Η συνάντηση του Αντώνη Ρέμου με τη Δέσποινα Βανδή ήταν προφανώς η είδηση της χρονιάς για τη φετινή νυχτερινή Αθήνα, όμως ο κόσμος που σχεδόν κλείνει την κάθοδο της Πειραιώς τα βράδια του παρασκευοσάββατου δεν μαζεύεται απλώς για να δει αν ταιριάζουν ωραία στη μαρκίζα του «Αθηνών Αρένα» δύο απ’ τα μεγαλύτερα ονόματα του σύγχρονου λαϊκού. Αντίστοιχα, ο Νίκος Βέρτης φοράει για άλλη μια χρονιά την κορόνα του βασιλιά των instastories, όμως οι χιλιάδες θεατές του δεν γεμίζουν το «YTON» τις Κυριακές μονάχα για τις selfies.
Κι όπως στο «Anodos» ο Πάνος Μουζουράκης και ο Κωστής Μαραβέγιας δεν εξαργυρώνουν απλώς τη χάρη με την οποία στριφογυρίζουν τις τηλεοπτικές τους πολυθρόνες, έτσι και στο κλασάτο «Baraonda» ο Γιάννης Πάριος με τη Γλυκερία κάνουν πολλά περισσότερα απ’ το να θυμίζουν απλώς το ανεξάντλητο ρεπερτόριο των επιτυχιών τους. Αν τα πράγματα ήταν τόσο απλά, άλλωστε, δεν θα βρίσκονταν όλοι τους στην πρώτη γραμμή της αθηναϊκής νύχτας αυτήν τη στιγμή…
Βραδιές μπλοκμπάστερ στο «Αθηνών Αρένα»
Με την απλόχωρη «βιτρίνα» επί της Πειραιώς, τις γιγάντιες αφίσες, την αστραφτερή είσοδο και το μεγαλοπρεπές φουαγιέ, ο χώρος από μόνος του αρκεί για να βάλει τον επισκέπτη στο γιορτινό mood. Το «Αθηνών Αρένα», ένα από τα μεγαλύτερα venues της νυχτερινής Αθήνας, αγκαλιάζει τους θαμώνες του με το επιβλητικό του ύφος, προτού τους παρασύρει σ’ ένα blockbuster μεγατόνων, με θεαματικά lasershows, εντυπωσιακά videoart και τον καλύτερο, καθαρότερο και πιο γεμάτο –με διαφορά– ήχο της Αθήνας φέτος. Αυτό το τελευταίο είναι και το απολύτως απαραίτητο ώστε να φτάσουν στο ύψιστο επίπεδο οι επιδόσεις της εξαιρετικής (και εξαιρετικά πολυάριθμης) ορχήστρας, αλλά και να αποδοθεί στην εντέλεια η συνάντηση των δύο πρωταγωνιστών.
Η Δέσποινα Βανδή, με εξαιρετική ενέργεια και μεγάλα κέφια, πλαισιωμένη από κομψά χορευτικά με προωθημένη fashion αίσθηση, αναλαμβάνει το πιο μπιτάτο κομμάτι της βραδιάς, όμως, παρότι η συνάντηση των δυο τους στη σκηνή, άνετη και χορταστική, στέλνει ανατριχίλες στους άνω των 30 θαμώνες τους, ο Αντώνης Ρέμος είναι τελικά αυτός που πραγματικά δίνει ρέστα, ερμηνεύοντας με κορυφαία φόρμα ένα τεράστιο ρεπερτόριο, που ξεδιπλώνεται στρωτά και ρυθμικά, ώσπου να φτάσει στην εκρηκτική του κλιμάκωση, το πιο πληθωρικό πρόγραμμα που υπάρχει αυτήν τη στιγμή εκεί έξω.
Συναυλιακό υπερθέαμα στο «YTON»
Ξεκάθαρα το πιο hot νεανικό πρόγραμμα αυτήν τη στιγμή στην Αθήνα (αν μάλιστα δεν υπήρχε η ελαφρώς παρωχημένη talent show παρέλαση του εισαγωγικού μέρους, τα πράγματα θα ήταν ακόμη καλύτερα), το εντυπωσιακό θέαμα που υπογράφει ο Νίκος Βέρτης στο «YTON» μπορεί να έχει τα τεχνικά του θεματάκια, δύσκολα όμως μπορεί να βρεθεί πίστα στην Αθήνα που να το ανταγωνιστεί σε τόλμη, φρεσκάδα και έμπνευση καλλιτεχνική. Χώρος-μεγαθήριο κι αυτός εδώ (η παλιά αποθήκη του Μπήτρου), έχει μεταμορφωθεί τα τελευταία χρόνια σε ένα Λας Βέγκας στην καρδιά της Αθήνας.
Εντός του, το περιβόητο παραμυθένιο show για τον περιπετειώδη έρωτα του εξωτικού πρίγκιπα και της εκλεκτής της καρδιάς του είναι ο πιο φορτισμένος απ’ τους μαγνήτες μιας συνθήκης ultra ινσταγκραμικής, που συγκεντρώνει ανά χιλιάδες τον νεαρόκοσμο της Αθήνας κάθε Σάββατο και (κυρίως) Κυριακή βράδυ στην Πέτρου Ράλλη, όχι για να δει ένα πρόγραμμα πίστας, αλλά μια υπερθεαματική συναυλία κλειστού χώρου. Η μαγεία του εγχειρήματος, πάντως, δεν τόσο στο extravagant της υπόθεσης, αλλά στο πώς ο Νίκος Βέρτης, με το καθαρό βλέμμα και το ζεστό του χαμόγελο, καταφέρνει να απλώσει σ’ αυτόν τον αχανή χώρο μια αίσθηση θέρμης και οικειότητας – χάρισμα ενός entertainer αγνού κι ειλικρινή, που κάνει τους θεατές να επιστρέφουν ξανά και ξανά.
Ιδιοσυγκρασιακή απλότητα στο «Anodos»
Το «Anodos» είναι η περίπτωση του μαγαζιού όπου θα ευχόμασταν να μπορούσαμε να πούμε πως η καλλιτεχνική ευγένεια του Κωστή Μαραβέγια συναντά την κοσμοπολίτικη αψάδα του Πάνου Μουζουράκη – το οποίο συμβαίνει με έναν τρόπο, απλώς όχι την ίδια βραδιά.
Οι δύο εντελώς ιδιοσυγκρασιακοί καλλιτέχνες, με τα αλληλοσυμπληρούμενα ταμπεραμέντα και ρεπερτόρια, μοιράζονται το weekend της μουσικής σκηνής της Πειραιώς, με τον Μουζουράκη να στήνει μια παράσταση ζεστή, ευαίσθητη, άκρως αυτοσαρκαστική και σχεδόν εξομολογητική τις Παρασκευές. Εκεί, ο «Νοσταλγός» του Γιοκαρίνη συναντά τη «Miss american pie», το «Φωτόσπαθο» ξιφομαχεί με το Μάτι της Θαντέρα και το «Τhat’s life», που δίνει τον τίτλο του στο show, ανταλλάσσει νότες με το «Στο βάθος κήπος» που, μαντεύει κανείς, αντιπροσωπεύει και τη γαλβανισμένη ψυχοσύνθεση του πολυσχιδή (και πολυοργανοπαίκτη) ερμηνευτή. Με χιούμορ αντρικό κι ακομπλεξάριστο, απ’ αυτό που αρέσει (και) στις γυναίκες, ο Μουζουράκης αλωνίζει άνετος και χαλαρός την πίστα (το μαγαζί μπορεί φέτος να καμαρώνει για ένα απ’ τα πιο καλοφωτισμένα στησίματα της χρονιάς) πλαισιωμένος από σοβαρά ταλέντα του τηλεοπτικού «The Voice». Φτάνει δε στα καλύτερά του όταν χάνεται στα αγαπημένα του αμερικάνικα, όπως το «Born to be wild» το οποίο διασκευάζει εκρηκτικά.
Σε βαλκανικούς ρυθμούς, με ήχο χάλκινο και πρώτο όργανο την επικοινωνιακότητά του, γεμίζει τα σαββατόβραδα του «Anodos» ο Κωστής Μαραβέγιας, για ένα ταξίδι στο λάτιν, μεσοπολεμικό, σαββοπουλικό και χατζιδακικό μουσικό του σύμπαν, με μελωδίες που αναμοχλεύουν αναμνήσεις μιας εποχής εξαιρετικά οικείας ακόμη και για όσους δεν τη ζήσαμε. Τραγούδια συνδεδεμένα με την παιδική του ηλικία, όπως το «Σ’ αγαπώ σαν αμαρτία» ή ο «Κηπουρός» του Βαγγέλη Γερμανού, δίνουν στίγμα στην ιδιότυπη «ρετροσπεκτίβα της πολυθρόνας» του, ενώ το «Αν ήσουν άγγελος» του Βασίλη Καζούλη αποκτά ονειρικές, balearic διαστάσεις, σε μια afro-beat διασκευή που ξεχωρίζει ως highlight των απολαυστικών παρεκκλίσεων από το πλούσιο και χορταστικό προσωπικό ρεπερτόριο του Μαραβέγια.
Σοφιστικέ κομψότητα στο «Baraonda»
Ένας απ’ τους πιο σοφιστικέ χώρους της νυχτερινής Αθήνας, με τα full course γεύματα να σερβίρονται στα κομψά τραπέζια με τα λευκά τραπεζομάντηλα και τα απαστράπτοντα σερβίτσια, το «Baraonda» δημιουργεί μια άκρως γοητευτική συνθήκη, όπου γκριζαρισμένοι κύριοι με περιποιημένες κυρίες, αναμειγνύονται με στολισμένες οικογένειες και καλοβαλμένες νεαροπαρέες για να απολαύσουν μια βραδιά κομψή και χορταστική. Με το πάθος και τη μεταδοτικότητα μιας μεγάλης κυρίας της ελληνικής σκηνής, η Γλυκερία ανοίγει δυναμικά ένα πρόγραμμα-αναδρομή στις ανεξίτηλες στιγμές του ελληνικού τραγουδιού – το «Δεν έχω πολλά» (που επανέφερε στο airplay πρόσφατα ο Κωνσταντίνος Αργυρός) αποτελεί προφανώς ένα απ’ τα highlight της βραδιάς.
Αυτός που δονεί το χώρο όμως, είναι βέβαια ο Γιάννης Πάριος: σαρωτικός, ακούραστος και με την άνεση ενός απ’ τους μεγαλύτερους ερμηνευτές που έχουν περάσει απ’ τα ελληνικά πάλκα, απλώνει απ’ τη σκηνή όλο το εύρος και το βάθος του αστείρευτου ρεπερτορίου του, με στάσεις σε λαϊκά, ερωτικά και απολύτως κλασικά κομμάτια του, που ερμηνεύει με φωνή τόσο δυναμική και πλήρη, ώστε να ανακτάς την πίστη σου στην ικανότητα του ανθρώπου να αψηφά το χρόνο και το πέρασμά του, κι όλες αυτές τις αηδίες για τα σημάδια που αφήνει και τα χαρίσματα που σβήνει. Το οποίο, φαντάζομαι, είναι και το πιο αισιόδοξο συναίσθημα που μπορεί να επιδιώξει κανείς σ’ αυτές τις τελευταίες γιορτές του έτους, έτσι;
