Αν και ξεκίνησε μία εβδομάδα μετά το αρχικό πλάνο, το νέο πρόγραμμα του Frangelico έκανε πρεμιέρα με το δεξί, αποδεικνύοντας δύο πράγματα: αφενός ότι η Άντζελα Δημητρίου με τον Χρήστο Χολίδη εξακολουθούν να έχουν πιστό κοινό, αφετέρου ότι (καλώς εχόντων των πραγμάτων) οι Πέμπτες θα συνεχίσουν να αποτελούν σταθερά στη βραδινή έξοδο, ακριβώς όπως συνέβαινε και προ covid-19.
Αναλόγως σταθερή καταγράφηκε και η θέση του Frangelico στην αθηναϊκή νύχτα ως χειμερινή επιλογή για κάθε ηλικία που θέλει να διασκεδάσει με κάτι σε μπουζούκια στην παραλιακή. Οι προδιαγραφές του, άλλωστε, με τις άνετες θέσεις στα τραπέζια, τις επαρκείς αποστάσεις των καθισμάτων και τον καλό εξαερισμό, είναι γνωστές. Όσον αφορά βέβαια το "κάτι σε μπουζούκια", θα πρέπει να επισημάνουμε ότι το νέο πρόγραμμα έχει μεν ως ραχοκοκαλιά μια λογική πίστας παλιότερων εποχών, πλαισιωμένη όμως με πιο μοντέρνες ενισχύσεις: ο Θανάσης, η Ιφιγένεια και η Kianna –που αναλαμβάνουν το ξεκίνημα– διαθέτουν ποπ λογική, την οποία λιγότερο ή περισσότερο διατηρούν και οι Άνω Κάτω, παρότι ο δικός τους ήχος λοξοδρομεί και σε πιο λαϊκές/έντεχνες επιλογές, φτάνοντας ακόμα και στα "Καγκέλια".
Από τις παρουσίες αυτές η πιο αδύναμη ήταν του Θανάση, ενώ ως πιο ολοκληρωμένη καταγράφηκε η Kianna, που ερμήνευσε ωραία την "Ακατάλληλη Σκηνή" του Μιχάλη Χατζηγιάννη, το "Ξέρω Τι Ζητάω" των Hi-5 και το "Μίσησέ Με" της Ευρυδίκης. Το τελευταίο σε ντουέτο με την Ιφιγένεια, της οποίας η καλή φωνή χρειάζεται να "ψηθεί" περισσότερο, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν στάθηκε επίσης αξιοπρεπέστατα, με εξαιρετικές ανάσες καθώς χόρευε και τραγουδούσε. Οι Άνω Κάτω, πάλι, ήταν μια σφιχτοδεμένη λαϊκή παρέα από τη Θεσσαλονίκη με αρκετή ενέργεια και κεφάτη αμεσότητα, που θύμισε παλιότερα σχήματα τύπου Ζιγκ Ζαγκ. Μπορεί το διαρκές ανακάτεμα των στυλ να τους κοστίζει σε ταυτότητα, πάντως και τράβηξαν το ενδιαφέρον του κόσμου και το κράτησαν, ωθώντας κάμποσες παρέες σε χορό.
Η πλαισίωση του κυρίως προγράμματος είναι λοιπόν από τις πιο γερές που έχουμε δει σε ανάλογα μαγαζιά, κερδίζει μάλιστα και επιπλέον πόντους χάρη στη συμμετοχή της Έλενας Γκρέκου. Στη δισκογραφία από το 1995 και με σημαντική εμπειρία από πίστες, η Θεσσαλονικιά ερμηνεύτρια λειτούργησε κομβικά, μετακινώντας τη βραδιά από την ποπ προς το λαϊκό, τόσο φωνητικά, όσο και με τις επιλογές των φορεμάτων της. Αν και ορισμένες εντάσεις του δεύτερου μέρους παραήταν ισοπεδωτικές, τραγούδησε πολύ καλά, ιδίως στις καψούρικες επιλογές από το ρεπερτόριο της Νατάσας Θεοδωρίδου (π.χ. "Χαρτοπόλεμος", "Έντεκα Παρά"). Δεν είπε όμως το "Δεν Μιλάω Με Αγνώστους", ίσως το καλύτερο από τα δικά της κομμάτια.
Από τα δύο κεντρικά ονόματα, ο Χρήστος Χολίδης είναι εκείνος που επωμίζεται το μεγαλύτερο μέρος του προγράμματος. Μάλιστα, αρκετός κόσμος ήρθε στο Frangelico για να δει κυρίως αυτόν, αν κρίνουμε από τις παρέες που έμειναν ως το φινάλε, μη σταματώντας να χορεύουν και να κάνουν κέφι τόσο στα μπροστινά, όσο και στα πιο πίσω τραπέζια. Στο πρώτο μέρος οι εντάσεις ήταν εκκωφαντικές, υψώθηκε όμως δίχως πρόβλημα από πάνω τους, δείχνοντας διάθεση να την "ιδρώσει" όπως λέμε τη φανέλα και να δημιουργήσει ανεβαστική ατμόσφαιρα. Ήταν δε και ιδιαίτερα ομιλητικός, καλωσορίζοντάς μας και λέγοντάς μας πόσο παράξενο του φαινόταν που είχε σχεδόν 2 χρόνια να συναντηθεί με το κοινό.
Στο δεύτερο μέρος ο ήχος βρήκε πιο ισορροπημένες σταθμίσεις, ήταν όμως ο ίδιος που συχνά ανέβασε τα ντεσιμπέλ του μικροφώνου διαλέγοντας κομμάτια άλλων συναδέλφων –από το "Οδηγώ Και Σε Σκέφτομαι" του Αντύπα, μέχρι και το "Αγάπη Υπερβολική" της Άννας Βίσση. Και είναι εκεί όπου αποτυπώθηκε ξεκάθαρα γιατί έχει τόσο πιστό κοινό, δείχνοντας φωνητικά προσόντα που δεν ακούμε συχνά στους δίσκους. Γενικότερα επέμεινε αρκετά στο νέο του τραγούδι "Αγάπη Θα Πει", είπε και το "Πούλα Με" των Πυξ Λαξ, δημιούργησε εκρηκτικό κλίμα λέγοντας τον "Καθρέφτη" λουσμένος σε κίτρινα φώτα και σήκωσε σύσσωμα τα μπροστινά τραπέζια με το "Κι Ας Μην Έχω Που Να Πάω". Κρίμα ωστόσο να μη χωρέσει κάπου και το "Άκου Τον Φίλο Σου".
Αντιθέτως, η Άντζελα Δημητρίου κάνει μια πιο στοχευμένη και σύντομη εμφάνιση, με νοοτροπία λαϊκής πίστας παλιότερων εποχών, όπου ο σταρ βρίσκεται μεν ενώπιόν σου, μα είναι ταυτόχρονα και απόμακρος, όσο το ποτ-πουρί δίνει και παίρνει. Ενώ δηλαδή ο Χολίδης τα έλεγε τα περισσότερα τραγούδια του, η Δημητρίου προτιμούσε τις αποσπασματικές συρραφές, που κάποιες φορές ίσως να δημιούργησαν απογοήτευση: το "Δυο Φωνές", ας πούμε, άξιζε να το ακούσουμε πλήρες, με τα μωβ φώτα του Frangelico να τη σκεπάζουν, ενώ όλοι ήθελαν νομίζω να παιχτεί ολόκληρο το εμβληματικό "Οι Χωρισμένοι", αφού δεν υπήρξε τραπέζι που να μην σιγομουρμούρισε τους στίχους.
Από την άλλη, η Δημητρίου κουβαλάει έναν ισχυρό μύθο, ο οποίος δημιούργησε μαγνητισμό ήδη από όταν βγήκε στη σκηνή. Έχει άλλωστε τόσα τραγούδια, ώστε μπορούσε να χειριστεί το άχαρο ποτ-πουρί δίχως να ριψοκινδυνεύσει την αίγλη της: αρκούσε ένας στίχος από το "Έχω Μια Καρδιά", τις "Μαργαρίτες", το "Είναι Κάτι Χαρακτήρες" ή το "Δεν Είσαι Τίποτα" και τα πάντα γύρω της έδειχναν να πιάνουν φωτιά. Φωνητικά, επίσης, αποτυπώθηκε αισθητά βελτιωμένη συγκριτικά με άλλες εμφανίσεις της τελευταίας δεκαετίας. Οι φθορές του χρόνου μπορεί να είναι αναπόφευκτες, πάντως στον "Ουρανό" και στο "Ποια Θυσία" (με το σαξόφωνο να δεσπόζει στην ενορχήστρωση) απολαύσαμε τα χρώματα και τους τρόπους που την κατέστησαν θρύλο των μπουζουκιών. Στάθηκε δε ωραία και στο τμήμα του προγράμματος που μοιράστηκε με τον Χολίδη, όπου εστίασαν αναμενόμενα σε διασκευές από το λαϊκό παρελθόν, διατηρώντας ακμαίο το κέφι στο μαγαζί.
Κερασάκι στην τούρτα της πρεμιέρας, ήταν η αναπάντεχη έκπληξη που περίμενε όσους έμειναν στο Frangelico ως το κλείσιμο. Ήταν δηλαδή κατά τις 5 το πρωί, όταν πια "μείναμε μεταξύ μας" όπως είπε ο Χολίδης, που χαιρέτησε εγκάρδια τον Χρήστο Μενιδιάτη, ο οποίος βρισκόταν με την παρέα του σε ένα από τα τραπέζια. Αστειευόμενος έπειτα ότι είχε 2 χρόνια να παίξει σε κέντρο και κουράστηκε, του πρόσφερε το μικρόφωνο κι εκείνος, αφού κουβέντιασε λίγο με την ορχήστρα, τραγούδησε από τη θέση του τα "Καλά Παιδιά", κάνοντας τους πάντες να βγάλουν τα κινητά τους και να απαθανατίσουν τη σκηνή. Ήταν ιδανική προσθήκη σε μια επιτυχημένη πρεμιέρα, αλλά και ο καλύτερος τρόπος για να ανακοινωθεί το δικό του χειμερινό σχήμα με την Καίτη Γαρμπή, στην Αυτοκίνηση.
