Με την Ελένη Βιτάλη μπορείς να μιλάς για ώρες. Για διάφορα πράγματα και χωρίς πρόγραμμα. Να σου πετάει μια ρήση-απόφθεγμα του στιλ «Ελεύθερη αγορά είναι η ζωή», εννοώντας ότι αυτή είναι που συνεχώς σου δίνει εμπειρίες και σε τροφοδοτεί με δεξιότητες που θα σου φανούν χρήσιμες... Θα την ακούσουμε με την παρέα της από την Παρασκευή 7/12, στο «Ίλιον Plus».
Κοιτάζοντας την τεράστια δισκογραφία σου, συνειδητοποιώ ότι έχεις περάσει από όλη την γκάμα της παράδοσης και του έντεχνου. Από πού προέκυψε αυτή η μουσική σου ανησυχία;
Μεγάλωσα μέσα στη μουσική – και μέσα στους μουσικούς δρόμους. Μεγάλο σχολείο το σόι του πατέρα μου, οι Λαβιδαίοι. Έξι αδέρφια, όλοι τους μουσικοί, που μιλούσαν μεταξύ τους και δεν τους καταλάβαιναν οι άλλοι. Ο καθένας είχε τη δική του «γκλάβα». Μεγάλωσα μέσα στα όργανα και στις μουσικές τους. Τραγουδούσαν όλοι καλά κι έπαιζαν όλα τα όργανα.
Άρα η μουσική αποτελεί ταυτόχρονα για σένα και οικογενειακό βίωμα. Το ότι ήρθες από πολύ μικρή σε επαφή με το χώρο τι σου προσέφερε;
Έχω γνωρίσει όλους τους παλιούς και τους μεγάλους από τον πατέρα μου. Όλοι μου λένε να γράψω ένα βιβλίο γι’ αυτούς. Δεν το ’χω όμως – και δεν το θέλω. Είναι διαφορετικό να μιλάς γι’ αυτούς όταν προκύπτει, όπως για παράδειγμα για τον Αλέκο Πατσιφά, τον ιδρυτή και ιδιοκτήτη της Lyra. Εντελώς διαφορετικός άνθρωπος και διανοούμενος. Ρούφηξα από αυτόν και με βοήθησε πάρα πολύ. Η σκέψη του ήταν ανατρεπτική. Τον Πατσιφά τον ήξεραν ο πατέρας και η μητέρα μου. Εγώ ήθελα να φύγω από το δημοτικό τραγούδι, αν και μου έδωσε πολλά. Με τον Πατσιφά μπήκα στο έντεχνο.
Άρα το δημοτικό τραγούδι υπήρξε για σένα ένα πραγματικό σχολείο.
Με την παραδοσιακή μουσική μαθαίνεις τους δρόμους. Η γνώση αυτή σου δίνει την ελευθερία να είσαι «παράνομος» νόμιμος μέσα από τις νότες σου. Έτσι μπορείς να κάνεις σωστό ταξίμι και σωστό αμανέ. Ξέρεις καλά το δρόμο και δεν ξεφεύγεις από αυτόν ή όταν ξεφύγεις ξέρεις πολύ καλά πώς να επιστρέψεις.
Ας μιλήσουμε για τις εμφανίσεις σου στο «Ίλιον Plus» και το νέο πρόγραμμα που θα παρουσιάσεις.
Ήθελα, έπειτα από τόσα χρόνια σε μεγάλους χώρους, να έρθω πιο κοντά με τους ανθρώπους. Αυτή η «ανθρωπίλα» μου αρέσει. Είναι πάρα πολύ μικρό και γλυκό αυτό το μαγαζί, γι’ αυτό μου αρέσει πολύ. Δεν είναι καλό να απομακρυνόμαστε από τον κόσμο. Δεν πρέπει να φροντίζουμε μόνο την τσέπη αλλά και την ψυχή μας! Αυτό το μαγαζί έχει χαρακτήρα μπουάτ. Και οι τιμές, τις οποίες προσπάθησα να κατεβάσω όσο περισσότερο μπορούσα, είναι πραγματικά λαϊκές. Σκέφτηκα: «Εγώ θα κάνω αυτό, θα αγκαλιαστούμε και θα περάσουμε ωραία!».
Οι Τζουμ, οι οποίοι σε συνοδεύουν, είναι ροκάδες;
Πώς λειτουργείς με αυτούς αλλά και με τους υπόλοιπους συνεργάτες σου; Οι μουσικοί είναι εκπληκτικοί. Ο Νίκος Ξύδης φτιάχνει την ορχήστρα. Δεν ξέρω για τους άλλους, όμως ο Νίκος είναι ροκ – και στις απόψεις του και σε όλα. Είναι... σπαθάκι [σ.σ. επηρεασμένος από τον Γιάννη Σπάθα]. Ο Μάνος Αχαλινωτόπουλος είναι άνθρωπος εξαιρετικός. Μεγαθήριο στο κλαρίνο· διδάσκει, μάλιστα, και στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Η Βιολέτα Ίκαρη είναι μια τραγουδίστρια που έχει ψυχή, και φωνή, και ταλέντο. Είναι ακόμη στην αρχή, αλλά πιστεύω ότι σύντομα θα εκτιναχθεί. Έχει ένα ωραίο σαγρέ στη φωνή της, χωρίς πολλά υγρά.
Θα έχει γλέντι το πρόγραμμα;
Είναι ένα πρόγραμμα με ωραία ραχοκοκαλιά. Και είναι καθαρή ψυχαγωγία, και μαζί διασκέδαση. Να γεμίζεις, όπως όταν βλέπεις μια καλή ταινία. Να πεις αλλιώς μπήκα και αλλιώς βγήκα. Και να βάλεις τον κόσμο να χορέψει! Είναι το πώς βλέπει ο καθένας το γλέντι. Το γλέντι της καρδιάς, το υγρό μάτι, η καλή καρδιά – αυτά είναι για μένα στοιχεία του γλεντιού. Ξεκινάμε σιγά σιγά και βαθμιαία το γλέντι φουντώνει και βγαίνει ο καλός μας εαυτός. Δίνουμε ένα ραντεβού και λέμε: «Παιδιά, θα τραγουδήσουμε εκεί. Θα ’ρθετε; Και όποιος έρθει πρώτος θα καθίσει μπροστά!».
© φωτογραφιών VaGGiNet Ευαγγελία Θωμάκου
