Η Φωτεινή Βελεσιώτου με τον Χάικ Γιαζιτζιάν μιξάρουν ρεμπέτικες, δημοτικές κι ανατολίτικες παραδόσεις σε ένα πρόγραμμα εκρηκτικό, ο Γιώργος Χατζηνάσιος και η Αλέκα Κανελλίδου μας γλυκαίνουν την ψυχή σε ένα νοσταλγικό σεργιάνι, ενώ ο Ορφέας Περίδης και η Λιζέτα Καλημέρη μάς συστήνουν τον νέο τους δίσκο ξεδιπλώνοντας τον μίτο της μακροχρόνιας μελωδικής τους συνύπαρξης.
Διονυσιακό ταξίδι στο χρόνο
Στον ολοκαίνουργιο, άνετο χώρο που προστέθηκε στη νυχτερινή πιάτσα της Αθήνας, το «Πειραιώς 131 – Μουσική Σκηνή», που μετατράπηκε από θέατρο σε μουσική σκηνή προτείνοντας μιαν αναπάντεχη απλοχωριά σε καθίσματα, καναπέδες, τραπέζια και σκαμπό, το σπάνιο γρέζι της Φωτεινής Βελεσιώτου συναντά την ερμηνευτική ευαισθησία του Χάικ Γιαζιτζιάν και το σπουδαίο σε βάθος κι αυτοέλεγχο φωνητικό ταλέντο του Σωτήρη Μπαλλά.
Ρεμπέτικα, δημοτικά κι ανατολίτικα κάνουν το χρόνο να διαστέλλεται, σ’ ένα πρόγραμμα που έχουμε δει και σε άλλες σκηνές της πόλης κατά τη διάρκεια του φθινοπώρου και του χειμώνα, εδώ όμως εμφανίζεται πιο δεμένο, αλλά ταυτόχρονα και πιο ελεύθερο από κάθε άλλη φορά. Έτσι, παρασέρνει την κομψή σάλα του «Π-131» στον διονυσιακό ανεμοστρόβιλο ενός ρεπερτορίου στηριγμένου πάνω σε διαχρονικές επιλογές, όπως οι «Μέλισσες» και τα «Διόδια» ή το «Δε Λες Κουβέντα», αλλά και την εξωτική δίγλωσση «Μισιρλού» του ντουέτου, ή τα ξεσηκωτικά «Λιανοχορταρούδια», σε συνομιλία με την δυναμική «Βασιλική» του Ζιώγαλα (Σάββατα έως 20/4).
Νοσταλγική συνάντηση κορυφής
Δυο σπουδαία κεφάλαια της ελληνικής μουσικής συναντιούνται για πρώτη φορά επί σκηνής, με αποτέλεσμα ένα νοσταλγικό, πολυπρόσωπο και εκλεκτικό ταξίδι σε μαγικές στιγμές της μουσικής διαδρομής της χώρας. Ο Χατζηνάσιος, άνετος και φιλικός, με την αύρα του βετεράνου μαέστρου, διευθύνει όχι μονάχα την ορχήστρα και τις υποστηρικτικές φωνές του (εντυπωσιακός ο Παναγιώτης Ραφαηλίδης με βάθος ηχοχρώματος που θυμίζει Γιάννη Πάριο), αλλά και τη σάλα ολόκληρη, παρασύροντας το κοινό σ’ ένα συναισθηματικό σεργιάνι από τη νοσταλγία και τη συγκίνηση (υπέροχη η μαρινελλική σουίτα με το «Δεν είναι που φεύγεις» και το «Καμιά φορά») μέχρι το πρώτο καρδιοχτύπι και τον αχό του διονυσιασμού (το «Γιαρέμ-γιαρέμ» δονεί όχι μόνο τις «Γραμμές», αλλά την Κωνσταντινουπόλεως ολόκληρη).
Απ’ την άλλη, με το τραχύ βελούδο της φωνής της να τυλίγει το κοινό σε μια ζεστή ανάσα οικειότητας, η Αλέκα Κανελλίδου με τραγούδια όπως το «Πόσο γλυκά με σκοτώνεις», το «Άσε με να φύγω» ή το «Μια περιπέτεια», ξεδιπλώνει την πολύτιμη καριέρα της σαν βάλσαμο απ’ τα ηχεία του προσεγμένου χώρου, που θα ήθελε λίγη περισσότερη φροντίδα στο φωτισμό (Σάββατα και Κυριακές έως 21/4).
Διαχρονική έντεχνη δύναμη
Ένα από τα πιο συμπαγή ντουέτα της έντεχνης σκηνής των τελευταίων ετών, ο Ορφέας Περίδης και η Λιζέτα Καλημέρη, συναντιούνται στη «Σφίγγα» για μια περιήγηση στην –κοινή και μη– δισκογραφία τους, έχοντας ως αφετηρία τη νέα τους δουλειά, με τίτλο «Εν Φλύα». Κομμάτια του νέου δίσκου λειτουργούν ως εισαγωγή στην παράσταση, με το ομότιτλο, μπλουζάτο τραγούδι, σε μια πιο δυναμική εκτέλεση απ’ τη δισκογραφημένη, να ξεχωρίζει.
Λίγο μετά το απαραίτητο intro, το κοινό συντονίζεται με τη φωνή του Περίδη για μια ομαδική ψαλμωδία στα «Τραγούδια μου τα αμερικάνικα», που βοηθούν την ηλεκτρική κιθάρα του Θοδωρή Δαμουράκη να ανεβάσει στροφές, προτού το τέμπο πέσει και πάλι για βαριά χαρτιά όπως το «Αχ, να σε σω», η «Σαλώμη» και το «Ήτανε αέρας». Διαχρονικά φαβορί όπως το «Υλαγιαλή», τα «Παλιά γκαρσόνια», το «Φεύγω» και βέβαια η «Φωτοβολίδα», είναι φυσικά παρόντα, συνθέτοντας ένα αρκετά downtempo πρόγραμμα, που θα ωφελούνταν από περισσότερα γκάζια, είναι όμως υπερπλήρες σε μελωδικότητα και λυρισμό (Σάββατα έως 13/4).
