Με αφορμή τις εμφανίσεις στη «Σφίγγα» και τον καινούργιο δίσκο «Βάλε φωτιά», μιλάμε με τον Φίλιππο Πλιάτσικα για τον νέο ήχο του, την ΑΕΠΙ, τα talent shows και την επανασύνδεση των Πυξ Λαξ.
Έπειτα από χρόνια εμφανίσεων, κάθε φορά που πρόκειται να ξεκινήσετε ένα νέο κύκλο, όπως τώρα στη «Σφίγγα», ποια είναι η ανάγκη που σας ξανανεβάζει στη σκηνή; Μιλήστε μου λίγο για τη μικρή μπάντα που έχετε μαζί σας σε αυτά τα live. Ο ήχος σας ακούγεται πολύ φρέσκος.
Κυκλοφορησε ένας καινούργιος δίσκος με τις ελπίδες και την ανανεωτική διάθεση που πάντα φέρνουν τα καινούργια τραγούδια. Αυτό μεταφράζεται και στα live αφού οι βασικοί συντελεστές που ευθύνονται για τον ήχο του καινούργιου δίσκου έχω τη χαρά να είναι μαζί μου και στις συναυλίες. Αυτοί είναι ο Νίκος Σάλτας στο πιάνο, ο Γιώργος Λιβαδάς στα drums και ο Χάρης Μιχαηλίδης στην ηλεκτρική κιθάρα. Επιπλέον στη παράσταση αυτή στη μουσική σκηνή Σφίγγα, όπου εμφανιζόμαστε τα Σάββατα μέχρι και τις 8 Απριλίου, συμμετέχει και το συγκρότημα Δραμαμίνη.
Τώρα έχετε, λοιπόν, έναν καινούργιο δίσκο. Ποια είναι η θεματική και ο ήχος του;
Ο δίσκος κυκλοφόρησε από την Spider Music και έχει τίτλο «Βάλε Φωτιά». Μέσα σε αυτόν τον δίσκο υπάρχει αισιοδοξία, υπάρχει ελπίδα, υπάρχει φόβος για το άγνωστο, υπάρχει αγάπη, υπάρχει σκοτάδι, υπάρχει φως, υπάρχει ζωή. Άλλωστε ο τίτλος παραπέμπει στο να κάψουμε όλα αυτά που μας βαραίνουν, μας κρατούν πίσω και δεν μας αφήνουν να εξελιχθούμε. Και μόνο αυτά!
Κάθε φορά που μιλάμε με ενδιαφέρει να μαθαίνω τη γνώμη σας για την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα. Τι σας προβληματίζει αυτό τον καιρό;
Θα σου μιλήσω για την φορολόγηση που είναι βάρβαρη και ανελέητη. Δεν λαμβάνει τίποτα άλλο υπόψην η πολιτική εξουσία παρά μόνο τα πελατάκια της. Είναι απογοητευτικοί οι περισσότεροι από όσους ασκούν εξουσία. Έχουμε αποκτήσει χρέη λόγω της υπερφορολόγησης και οι απολαβές μας έχουν μειωθεί κατά 80%. Άλλωστε, τώρα τελευταία φρόντισαν στο βωμό της εξυγίανσης –φορώντας τη μάσκα του Ζορό, παίζοντας το ρόλο του εξυγιαντή, αλλά παίρνοντας ταυτόχρονα τους παχουλούς μισθούς τους– ουσιαστικά να κλείσουν την εταιρεία που εισέπραττε τα δικαιώματα για τον κόπο μας. Χωρίς καμία πραγματική και ουσιαστική πρόταση διάδοχης κατάστασης αλλά και καμία πραγματική και ουσιαστική πρόταση για αληθινή εξυγίανση στα όντως σαθρά θεμέλια της ακραίας έως και εγκληματικής κακοδιαχείρισης στη συγκεκριμένη εταιρεία.
Ο συμπορευτής σας, ο Μπάμπης Στόκας, συμμετέχει σε ένα talent show.
Όποιος μπορεί να το κάνει και αισθάνεται καλά μια χαρά είναι να το κάνει. Προσωπικά θεωρώ ότι δεν ταιριάζω με την αισθητική αυτών των σόου και πιο πολύ κακό θα κάνει η παρουσία μου εκεί παρά καλό. Άλλωστε, ακόμα πιστεύω ότι είναι άλλος ο δρόμος μέσα από τον οποίο υπάρχει πραγματική ελπίδα για τους νέους ανθρώπους να αναδείξουν το ταλέντο τους. Αυτός ο δρόμος δεν περνάει μέσα από αυτά τα σόου. Μπορεί βέβαια να κάνω λάθος, αλλά αυτή είναι η γνώμη μου.
Ποια συμβουλή θα δίνατε σε έναν νέο μουσικό ή τραγουδοποιό ώστε να πετύχει κάτι μέσα στις συνθήκες που επικρατούν αυτή την εποχή;
Δεν είμαι καλός στις συμβουλές και δεν πιστεύω ότι έχω τη δυνατότητα να οδηγήσω κάποιον προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση.
Πριν από λίγο καιρό συνεργαστήκατε με τον Μιχάλη Μυτακίδη. Εκείνος, όπως και εσείς, καθορίσατε από ένα ολόκληρο μουσικό είδος αλλά και την εποχή σας. Τι συμβαίνει ακριβώς και ένας καλλιτέχνης καταφέρνει να εκφράζει μια εποχή, διαφορετικές γενιές ταυτόχρονα κι ένα ολόκληρο μουσικό είδος;
Με τον Μιχάλη έχουμε γεννηθεί και μεγαλώσει στη Δυτική Αθήνα. Τα ουρλιαχτά, οι κραυγές μας, οι πόθοι και οι ανησυχίες μας είναι παρόμοιες απλώς εκφράστηκαν με διαφορετικό τρόπο. Η ουσία όμως πίσω από τον τρόπο είναι τόσο κοινή που ακόμα και εμείς οι ίδιοι δεν το φανταζόμασταν πριν ξεκινήσουμε να παίζουμε μαζί στη σκηνή. Ο ήχος που προέκυψε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 μέσα από τη ζύμωση της προσωπικής τρέλας διάφορων ανθρώπων δείχνει να παραμένει μέχρι σήμερα ενεργός.
Του χρόνου θα ξαναδούμε τους Πυξ Λαξ.
Αποφασίσαμε να γιορτάσουμε τα 30 χρόνια όχι μόνο με συναυλία αλλά αν μας βγει καλά και με την κυκλοφορία ένος καινούργιου δίσκου για να γίνει αυτή η γιορτή όπως της πρέπει. Ο λόγος που με έκανε να συμφωνήσω σε αυτό είναι η ελπίδα που γεννάει σε μένα πρωτ’ απ’ όλα και έπειτα υποθέτω και σε άλλους ανθρώπους. Ότι δηλαδή σε ένα περιβάλλον που αισθανόμαστε ότι καταρρέει, κάποιοι άνθρωποι κάνουν όνειρα και αισιοδοξούν να στήσουν μια γιορτή ενάμιση χρόνο μετά.
