Έπειτα από μια αρκετά μεγάλη παύση για ξεκούραση, η επιστρέφει σόλο και αναλαμβάνοντας την... επιμέλεια του εαυτού της με μια σειρά εμφανίσεων στο «Anodos Live Stage» απ' αυτό το Σάββατο 11/2. Πάντα αυθόρμητη, ειλικρινής και εξομολογητική, δίνει στον Νίκο Βουλαλά εξηγήσεις για ένα πρόγραμμα που ο τίτλος τους τις αποφεύγει!
Θα πρέπει να μου δώσεις εξηγήσεις για το πρόγραμμα «Χωρίς εξηγήσεις»!
Στην εποχή μας δίνουμε, λόγω φόβου, εξηγήσεις για τα αυτονόητα, ακόμη και στον εαυτό μας. Απολογούμαστε για όσα μας αρέσουν. Αυτό το τραγούδι μου από το δίσκο «Μ’ αγαπούσε κι άνθιζε» με βοήθησε να καταλήξω στη ροή του προγράμματος και να δηλώσω ότι δεν χρειάζεται να συμβαίνει αυτό.
Σου έχουν ζητήσει εξηγήσεις, μέσω της κριτικής ας πούμε;
Ναι. Δεν το λέω με παράπονο, ούτε με θυμό. Μπορεί κι εγώ παλιότερα να μην είχα καθαρή θέση απέναντι σε αυτό που έκανα. Οπότε όταν με στριμώχνει κάποιος για να του δώσω απαντήσεις, μπορεί να αμφισβητήσω τον εαυτό μου, τελικά όμως καταφέρνω να κάνω θέση μου κάτι που μου αρέσει. Σε αυτό με έχει εξελίξει η κριτική. Υπάρχει όμως και το... σημειάκι που αρχίζει να με φοβίζει.
Σε ποιο... σημειάκι έχει συμβεί αυτό;
Δεν αφορά την άδικη κριτική, αλλά εκείνη που με βάζει στη διαδικασία να προσπαθώ να καταλάβω αν όσα κάνω είναι από πραγματική μου ανάγκη ή αν είμαι ψωνάρα. Όπως όταν πρωτομπήκα στο τραγούδι και ήθελα σκηνοθέτη. Στην παύση που έκανα πρόσφατα για ξεκούραση ανέσυρα την κριτική που έγινε για καλό ή πέρασε αυτό το σημειάκι και την τακτοποίησα μέσα μου, χωρίς να την αφήσω να με αλλοιώσει. Και αυτό που μου αρέσει είναι το ότι οι ανάγκες μου αλλάζουν συνεχώς. Το αγαπάω αυτό και δεν θα ήθελα να το αποχωριστώ. Ακόμη και όσα λέμε τώρα μπορεί να αλλάξουν την άλλη στιγμή, μαζί με τις ανάγκες και τις θέσεις μου.
Ποια είναι η ανάγκη σου τώρα που μιλάμε;
Αυτά που με χαροποιούν περισσότερο είναι το τραγούδι και η επικοινωνία με τον κόσμο. Κι είναι οδυνηρό που δουλεύω μία φορά την εβδομάδα. Σαφώς και για το οικονομικό. Κυρίως όμως γιατί είναι σαν να έχω κάθε φορά πρεμιέρα. Είμαι εξαρτημένη από το τραγούδι. Το έχω πει πολλές φορές και μπαίνουν κάτι τίτλοι πολύ χαζοί για τις εξαρτήσεις. Ευτυχώς, δεν υπήρξα ποτέ εξαρτημένη από ουσίες. Έχω όμως άλλες: την τέχνη μου, το φαγητούλι μου –που μου αρέσει και το στερούμαι–, ανθρώπους...
Σε αυτό το πρόγραμμα έχεις κάνει εσύ την επιμέλεια για πρώτη φορά. Πώς το έφτιαξες;
Υπενθυμίζω ή μαθαίνω σε όσους έρχονται για πρώτη φορά τα τραγούδια μου. Και διασκευάζω κομμάτια που κάτι λένε στην ψυχούλα μου αυτήν την περίοδο.
Θέλεις να μου πεις μερικά;
Είναι η έναρξή μου και δεν θέλω να τη λέω... Δεν είναι με δικό μου τραγούδι και αυτό δημιουργεί μιαν αναστάτωση. Το συγκεκριμένο όμως στάθηκε η αφορμή για να στήσω όλο το πρόγραμμα.
Μάλλον θα μπορούσα να το βρω στο YouTube.
Όλα υπάρχουν. Δεν τα βλέπω γιατί με πιάνει θλίψη. Θεωρώ ότι η έκπληξη και η αναμονή είναι πολύ όμορφες. Αλλά την ώρα του live είναι όλοι με τα κινητά. Γιατί στο θέατρο δεν συμβαίνει αυτό;
Διότι είναι άλλη η συνθήκη διασκέδασης.
Δυστυχώς, είναι. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι τόσο διαφορετική. Υποχωρώ και το κατανοώ πάντως. Για εμάς είναι ένα live. Για κάποιους είναι η ημέρα που θέλουν να τα χωρέσουν όλα. Οπότε τα κάνουν όλα κι έτσι δημιουργείται αυτή η βοή που μπορεί να είναι ανασταλτική για εμάς.
Ο Πέτρος Ζούλιας είναι και πάλι ο σκηνοθέτης σου.
Τον λατρεύω και τον ευγνωμονώ γιατί με αποδέχτηκε ως πρωταγωνίστρια στο θέατρο, στην «Πιαφ». Βάζοντάς με πρώτη φορά στον αγώνα, με ανάγκασε να δουλέψω πολύ. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τώρα τον χρησιμοποίησα πρώτα ως φίλο κι έπειτα ως σκηνοθέτη. Έκανε κάποιες μικρές παρεμβάσεις που δεν αφορούν τη σκηνοθεσία, αλλά την αγάπη και το σεβασμό σε αυτό που κάνω.
Χρειάζεσαι ανθρώπους σαν προστατευτικό δίχτυ;
Τους χρειάζομαι όλο και πιο πολύ. Όσο περνούν τα χρόνια το συνειδητοποιώ κι έτσι ξέρω τι να ζητάω από αυτούς. Οπότε η σχέση είναι πιο καθαρή.
Έχεις περάσει πολλές φάσεις. Τι έχεις κρατήσει από αυτές;
Το ότι νιώθω άνετα σε όλες τις συνθήκες. Είναι ωραίο να μη βλέπεις τα πράγματα μόνο ως παρατηρητής, αλλά να έχεις εξοικειωθεί με αυτά. Έχω κρατήσει φιλίες με διαφορετικούς ανθρώπους. Ελπίζω να μην κάνω λάθος, αλλά έχουμε μια σχέση εκτίμησης, ακόμη κι αν διαφωνούν μαζί μου. Έτσι είναι και με τους γονείς μου. Τελικά καταλαβαίνουν ότι είμαι έτσι και με αποδέχονται, όπως κι εγώ κάνω το ίδιο.
