Η τολμηρή θεατράνθρωπος Λένα Κιτσοπούλου και ο Έλληνας crooner Δώρος Δημοσθένους, φίλοι από παλιά, θα βρίσκονται στο Upstairs του «PassPort Κεραμεικός» από το Σάββατο 21/10 για να παρουσιάσουν το μουσικό πρόγραμμα «Bang Bang!» για τρία σαββατόβραδα. Μ’ αυτή την αφορμή, τους ζητάμε να μας αφηγηθούν περιστατικά από τις περιπετειώδεις φιλικές συναντήσεις τους. Αν ποτέ βρεθούν στο δρόμο σας, φυλαχτείτε, γιατί μπορεί να πέσετε «θύμα» των άγριων διαθέσεών τους.
Η Λένα θυμάται… που μεταμφιέστηκε Σβετλάνα
«Πολλά έχουμε κάνει μαζί με τον Δώρο, πολλά αστεία και πολλές πλάκες, μερικές από τις οποίες δεν μπορώ να τις μεταφέρω εύκολα, ή τουλάχιστον όχι με όλες τις λεπτομέρειες. Προσποιούμασταν ότι δεν γνωριζόμαστε, π.χ. σε μια πλατεία κι αυτός έκανε ξαφνικά κάτι που με ενοχλούσε και τότε τον έβριζα δυνατά μέσα στον κόσμο. Κάναμε πλάκες τηλεφωνικές, όπου απαντούσα εγώ σε δικά του τηλεφωνήματα και έλεγα ό,τι να ’ναι. Και πλάκες στο Skype, όπου ο συνομιλητής νόμιζε ότι ο Δώρος είναι μόνος του και ξαφνικά έπειτα από ώρα εμφανιζόμουν εγώ με διάφορες περίεργες μεταμφιέσεις ή προσποιούμενη τη Ρωσίδα με το όνομα Σβετλάνα. Έχουμε κάνει πρόβες στους δρόμους, για δήθεν ληστείες που θα κάνουμε την επόμενη μέρα. Πολλά και ατελείωτα τέτοια.<BR>Σ’ ένα μπαρ όπου συχνάζαμε παλιά, στον Κεραμεικό, υπήρχε μέσα ένα πιάνο και πολύ συχνά γινόντουσαν αυτοσχέδιες μουσικές βραδιές. Με τον Δώρο μπορεί να συνθέταμε επιτόπου κάποιο τραγούδι για ένα θαμώνα ή κάποιον γνωστό μας. Θυμάμαι, που ο ιδιοκτήτης, ο Κώστας, μας είπε μια μέρα ότι η γυναίκα του ήτανε έγκυος και τότε επιτόπου ο Δώρος κάθισε στο πιάνο και γράφτηκε το τραγούδι “Περιμένω παιδί κι έχω γίνει μ...ί”.
Στο στούντιό του, όμως, έχουμε κάνει τα πιο ωραία, δημιουργικά κυρίως πράγματα. Εφευρίσκαμε διάφορα πρόσωπα και τους παίρναμε συνεντεύξεις, κάνοντας διάφορες φωνές: για παράδειγμα, είχα εφεύρει εγώ μια τρομερή περσόνα, τον Λάζαρο, ο οποίος είχε μια τραγική ζωή και φριχτά παιδικά χρόνια, και ενώ ξεκινούσε να διηγείται τη ζωή του πολύ ήρεμα και με πολύ πόνο, σιγά σιγά εξελισσόταν σε τέρας.
Τραβάμε τους εαυτούς μας με τα κινητά, φαντασιωνόμαστε ταινιάκια, παραστάσεις. Τις προάλλες σε ένα μπαρ στον Βύρωνα κόψαμε όποιο χαρτάκι και χαρτοπετσέτα βρήκαμε μπροστά μας –μέχρι που κάναμε κομματάκια τα άδεια πακέτα από τα τσιγάρα– και φτιάξαμε χειροποίητες προσκλήσεις για το «PassPort». Γράψαμε με στιλό “ΠΡΟΣΚΛΗΣΗ - Ισχύει για 2 ΑΤΟΜΑ - PassPort Kεραμεικός, 21 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ” και όλες αυτές τις ψεύτικες προσκλήσεις τις μοιράσαμε στους άγνωστους που κάθονταν στο μπαρ. Στο τέλος είχε μείνει ένα πολύ πολύ μικρό χαρτάκι και έγραψα με πολύ πολύ μικρά γράμματα: “Προσκλησούλα, ισχύει για δύο ατομάκια, στο Πασπορτάκι, 21 Οκτωβριούλη”. Ήταν μια πολύ μικρή πρόσκληση. Σε ένα πολύ πολύ μικρό χαρτάκι».
Ο Δώρος θυμάται… που θα έκανε ευθανασία σε ένα φίλο του
«Η φιλία μου με τη Λένα κρατάει είκοσι χρόνια, γι’ αυτό έχουμε ζήσει πολλά μαζί. Θα θυμηθώ μερικές απ’ αυτές που μπορούν να ειπωθούν! Πριν από 12 χρόνια που είχαμε πάει Βερολίνο, μπήκαμε σε ένα μπαρ και δίπλα μας καθόταν η Amy Winehouse. Ήταν στην αρχή της καριέρας της. Εγώ την αναγνώρισα, ενώ η Λένα δεν την ήξερε. Την επόμενη μέρα βλέπει στην εφημερίδα ότι είχε συναυλία η Amy και μου λέει “Πάμε;”. “Εννοείται!” της λέω. Στη συναυλία, η Amy φαινόταν πως είχε ήδη ξεκινήσει την κατηφορική πορεία της. Σε κάθε περίπτωση, ήταν μια ωραία συναυλία η οποία κράτησε μόλις μία ώρα, αφού περιμέναμε ήδη μιάμιση ώρα για να ξεκινήσει. Μετά τη συναυλία, πήγαμε στο μπαρ κάποιου Ιταλού, μαζί με τη γυναίκα του Βούλγαρου σκηνοθέτη Γκότσεφ. Εκεί ήπιαμε και χορέψαμε μέχρι πολύ αργά. Το πρωί ταξιδεύαμε για Αθήνα και όπως ήταν φυσικό, ξυπνήσαμε με φοβερό hangover. Ο χρόνος που είχαμε για να προλάβουμε την πτήση μας ήταν ελάχιστος. Τρέχουμε να πάρουμε ταξί και δεν βρίσκουμε. Για λεωφορείο ούτε λόγος, γιατί δεν ξέραμε τα δρομολόγια και η στάση ήταν μακριά. Νηστικοί, άυπνοι και ζαλισμένοι στα πρόθυρα εμετού, τρέχουμε στους δρόμους με δύο βαλίτσες και αποφασίζουμε να πάρουμε το τραμ. Φτάνουμε κάποια στιγμή στο αεροδρόμιο και όπως είμαστε πεινασμένοι λέμε να φάμε κάτι, αλλά ο χρόνος δεν μας φτάνει. Αποφασίζουμε ότι πρέπει πάση θυσία να φάμε κι έτσι παίρνουμε από ένα χάμπουργκερ και καθόμαστε άνετοι και χαλαροί να το φάμε. Μετά, καθώς προχωράμε προς την έξοδο, βρίσκουμε ένα μπαρ με κουλοχέρη και αρχίζουμε να παίζουμε. Εκείνη τη στιγμή, μπαίνει ένας τύπος και μας ανακοινώνει ότι το αεροπλάνο είναι έτοιμο να φύγει. Είμαστε φυσικά οι τελευταίοι…
Ένα βράδυ στη Σόλωνος, ήμασταν με τον ηθοποιό Γιάννη Κότσιφα και τρέχαμε. Ξαφνικά βλέπουμε μια κλινική και κάνουμε νόημα σε μια νοσοκόμα πίσω από την τζαμαρία να μας ανοίξει προσποιούμενοι τους άρρωστους. Μπαίνουμε και ζητάμε από τη νοσοκόμα να μας κρατήσει για νοσηλεία.
Άλλη φορά, καθόμασταν με τη Λένα στην πιτσαρία “Αστόρια” στον Υμηττό. Κάποια στιγμή μου στέλνει μια φίλη μήνυμα και με ρωτάει πού είμαι. Τότε μου λέει η Λένα “Πες της ότι είσαι στην Αστόρια στην Αμερική”. Ξεκινάνε τότε οι ερωτήσεις και με τη βοήθεια της Λένας παρουσιάζω στη φίλη μου το σενάριο ότι ένας φίλος πλούσιος ξέρει ότι θα πεθάνει και με κάλεσε σε ένα τελευταίο πάρτι, όπου είχαμε αποφασίσει οι φίλοι του να του χορηγήσουμε ένα φάρμακο για ευθανασία – κάτι σαν την ταινία “Η επέλαση των βαρβάρων”».
