Με μια μουσική παράσταση που κάνει πρεμιέρα στον «Βοτανικό» αυτό το Σάββατο 5/3 κι έναν καινούργιο δίσκο, και τα δύο με τον τίτλο «Βαβέλ», η συνεπής δημιουργική ομάδα της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου επιστρέφει ώριμη και με μεστό λόγο για όλα όσα μας απασχολούν. Μπήκαμε πρώτοι στις πρόβες και μεταφέρουμε τις εντυπώσεις μας.
Την περασμένη Πέμπτη το μεσημέρι, είμαστε οι πρώτοι που μπαίνουμε στον «Βοτανικό» για να παρακολουθήσουμε τις πρόβες για τη νέα μουσική παράσταση της Νατάσσας Μποφίλιου, του Θέμη Καραμουρατίδη και του Γεράσιμου Ευαγγελάτου – λίγο μετά θα ακούσουμε, επίσης πρώτοι, κάποια από τα τραγούδια του καινούργιου τους δίσκου, που έρχεται τέσσερα χρόνια μετά τις «Μέρες του φωτός». «Βαβέλ» θα λέγεται η μουσική παράσταση, ο δίσκος και ένα τραγούδι απ’ αυτόν, ωστόσο όλα δείχνουν να κυλούν αρμονικά... «Βαβέλ φτιάχνουμε, αλλά Βαβέλ δεν είμαστε», αστειεύεται ο Θέμης, συμπληρώνοντας τον Γεράσιμο που αναφέρει ότι η «Βαβέλ» είναι ο δίσκος τον οποίο έφτιαξαν με τη μεγαλύτερη σύμπνοια, ενώ οι προηγούμενοι ξεκινούσαν με ένα μεγάλο καβγά, «με τρία συγκρουόμενα μέτωπα, σαν να ήμασταν φατρίες στο “Game of Thrones”!».
Η Νάτασσα κάνει πρόβα το «Ξύπνα αγάπη μου». Αυτή μαθαίνω πως θα είναι μία από τις τρεις διασκευές του προγράμματος, που χρησιμοποιούνται καθαρά για δραματουργικούς λόγους – οι τρεις τους θέλουν ο κύριος όγκος των προγραμμάτων τους να αποτελείται από τη δική τους δουλειά. Η πρόβα του «Ξύπνα αγάπη μου» σταματάει για να προτείνει η Νατάσσα ότι πρέπει να ακούγεται «μυστηριώδες» και για να ψάξει ο Θέμης στο κινητό την εκτέλεση της Τζένης Βάνου – τη βρίσκει, κολλάει το κινητό στο μικρόφωνο και... «Πάμε να ακούσουμε λίγο την Τζένη». Η σκηνή δεν έχει διαμορφωθεί ακόμη από τη σκηνογράφο Έλλη Παπαγεωργακοπούλου, πολλάκις βραβευμένη στα Θεατρικά Βραβεία Κοινού του «α».
Βλέπω μόνο στο πάνω επίπεδο της σκηνής μια σειρά από κάγκελα, όπου παρατηρώ ότι επαναλαμβάνεται το μοτίβο ενός έγχορδου οργάνου, κάποια σκηνικά ευρήματα-έκπληξη και props, τα οποία την ώρα της πρόβας μετακινεί ο Άγγελος Τριανταφύλλου. Σκηνοθετώντας τη μουσική παράσταση, ο Άγγελος μεταφέρει σε συνεργασία με την Έλλη και τον Χρήστο Γκίνη, που επιμελείται τα βίντεο, την ατμόσφαιρα και τις ιδέες του καινούργιου δίσκου: «Φτιάχνω μια αλυσίδα από δίπολα για την Αθήνα, με ρεαλιστικές εικόνες αλά Dogma, χωρίς ωστόσο να ωραιοποιώ τις θετικές ή να εμμένω στο λούμπεν στοιχείο των αρνητικών», μου περιγράφει αδρά τη σύλληψή του ο Άγγελος.
Φτάνει η στιγμή που αποκαλύπτονται μερικά από τα τραγούδια του δίσκου, αλλά και οι χορευτικές ικανότητες του Θέμη, ο οποίος… walks like an Egyptian πίσω από τη Νατάσσα! Ανάμεσα σε παλιές επιτυχίες της, ακούμε την «Ομορφιά στην Αθήνα», ένα αλέγρο κομμάτι που μου θυμίζει μιούζικαλ του παλιού ελληνικού σινεμά και θα μπορούσε να ανανεώσει την αγάπη για την Αθήνα ακόμα και του πιο απογοητευμένου κατοίκου της, την μπαλάντα «Hotel Vienna», «Τα μεθύσια» σε ρυθμό ζεϊμπέκικου και τα «Επόμενα φιλιά», ένα αργό τσιφτετέλι. Κάθε τραγούδι και μια διαφορετική εικόνα της πόλης, αλλά κι ένα διαφορετικό πρόσωπο της Νατάσσας – πάντα όμως με την ίδια αξιοθαύμαστη φωνητική επάρκεια και συνειδητοποίηση.
Η Νατάσσα αισθάνεται «πλήρης» και «πολύ ευτυχής» μ’ αυτόν το δίσκο: «Νιώθω ότι δεν λείπει κανένα ερμηνευτικό μου πρόσωπο. Ο Γεράσιμος εκφράζει στον απόλυτο βαθμό όσα αισθάνομαι, σε επίπεδο κοινωνικό, ερωτικό, προσωπικό. Επίσης νιώθω ότι τα τραγούδια μας έχουν ξεκάθαρη θέση απέναντι σ’ αυτό που ζούμε. Η μαγκιά του Γεράσιμου είναι ότι καταφέρνει σε όλα να αφήσει ένα παράθυρο ανοιχτό. Δεν είναι ελπίδα αυτό όπως στις “Μέρες του φωτός”. Είναι μια δήλωση πως ό,τι κι αν συμβαίνει, εδώ πρέπει να ζήσουμε, να επιβιώσουμε ασφαλώς, αλλά και να βρούμε χώρο να γελάσουμε, να ερωτευτούμε, να δώσουμε οποιαδήποτε μάχη. Μέσα σ’ αυτή την πόλη πρέπει να γίνουν όλα».
Από το Σάββατο 5/3 στον «Βοτανικό» θα δούμε μια μουσική παράσταση και θ’ ακούσουμε έναν καινούργιο δίσκο, που μιλά για την Αθήνα και την Ελλάδα του 2016, για την «προσπάθεια επικοινωνίας και την πολυπολιτισμικότητα», ξεφεύγοντας οριστικά από την παλιακή μορφή του κοινωνικού-πολιτικού τραγουδιού. Μ’ αρέσει που ο Γεράσιμος με γυρίζει σε μια ρομαντική σχέση ακροατή-μουσικής: «Το κοινό θ’ ακούσει όλα τα τραγούδια του καινούργιου δίσκου στον “Βοτανικό” και θα τον κουβαλάει μέσα του μέχρι να τον αποκτήσει ως “αναμνηστικό” μερικούς μήνες μετά. Πιστεύω απόλυτα τον Θέμη όταν λέει: «Έχει πολύ μεγάλη αξία η σχέση μας.
Είναι η σημαντικότερη που έχουμε δημιουργικά και θέλουμε να την ανοίγουμε στους ακροατές όταν έχει νόημα να το κάνουμε». Και συμφωνώ με όσα λέει ο Άγγελος για τη Νατάσσα, δηλαδή ότι «βρίσκεται σε μια φάση της ζωής της που έχει όλο και λιγότερη ανάγκη από οποιαδήποτε σχήματα ή περσόνες… Είναι ένα κορίτσι της γενιάς της με δημόσιο λόγο και ολοκληρωμένη σκέψη για τα πράγματα».
