Πρώτα απ’ όλα να επισημάνουμε το απαραίτητο: μια επίσκεψη στη φετινή «Ταράτσα του Φοίβου» είναι από τα καλύτερα δώρα που μπορεί να κάνει κάποιος στον εαυτό του. Πρόγραμμα πλήρες και χορταστικό απ’ όλες τις απόψεις, ξεκαρδιστικό, συγκινητικό, αιθέριο, στιβαρό και ταξιδιάρικο, υπόσχεται πολλά και παραδίδει ακόμη περισσότερα. Το τραγουδιστικό κομμάτι αποτελεί, βεβαίως, την αιχμή της πρότασης του Φοίβου Δεληβοριά, χάρη όμως στη γενναιοδωρία του απέναντι σε συνεργάτες και κοινό, αυτό είναι μονάχα η κορυφή του παγόβουνου.
Ιδιοφυές στη σύλληψη και απογειωτικό στην εκτέλεση, το πολυσχιδές πρόγραμμα της φετινής «Ταράτσας» έχει το πακέτο που ζητάς όταν επενδύεις για τη νυχτερινή σου διασκέδαση το χρόνο μιας βραδιάς αλλά και το ποσό των 20 ή 30 ευρώ (και τα ποτά σου έξτρα): έχει γέλιο, έχει κέφι, έχει αισθησιασμό, μαγεία και μελαγχολία, διάολε, μέχρι και μεράκλωμα έχει – έστω και συγκρατημένο. και όλα αυτά με καταιγιστική ροή κι εξαιρετική δομή, με σωστά συγχρονισμένες εναλλαγές για να δίνουν ανάσες στον θεατή αλλά κι εκπλήξεις τόσο κομψά στημένες, που σίγουρα δεν μπορούσες να φανταστείς ανεβαίνοντας σε αυτήν την υπέροχη τοποθεσία.
Ωστόσο, τόσο η αεράτη σκηνοθεσία του Άγγελου Τριανταφύλλου και της Νατάσσας Τριανταφύλλη όσο και η σαγηνευτική παρουσία της Νεφέλης Φασουλή, τα σπαρταριστά ταχυδακτυλουργικά του Alex de Paris και το γαργαλιστικό μπουρλέσκ της Kirby Marzelle (γνωστή αλλιώς και ως La Dandizette) είναι τα μαγικά κομμάτια ενός υπέροχου παζλ, του οποίου η κεντρική εικόνα βρίσκεται αλλού. Κομμάτι της βεβαίως είναι και το ταλέντο του Δεληβοριά στο pick & roll των τάσεων της λαϊκής κουλτούρας, τις οποίες ματσάρει με τις αστικές τους απαρχές, για να αναδείξει την ιστορική συνέχεια μιας πόλης και μιας χώρας όπου όλα τριγύρω αλλάζουνε, μα όλα τα ίδια μένουν.
Η κεντρική εικόνα του πολύχρωμου ψηφιδωτού της «Ταράτσας» είναι η ανάγκη που μας ανεβάζει έως εκεί: η ανάγκη μας όχι απλώς να συγκινούμαστε –να συμπαρασυρόμαστε δηλαδή από πράγματα (ιδέες, συναισθήματα, βιώματα) που μοιραζόμαστε με άλλους–, αλλά να νιώσουμε ότι ανήκουμε. Αυτό είναι που έχει πετύχει άλλωστε ο Φοίβος, που στο πέρασμα των χρόνων έχει διαμορφώσει όχι απλώς ένα επιφανειακό fan base αλλά ένα είδος κοινότητας. Όσοι αισθάνονται μέλη της ξέρουν πως συνυπάρχουν εκεί με συγγενικές ψυχές, ανθρώπους οι οποίοι μοιράζονται έναν τρόπο να αντικρίζουν και να μεταχειρίζονται αυτήν την αγωνία που λέγεται «ανθρώπινη κατάσταση». Έναν τρόπο σκωπτικό και παιγνιώδη, λίγο ανάλαφρο αλλά συγχρόνως ευαίσθητο και μαχητικό, για να σταθείς απέναντι στη φτήνια, στην ευκολία και στον εκφυλισμό. Το ότι ο Φοίβος τα εκφράζει αυτά και μέσα από το mix ’n’ match της «Ταράτσας» του δεν είναι κάποια αποκάλυψη.
Αποκάλυψη στη φετινή «Ταράτσα» είναι, ωστόσο, ο Θανάσης Αλευράς – και ειδικότερα ο μονόλογός του. Μια tour de force συναισθηματικής καθαρότητας, μια καταβύθιση στα μελανότερα σημεία της νεοελληνικής ταυτότητας (ο σκοταδισμός, η χαιρεκακία, η παρανοϊκή παρανόηση της έννοιας της οικογένειας, ο σεξισμός, η περιθωριοποίηση και ο συνεπακόλουθος κύκλος του μίσους, της βίας και της απόρριψης), η αφήγηση του Θανάση Αλευρά για τον αγώνα ενός νεαρού αγοριού να αγκαλιάσει το σεξουαλικό του προσανατολισμό σε μια μικρή, επαρχιακή και άκρως τοξική κοινωνία είναι αυτό που θέτει την ουσία σε αυτήν τη «δεληβόρεια», ας την πούμε, κοσμοθεωρία.
Είναι το «γιατί» που δίνει νόημα στα «τι» και «πώς» του αστικού νεορομαντισμού του Φοίβου. Και αυτό γιατί ίσως σε ένα χωριό κάπου στα βάθη της ελληνικής επαρχίας ένα νεαρό αγόρι μπορεί κάλλιστα να ζει αυτήν τη στιγμή το μίσος και την περιφρόνηση που τόσο οδυνηρά περιγράφει ο Θανάσης Αλευράς στο μονόλογό του. Και αυτή η πιθανότητα, ένας βραχνάς που κρύβεται πίσω από όλη τη βραδιά της «Ταράτσας», με το σπαρταριστό της γέλιο, την αυθεντική της συγκίνηση και τη γνήσια νοσταλγία, είναι το βασικό συστατικό που, σαν σκιά, ακολουθεί τα βήματά σου όταν γυρίζεις στο σπίτι. Εντάξει, αυτό και ο ξεκαρδιστικός φιλιππικός του Αλευρά για την κατάντια της ξενέρωτης αθηναϊκής νύχτας στην επαύριο της παρακμής του μπουζουκόβιου ξεσαλώματος: έπος.
