Στο ρεσιτάλ της δημοφιλέστατης ερμηνεύτριας του νέου έντεχνου τραγουδιού με τίτλο «Μπελ Ρεβ» που παρουσιάζεται κάθε Σάββατο στο «Διογένης Studio», πρωταγωνιστούν οι ενορχηστρώσεις, ο απογειωτικός ήχος της μεγάλης ορχήστρας και μια πιο παιχνιδιάρικη και πολυσυλλεκτική διάθεση της τριάδας Μποφίλιου-Καραμουρατίδη-Ευαγγελάτου.
Ήθελα πολύ να παρακολουθήσω τη Νατάσσα Μποφίλιου αμέσως μετά τις επιθέσεις που δέχτηκε για τις πολιτικές δηλώσεις της που έγιναν viral. Για όσους δεν έκαναν login τις τελευταίες μέρες στα social media, η ερμηνεύτρια σφυροκοπήθηκε ακόμη και με σχόλια σεξιστικού ύφους από δημόσια πρόσωπα που έχουν αυτο-οριστεί φύλακες ενός custom made φιλελευθερισμού (και θίγονται επιλεκτικά από πολιτικές τοποθετήσεις) καθώς και από ένα ανώνυμο πλήθος που μάλλον θεωρεί ότι ένας αριστερός καλλιτέχνης πρέπει να διαθέτει τη δουλειά του δωρεάν.
Το περασμένο Σάββατο, η Μποφίλιου μπορεί να έβραζε μέσα της ή μπορεί να είχε αφήσει πίσω της όλο αυτό τον ιντερνετικό σαματά, αλλά δεν είπε κουβέντα – μπορεί επίσης να ήταν μόνο ιδέα μου ότι στο «Με τσιγάρα βαριά» φώναξε με μεγαλύτερη ένταση το στίχο «κι ας μην είναι σωστό/πάντα ό,τι σκεφτώ/θα το λέω». Το «Μπελ Ρεβ», το ελληνιστί «όμορφο όνειρο» που παρουσιάζει στο «Διογένης Studio» με τους δύο σταθερούς συνεργάτες της, δηλαδή το συνθέτη Θέμη Καραμουρατίδη και το στιχουργό Γεράσιμο Ευαγγελάτο, επισκίασε τον «εφιάλτη» του σοσιαλμιντιακού κανιβαλισμού καθώς εκτυλίχθηκε μπροστά από έναν τεράστιο άδειο καμβά, που «βαφόταν» πότε κόκκινος, πότε ροζ και πότε πράσινος ώστε να ταιριάζει με την ατμόσφαιρα κάθε τραγουδιού ή να προβάλλει νοερά ο καθένας πάνω του δικές του εικόνες.
Σ’ αυτό το ρεσιτάλ, η Μποφίλιου βάζει τη χαρακτηριστική ερμηνεία, η οποία αναβλύζει με φόρα απ’ την ψυχή μιας νέας κοπέλας που μεγεθύνει τα συναισθήματα, ο Καραμουρατίδης τις πρωτότυπες ενορχηστρώσεις που έρχονται τη σωστή στιγμή για να αποδείξουν την ευελιξία του (έδωσε ρέστα στην οριεντάλ ενότητα με τα «Επόμενα φιλιά», «Ένα τραγούδι απ’ τ’ Αλγέρι», «Βαβέλ») και ο Ευαγγελάτος μια τολμηρότερη επιλογή τραγουδιών απ’ ό,τι συνήθως. Ανάμεσα σε γνωστά και λιγότερα παιγμένα τραγούδια της τριάδας (ακούσαμε έπειτα από καιρό εντελώς αλλαγμένο το «Τέλος στο σαλόνι») ακούγονται το «Nah neh nah» των Vaya Con Dios (σε ροκαμπιλάδικο τέμπο μαζί με το «Ραντεβού»), το «Wa Habibi» (που η Μποφίλιου λέει με την ίδια κατάνυξη αλλά χωρίς να μιμείται τη Fairuz), το απαιτητικό «Diamonds» της Rihanna (όπου χορεύει και το ευχαριστιέται σαν να το έχει βάλει τέρμα στο αμάξι οδηγώντας) και το «Back to black» της Amy Winehouse (σε αργή εκτέλεση μ’ εκείνη μόνη στο πιάνο).
Το «Μπελ Ρεβ» ίσως δεν θα μνημονεύεται ως μία από τις κομβικές live εμφανίσεις της τριάδας, όπως π.χ. ήταν εκείνες στον «Κύκλο» ή οι καλοκαιρινές συναυλίες του 2015 μετά την απουσία του ενός χρόνου, ωστόσο ανεβάζει ψηλά τον πήχη και τις προσδοκίες από το επόμενο βήμα. Αυτό το πολύχρωμο και ζωντανό όνειρο περιέχει, βέβαια, αξιομνημόνευτες στιγμές και ευρήματα: τον ήχο των (επτά!) βιολιών και συνολικά της (δεκαεξαμελούς!) ορχήστρας· το τετραπλό medley στο ξεκίνημα του δεύτερου μέρους· το εύρημα με τον Θοδωρή Μαυρογιώργη να ερμηνεύει με στόφα crooner την «Ομορφιά στην Αθήνα», θυμίζοντας τον Frank Sinatra να αποθεώνει τη Νέα Υόρκη, κι εκείνη να τον παρακολουθεί ξαπλωμένη σε ένα πουφ· την αποδομημένη παρουσίαση του «Λοχαγός έρωτας» αλλά και το «Δεμένη» να μπολιάζεται με το ρεφρέν του «Λύκου»· και το «Με τσιγάρα βαριά» ενορχηστρωμένο αλά Massive Attack.
