοντέρνο ντιζάιν και με βεληνεκές που του επιτρέπει να παραμένει άνετο ακόμα κι όταν γεμίζει με κόσμο, το Κέντρο Αθηνών επένδυσε στα φώτα και προχώρησε σε μια σκηνογραφία-πρόταση για να τον υποδεχθεί, με μια στρογγυλή, ογκώδη κατασκευή να ίπταται στο κέντρο θυμίζοντας τις οθόνες που βλέπουμε σε ταινίες με διαστημόπλοια. Αλλά το πόσο θα εξυπηρετούσε τη θεατρικότητα της νέας παράστασης του Μαζωνάκη, θα το καταλαβαίναμε όταν θα έφτανε η δική του σειρά. Τότε θα φαινόταν και πιο καθαρά το δαχτυλίδι στο μπροστινό μέρος της σκηνής, το οποίο αξιοποιείται στο έπακρο, δίνοντας επιπλέον αξία στα πρώτα τραπέζια του χώρου.
Πριν από όλα αυτά, όμως, η βραδιά ξεκινά με τη Δέσποινα Τατά και τον Φώτη Παπαζήση. Και οι δύο έκαναν χαλαρό "ζέσταμα" με διασκευές, με την Τατά να προσανατολίζεται στη διεθνή pop (είπε λ.χ. Jennifer Lopez και Melissa Etheridge) και τον Παπαζήση να προτιμά εγχώριες επιλογές σαν το "Δεν Έχω Ιδέα" του Χρήστου Μάστορα ή το "Σκόνη Και Θρύψαλα" του Στέφανου Κορκολή –τραγούδησαν όμως και ντουέτο, την "Αντίστροφη Μέτρηση". Υπάρχουν χιλιόμετρα ερμηνευτικής και σκηνικής εμπειρίας να καλυφθούν, ωστόσο το αποτέλεσμα στάθηκε αξιοπρεπές, με τον Παπαζήση να κλέβει την παράσταση με το χειροφίλημα στην Τατά. Θα τους βλέπαμε και στη συνέχεια, καθώς πλαισίωσαν τον Μαζωνάκη στα δεύτερα φωνητικά.
Τη σκυτάλη πήρε ο Κωνσταντίνος Φραντζής, τραγουδιστής που έχει διανύσει σημαντική απόσταση από τότε που τον πρωτογνωρίσαμε, στο Greek Idol 2011. Στέκει πλέον ως μια δουλεμένη νέα φωνή, η οποία ισορροπεί πετυχημένα στο ελαφρολαϊκό στυλ, κάτι που του επιτρέπει να τραγουδά εκφραστικά τόσο το "Δε Με Παίρνει" του Γιάννη Πλούταρχου, όσο και το "Να Με Θυμηθείς" των Πυξ Λαξ. Κυρίως, όμως, στέκει ως εξαιρετικός σόουμαν, εκπροσωπώντας θαυμάσια τις ενδυματολογικές του επιλογές: τόσο αυτές που υπό ορισμένες γωνίες τον έδειχναν σαν νεαρό Έλληνα George Michael, όσο κι εκείνο το σι-θρου μπλουζάκι με το οποίο φιγούραρε στο δαχτυλίδι του Κέντρου Αθηνών κατά το δεύτερο μέρος της εμφάνισής του. Επιπλέον, έδειξε ότι διαθέτει και ωραία κίνηση, ειδικά με τα τσακίσματα που έκανε στους ώμους καθώς έλεγε το "Λένε Για Μένα".
Ο Γιώργος Λιβάνης είναι τραγουδιστής πιο "δεδομένα" λαϊκός, αν και με τη μοντέρνα έννοια. Πίσω του, ωστόσο, έχει σπουδές βυζαντινής μουσικής και διαδρομές εγγύτερα προς την παράδοση. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν που σε ένα σημείο παίζει ούτι, εικόνα που ίσως εξέπληξε όσους τον γνωρίζουν από σουξέ σαν το "Να Είσαι Ευτυχισμένη", το "Που Και Που" ή το "Θέλω Κι Άλλα". Τα τελευταία, βέβαια, έγιναν δεκτά με επευφημίες, με το κοινό να φωνάζει τα ρεφρέν και να υψώνει τα κινητά για να απαθανατίσει τις στιγμές. Γενικά, αν και ίσως τραγουδά περισσότερη ώρα από όση μπορεί να υπηρετήσει στη συγκεκριμένη φάση της καριέρας του, ο Λιβάνης ξέρει πώς να ξεσηκώνει τον κόσμο. Το κυριότερο, πάντως, είναι ότι –βλέποντάς τον ζωντανά– διαπιστώνεις πως διαθέτει φωνή ανώτερη από αυτή που αποτυπώνεται στη δισκογραφία: ειδικά στο "Να Είσαι Ευτυχισμένη", το πάθος και η ορμή που έβγαλε δεν συγκρίνεται με ό,τι ακούει κανείς στη στούντιο εκτέλεση.
Όσο για τον Γιώργο Μαζωνάκη, σε υποβάλλει με την παρουσία του ήδη πριν τον αντικρίσεις. Η κατασκευή πάνω από τη σκηνή γίνεται οθόνη κι αυτός εκπέμπει από εκεί το μήνυμα του καλωσορίσματος. Το κοινό σωπαίνει και κοιτά –είναι μια απρόσμενη συνθήκη, που προσωπικά με έκανε να αισθανθώ ότι έχω διακτινιστεί στο κατάστρωμα του Εντερπράιζ, στο Σταρ Τρεκ. Το μισό στοίχημα, λοιπόν, έχει κερδηθεί ήδη πριν τραβηχτεί η κουρτίνα. Και το υπόλοιπο μισό κερδίζεται μόλις ανοίξει και τον δεις μπροστά σου, με πουκάμισο, μπότες, στέμμα Givenchy, παντελόνι και φούστα Louis Vuitton. Τις Πέμπτες, δηλαδή –γιατί τα Σάββατα βγαίνει με ειδικά φτιαγμένο κοστούμι Bespoke Athens και μπότες Gucci.
Με τέτοιες κινήσεις, ο Μαζωνάκης δεν επιδιώκει μόνο τον εντυπωσιασμό που συνοδεύει κάθε σόου της δικής του κλίμακας. Επιθυμεί παράλληλα να υπογραμμίσει ότι καταθέτει μια πρόταση νυχτερινής ψυχαγωγίας, παίζοντας με τους προσωπικούς του όρους πάνω σε ό,τι έφτιαξε για λογαριασμό του ο creative director της παράστασης, Γιώργος Λύρας. Δεν αργεί άλλωστε να μας θυμίσει ότι είναι ο Γιώργος, "το παιδί της γειτονιάς", που άμα θέλει γίνεται και "άντρας της χρονιάς", ανακυκλώνοντας τους στίχους της Νίκης Παπαθεοχάρη για το σουξέ του 2010 "Τα Ίσια Ανάποδα". Και όσοι ακούσουν προσεκτικά τα λεγόμενά του, θα σταθούν και σε 'κείνη τη φράση περί "εξάσκησης της ελεύθερης βούλησης".
Όμως η Αθήνα τη Νύχτα δεν είναι απλά ένα σόου. Έχει και τα τραγούδια του Γιώργου Μαζωνάκη, με το κέντρο βάρους του πρώτου μέρους να πέφτει στα πιο πρόσφατα και τα κλασικά να χαρακτηρίζουν το δεύτερο. Όχι ότι υπάρχει ιδιαίτερη σημασία σε αυτή την κατανομή, αφού οι παρευρισκόμενοι σηκώνονται από τα τραπέζια και τραγουδούν και στα "Ώρες Μικρές", "Αγαπώ Σημαίνει" και "Καλώς Σας Βρήκα Φίλοι", με το ίδιο πάθος με το οποίο υποδέχονται και τα "Τέσσερις", "Σάββατο", "Παλιόπαιδο Θα Γίνω", "Ανήκω Σε Μένα", αλλά και το "Σ' Έχω Κάνει Θεό". Εντωμεταξύ ο Μαζωνάκης πότε στέκεται ανάμεσα στους μουσικούς –βρίσκονται πίσω, μοιρασμένοι δεξιά και αριστερά– πότε παίρνει θέση ανάμεσα σε χορευτές που εμφανίζονται ενώπιόν μας ή μέσω live feed, πότε ερμηνεύει λουσμένος στα εξαιρετικά φώτα του Κέντρου Αθηνών και πότε αλωνίζει το δαχτυλίδι, παρακινώντας συνέχεια τον κόσμο να εκδηλώσει τον ενθουσιασμό του.
Αλλά πάνω που νομίζεις ότι έχεις δει όλες τις εκπλήξεις, έρχεται το δεύτερο μέρος και βλέπεις έναν διαφορετικό πρωταγωνιστή: γυαλιά ηλίου Gucci, πουκάμισο Dundas, παντελόνι Dior, μπότες Balmain (τις Πέμπτες). Σκέφτεσαι ότι πάντα βέβαια ήταν καλοντυμένος ο Μαζωνάκης, μα πλέον έχει πάει το θέμα styling σε άλλο επίπεδο. Ταυτόχρονα συνειδητοποιείς ότι τον βλέπεις μεν στη "διαστημική" οθόνη, όχι όμως και κάπου στη σκηνή. Κι αυτό γιατί έχει βγει στον εξώστη του Κέντρου Αθηνών, προκαλώντας πανζουρλισμό ανάμεσα στους εκεί θαμώνες καθώς τον διασχίζει απ' άκρη σ' άκρη τραγουδώντας, πριν κατέβει πάλι προς τα κάτω, οδεύοντας για τη σκηνή.
Το τμήμα αυτό του προγράμματος αποδεικνύεται απαιτητικό, ωστόσο ο Μαζωνάκης δεν παύει να κινείται πέρα-δώθε στο δαχτυλίδι, με το κοινό να τον λούζει με γαρίφαλα καθώς περνάει ή να προσπαθεί να φωτογραφηθεί μαζί του. Καθώς ξεκινάει το "Gucci Φόρεμα", ένας νεαρός αρπάζει τη γούνα μιας κοπέλας από την παρέα του κι ανεβαίνει στο δαχτυλίδι χορεύοντας. Το προσωπικό του χώρου κινητοποιείται, όμως ο Μαζωνάκης σπεύδει δίπλα του και λέει το κομμάτι από εκεί. Κι όταν πια βάλει πλώρη για φινάλε, μπορεί να κάθεται τελικά σε ένα σκαμπό, όμως τα δίνει όλα, προσφέροντας μερικές από τις πιο εντυπωσιακές ερμηνείες της βραδιάς –όπως λ.χ. στο "Παιδί Της Νύχτας".
Έτσι, η "Αθήνα τη Νύχτα" είναι όντως αλλιώς όταν τη σεργιανάς παρέα με τον απίθανο Γιώργο Μαζωνάκη. Μεταμορφώνεται σε έναν κόσμο με ελληνική ταυτότητα μα κοσμοπολίτικο πνεύμα, που κρατά μεν τις ρίζες του στα μπουζούκια αλλά τολμά και να τα φανταστεί με μια φουτουριστική διάθεση, προσαρμοσμένη στον 21ο αιώνα. Είναι μια εκπληκτική εμπειρία, αντάξια του πιο διαφορετικού σταρ που ανέδειξε ο σύγχρονος λαϊκός ήχος· ικανή να συσπειρώσει κόσμο με ποικίλες μουσικές προτιμήσεις, υπερβαίνοντας συνάμα κάθε ηλικιακή διάκριση. Γι' αυτό και προχωρά από sold-out σε sold-out, άσχετα αν το πρόγραμμα παίζει Πέμπτη ή Σάββατο.
