Το είχε δει σε όνειρο, εξομολογείται απ’ τη σκηνή της «Ταράτσας» του ο Φοίβος Δεληβοριάς, το μαγικό αυτό πολυθέαμα που έφερε στην εποχή μας τα ρετρό αναψυκτήρια των ’50s. Και σαν τέτοιο ακριβώς ξεδιπλώθηκε αυτά τα τρία χρόνια: ένα όνειρο που στη γλυκιά του ζάλη ανακάτεψε εμβλήματα, πρόσωπα και εποχές, αισθητικές αφετηρίες και αναφορές, γέλιο, συναίσθημα, μεράκλωμα και σάτιρα, αλλά και πραγματικά υπέροχες μουσικές, όλα μπλεγμένα σε μια μεθυστική συμφωνία που, σαν μια τεράστια συνωμοσία, θέλησε όχι μόνο να μας γεννήσει μια υπέροχη ανάμνηση να έχουμε για να ανατρέχουμε στα καλοκαίρια μας στην πόλη, αλλά και να μας κάνει όλους λίγο καλύτερους ανθρώπους – έστω γι’ αυτές τις τρεις-τρεισήμισι ώρες, τις Τετάρτες και τις Πέμπτες του αθηναϊκού καλοκαιριού.
Κακά τα ψέματα, άλλωστε, το μεγαλείο της «Ταράτσας» ήταν ακριβώς αυτό: Έχοντας κατασκευάσει ένα μέρος που όμοιό του δεν υπάρχει, όπου ρομαντισμός και νοσταλγία, συναίσθημα και γέλιο γίνονται ένα με τον οξύ και αχρωμάτιστο, μα ειλικρινή και αμασκάρευτο ανθρώπινο προβληματισμό, ένα μέρος όπου ξεβόλεμα κι ανακούφιση σερβίρονται σε αρμονία, ο Φοίβος δημιούργησε μια ιδανική συνθήκη, στην οποία γίνονται όλοι μια παρέα που τραγουδάει μαζί, συγκινείται μαζί, λιγάκι εξαγριώνεται μαζί κι ύστερα πάλι γελάει κι ανακαλύπτει, στο φινάλε, μια εκδοχή του κόσμου μας καλύτερη, αρά και μια εκδοχή του εαυτού μας βελτιωμένη μέσα στο σύνολο αυτό. Κι αυτό είναι στ’ αλήθεια τέχνη – γι’ αυτό και θα μας λείψει όταν τελειώσει.
Μέχρι το αμετάκλητο φινάλε, πάντως, πλαισιωμένος και πάλι από την ερμηνευτική ευαισθησία της Νεφέλης Φασούλη, την ευρηματική παντομίμα του Alex de Paris και τη μουσική υπεροχή της μπάντας του, ο Φοίβος Δεληβοριάς είναι για άλλη μια χρονιά ιδανικός οικοδεσπότης, ανοιχτός και γενναιόδωρος, ανάλαφρος και λαμπερός στα γυαλιστερά σακάκια του, με ένα σπουδαίο ρεπερτόριο στο οπλοστάσιό του, να διανθίζεται με σκερτσόζικες παραλλαγές και εμπνευσμένα ποτ πουρί.
Για παράδειγμα, το εκστατικό medley του Θανάση Αλευρά (αστέρας της «Ταράτσας», και φέτος, παρεμπιπτόντως) με mix ‘n’ match λαϊκών ερμηνευτών και τραγουδιών του έντεχνου, όπου η Πάολα συναντά τον Σιδηρόπουλο, ο Αγγελάκας τον Κωνσταντίνο Αργυρό κι ο Βασίλης Καρράς την Αλίκη Βουγιουκλάκη, είναι ένα αιρετικό έπος που απογειώνεται στη σφαίρα του all time classic, με το μιξάρισμα του «Μπάσταρδου γιου» του Φοίβου στο ρυθμό του «Κάτι που θέλω» της Καίτης Γαρμπή για φινάλε.
Στα φετινά highlights, τη σπιντάτη πρόζα του έχει προσθέσει στην «Ταράτσα» ο Βύρων Θεοδωρόπουλος, το άγγιγμα του οποίου είναι εμφανές και στο σκετς που μεταμορφώνει το «Ένα το χελιδόνι» σε έναν σπαρταριστό, δηκτικό ύμνο στην υποκρισία της πολιτικής ορθότητας («Δεν είναι σωστό να λες “και η άνοιξη ακριβή”. Γιατί; “Γιατί αποκλείεις τους φτωχούς από την άνοιξη – η άνοιξη πρέπει να είναι προσιτή και συμφέρουσα για όλον τον κόσμο”»), ενώ ο τρόπος που παίρνει τη σκυτάλη ο Θανάσης Αλευράς για να ξεγυμνώσει τον καθωσπρεπισμό της ελληνικής κοινωνίας, ανατρέχοντας στη διαδρομή της ομοφυλοφιλικής ταμπέλας τα τελευταία 20 χρόνια, υπογραμμίζει το ακονισμένο timing της φετινής «Ταράτσας» στις εναλλαγές γέλιου, αγανάκτησης και γόνιμης τσαντίλας.
Συναισθηματικά ηλεκτρισμένη από μόνη της, η ερμηνεία του στο «Ένα τραγούδι για το χειμώνα» του Τζίμη Πανούση («Μοναχογιός μικρομεσαίων, με καθωσπρέπει ανατροφή, όμως με δείχναν και γελάγαν στο σχολείο και με φωνάζαν αδερφή») είναι μια γροθιά στο στομάχι, τον αντίκτυπο της οποίας αισθάνεσαι για ώρα αργότερα, όταν πια σφίγγεις την κοιλιά σου από τα γέλια μιας παράστασης απολαυστικής, καρυκευμένης όμως με τόλμη και τσαγανό που κανένα άλλο mainstream θέαμα τόσο ευρείας και εδραιωμένης απήχησης δεν έχει τολμήσει να επιδείξει τα τελευταία χρόνια. Κι αυτή είναι μια κατάκτηση που ο Φοίβος ίσως δεν έχει καν ονειρευτεί…
