Δύο από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές παραστάσεις αυτή την εποχή εμπνέονται από την Αθήνα – τους ανθρώπους, τις εικόνες και τις αναμνήσεις της. Έχοντας δει τη «Βαβέλ» των Νατάσσας Μποφίλιου, Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου, και την «Καλλιθέα» του Φοίβου Δεληβοριά, μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας αλλά και την επιθυμία μας να δούμε κι άλλα κονσεπτικά προγράμματα με επίκεντρο την πόλη που αγαπάμε.
Είναι ίσως παράλογο να ζητάς από ένα νυχτερινό μουσικό πρόγραμμα να έχει concept. Σε μια μουσική σκηνή βγαίνεις για να το ρίξεις έξω, να πιεις και να ακούσεις τον/την αγαπημένο/η σου τραγουδιστή/τραγουδίστρια να λέει τραγούδια που να μπορείς να τραγουδήσεις με την παρέα σου. Σίγουρα, βέβαια, οι καλλιτέχνες έχουν στο νου τους να «πειράξουν» μουσικά τα τραγούδια τους, να ανατρέξουν στις επιρροές τους και κάπου στο ενδιάμεσο να πουν δυο-τρία πράγματα για την περίεργη και δύσκολη εποχή που ζούμε.
Το βασικό ζητούμενο όμως, έτσι όπως επαναλαμβάνεται μάλλον μονότονα στα δελτία Τύπου, είναι «να ενώσει ο κόσμος τη φωνή του τραγουδώντας αγαπημένα τραγούδια». Η εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα είναι δύο μουσικές παραστάσεις που παρουσιάζονται αυτή την εποχή: η «Βαβέλ» των Νατάσσας Μποφίλιου, Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου στον «Βοτανικό» και η «Καλλιθέα» του Φοίβου Δεληβοριά, που ολοκληρώνει τον κύκλο της στο «PassPort Κεραμεικός» αυτό το Σάββατο 19/3. Οι δύο αυτές μουσικές παραστάσεις δεν αποποιούνται τον ψυχαγωγικό τους στόχο. Έχουν όμως την ιδιαιτερότητα ότι οι δημιουργοί τους χρησιμοποιούν το ρεπερτόριό τους για να μιλήσουν για την Αθήνα του σήμερα.
Η αθηναϊκή «Βαβέλ» στον «Βοτανικό»
Η δημιουργική τριάδα της «Βαβέλ» ζει και αναπνέει στην Αθήνα. Διά στόματος Νατάσσας, αυτή είναι «η πόλη στην οποία έχουμε επιλέξει να ζούμε κι εδώ θα γελάσουμε, εδώ θα ερωτευτούμε, εδώ θα δώσουμε τις μάχες μας». Όπως συμπληρώνει ο Θέμης Καραμουρατίδης, «είναι μια πόλη που τη λατρεύουμε αλλά και μας πληγώνει, που μας συγκινεί αλλά και μας νευριάζει, που θέλουμε να τη ζήσουμε μέχρι το μεδούλι αλλά και την έχουμε βαρεθεί». Ο στόχος να μεταφερθεί η Αθήνα του 2016 στον «Βοτανικό» υπηρετείται μέσα από το ρεπερτόριο της ομάδας, το σκηνικό της Έλλης Παπαγεωργακοπούλου με τα γκραφίτι αλλά και τα οικιακά στοιχεία, καθώς και τα βίντεο του Χρήστου Γκίνη, που φέρνουν μέσα στο μαγαζί νυχτερινές εικόνες της πόλης (το φεγγάρι ανάμεσα στις πολυκατοικίες της Αλεξάνδρας, είσοδοι οίκων ανοχής και κακόφημων ξενοδοχείων, φωτισμένα διαμερίσματα).
Η βιντεο-οθόνη στη «Βαβέλ» της Νατάσσας Μποφίλιου λειτουργεί σαν ένα παράθυρο μέσα από το οποίο κοιτάζεις την κίνηση στην πόλη κατά τη διάρκεια της παράστασης.
Η εξερεύνηση του σύγχρονου αστικού συναισθήματος είναι απόλυτα ευδιάκριτη στον καινούργιο δίσκο της τριάδας, που ακυκλοφόρητος ακόμη ενσωματώνεται στο σύνολό του στο πρόγραμμα. Γι’ αυτόν το δίσκο, ο Γεράσιμος αναφέρει: «Στους προηγούμενους δίσκους ζούσα πιο εξιδανικευμένα την Αθήνα. Την κατέγραφα με αγωνία ως μια παράδοξη και ανορθόδοξη ευρωπαϊκή πόλη. Καθώς περνούν τα χρόνια, την έχω αποδεχτεί ως αυτό που είναι, με τις κοινωνικές και πολιτικές αποτυχίες της, με ανθρώπους που δεν μπορεί να απορροφήσει και τους αφήνει στο δρόμο. Αλλά αυτή είναι η πόλη στην οποία ζούμε και δεν μπορούμε ούτε να κλείνουμε τα μάτια μας σε όσα συμβαίνουν, ούτε να της βάλουμε φωτιά». Πέρα από ένας ερμηνευτικός θρίαμβος για τη Νατάσσα, η «Βαβέλ» σου δίνει το εφόδιο μέσα από τα τραγούδια της για να ξαναβγείς και να αντιμετωπίσεις αυτή την πόλη σε τρεις ώρες.
Η «Καλλιθέα» ως μικρογραφία της πόλης
Ο καινούργιος δίσκος του Φοίβου Δεληβοριά, η «Καλλιθέα», είναι γεμάτος εικόνες και μικρά ορόσημα από το παρελθόν και το παρόν της γειτονιάς όπου μεγάλωσε ο τραγουδοποιός – εκεί όπου επέστρεψε για να ηχογραφήσει την πιο πρόσφατη δουλειά του. Σ’ αυτόν το δίσκο υπάρχουν «Το περίπτερο» (που δεν στέκεται πια «Ανδρομάχης και Δαβάκη» γωνία), «Κορίτσια από άλλα προάστια», «Γριές στη λαϊκή», αλλά και η «Ερημιά στην Καλλιθέα», το τραγούδι που στο εξής θα τραγουδάω από μέσα μου κάθε φορά που θα διασχίζω βράδυ τη Θησέως.
Ο Φοίβος πάντα έγραφε τραγούδια για την Αθήνα παρατηρώντας τη σαν ένας άλλος κύριος Ιλό, αλλά στην «Καλλιθέα» είναι πιο συγκινητικά (αυτο)βιογραφικός από ποτέ. Στη φετινή μουσική παράσταση, που αναμενόμενα παίρνει τον τίτλο της από το δίσκο, περιστοιχίζεται από παλιές τηλεοράσεις με σεμεδάκια, μπουγάδες, κεραίες κι ένα κλουβί με καναρίνι.
Σ’ αυτό το μικροαστικό σκηνικό των Θάνου Κοσμίδη και Αγγελικής Μπόζου, που θυμίζει στους περισσότερους από εμάς το πατρικό μας, ο Φοίβος ανακατεύει ως συνήθως τα τραγούδια του με χαριτωμένες ιστορίες, ισορροπεί μεταξύ νοσταλγίας, πίκρας αλλά και αγάπης γι’ αυτή την πόλη, κλείνει (οριστικά άραγε;) λογαριασμούς με το παρελθόν της κι αφουγκράζεται την τρέχουσα καθημερινότητά της. Φεύγοντας από την «Καλλιθέα» του Φοίβου και πηγαίνοντας ο καθένας στη δική του «Καλλιθέα», στο σπίτι του, είναι σίγουρο ότι θα αισθανθείτε ζεστή την ψυχή σας.
