Την ώρα που εμείς χτυπιόμαστε σε μια υπαίθρια συναυλία ή πίνουμε το ποτό μας σε μια μουσική σκηνή (βγάζοντας φωτογραφίες όπως να ’ναι για να τις ανεβάσουμε στα social media και να καυχηθούμε ότι ήμασταν εκεί), η Ευαγγελία Θωμάκου τριγυρνάει στο χώρο και στη σκηνή. Ακολουθώντας το ρυθμό κι έχοντας στο μυαλό της τους στίχους των τραγουδιών που ακούγονται, αποτυπώνει με την κάμερά της τους καλλιτέχνες «την ώρα της δουλειάς τους». Η Ευαγγελία είναι ένα από τα πρόσωπα που πάντα περιμένω να συναντήσω σε μια συναυλία από τότε που μου τη γνώρισε η Μαριέττα Φαφούτη, κι εκείνη, όταν με πετυχαίνει σ’ ένα διάλειμμα, θα μου δείξει χαρούμενη στα γρήγορα μερικές λήψεις – σίγουρα δεν θα ξεχάσω τη βραδιά που προσπαθούσαμε να δώσουμε ραντεβού με SMS νομίζοντας ότι είμαστε στην ίδια συναυλία!
Στα εγκαίνια της έκθεσής της με τίτλο «Forty Clicks» στο «Monk», είδαμε τις εκφραστικές φωτογραφίες της, που ζωντάνεψαν τις αναμνήσεις μας από πρόσφατες συναυλίες και live (και, βέβαια, πολλούς γνωστούς καλλιτέχνες). Με αφορμή την έκθεση, που θα παρουσιάζεται μέχρι και την Τρίτη 1/3 (από τις 11 το πρωί έως τις 2 το βράδυ), μίλησα μαζί της για τη συναυλιακή φωτογραφία, το λόγο που διάλεξε ένα bar για να δείξει τη δουλειά της και τα σχέδιά της.
Πόσο καιρό ασχολείσαι με τη φωτογραφία;
Φωτογραφίζω από το 1993 κι έχω ασχοληθεί με διάφορες θεματολογίες. Με τη συναυλιακή φωτογραφία ξεκίνησα να ασχολούμαι πριν δυόμισι χρόνια, όταν με κάλεσε η Μαριέττα Φαφούτη να καλύψω μια συναυλία της. Στη συνέχεια είδε τις φωτογραφίες μου η Νατάσσα Μποφίλιου και δουλέψαμε και μαζί.
Ποιους καλλιτέχνες έχεις φωτογραφήσει μέχρι τώρα;
Την Αλεξίου, την Τσανακλίδου, την Αρβανιτάκη, τη Ζουγανέλη, τον Μαραβέγια, τη Μόνικα, την Μπαλτατζή, τη Χρηστίδου, τον Φάμελλο, την Παπαγεωργίου. Μεγάλη μου τιμή ήταν που φωτογράφησα τον Σταύρο Ξαρχάκο στην «Ιερά Οδό», με την Ελένη Βιτάλη και την Ηρώ Σαΐα. Είχε να φωτογραφηθεί 25 χρόνια!
Πρέπει να είσαι σε είσαι σε διαρκή ετοιμότητα την ώρα της δουλειάς σου!
Ε, ναι, δεν πάω να παρακολουθήσω μια συναυλία όπως όλος ο κόσμος! Όλα συμβαίνουν εκείνη την ώρα και μόνο. Πρέπει να διαχειριστώ το φωτισμό, την έκφραση και την κίνηση του καλλιτέχνη, προσπαθώντας να τον βγάλω όμορφο, να αποτυπώσω το δικό του συναίσθημα και εκείνο του κόσμου. Παλιότερα δεν έβλεπα φωτογραφίες που να υποστηρίζουν τους καλλιτέχνες σωστά την ώρα της συναυλίας. Συναυλιακή φωτογραφία δεν σημαίνει απλώς «πηγαίνω-καλύπτω-πληρώνομαι-τελείωσα». Ο καλλιτέχνης είναι πλασμένος με πολύ ξεχωριστό τρόπο στο μυαλό μου. Στη σκηνή, την ώρα της εργασίας του, θέλω να τον αναδείξω, να τον αποτυπώσω κολακευτικά και αυθόρμητα, με ένα αποτέλεσμα που δεν μπορείς να πετύχεις σε μία στημένη φωτογράφηση σε στούντιο.
Γνωρίζεις φυσικά τη μουσική όσων φωτογραφίζεις...
Δεν μπορώ να λειτουργήσω διαφορετικά. Θέλω να συμβαδίζουν οι λήψεις με αυτό που ακούω. Ξέρω τα λόγια, πηγαίνω με το ρυθμό.
Ποια συναυλία θυμάσαι περισσότερο;
Ήταν συγκλονιστική η συναυλία αλληλεγγύης των Αγάπη ρε+ το περσινό καλοκαίρι στην Τεχνόπολη. Η προσέλευση, η ανταπόκριση του κόσμου που ερχόταν με τις σακουλίτσες με τα τρόφιμα, η συγκίνηση όσων συμμετείχαν. Ήταν μια από τις πιο ζεστές στιγμές που έχω ζήσει.
Ποιες φωτογραφίες διάλεξες για την έκθεση και γιατί την έκανες στο «Monk»;
Η επιλογή έγινε με μεγάλη δυσκολία για να καταλήξω τελικά σε περίπου 40 live και backstage φωτογραφίες, που τραβήχτηκαν από την αρχή της ενασχόλησής μου με το είδος μέχρι και τον Δεκέμβριο του 2015. Για να τις δείξω. προτίμησα να ξεφύγω από το στατικό περιβάλλον μιας γκαλερί και να βρω ένα χώρο κεντρικό όπου ο κόσμος να κινείται αυθόρμητα. Το «Monk» το είδα τυχαία κάποιο βράδυ ψάχνοντας. Μου αρέσει ο κόσμος του κι όσοι δουλεύουν εκεί, ενώ τα χρώματά του, το μαύρο και κάποιες μπλε επιφάνειες, δένουν με τις φωτογραφίες. Όσο για το όνομα της έκθεσης, το «Forty Clicks», «νονά» είναι η Λίνα Νικολακοπούλου. Ήταν κοντά μου σε όλη τη διαδικασία.
Αυτή η έκθεση έχει επιπλέον ιδιαίτερο ενδιαφέρον επειδή στις συναυλίες ο κόσμος βγάζει ασταμάτητα φωτογραφίες, όχι πάντα καλής ποιότητας, για να τις μοιραστεί στα social media και να δείξει ότι βρίσκεται εκεί.
Δεν με ενοχλεί αυτό. Ίσως να με ενοχλεί κάπως το ότι γενικά κυκλοφορούν φωτογραφίες που δεν είναι πολύ αντιπροσωπευτικές, χωρίς ο καλλιτέχνης να έχει τον έλεγχο, παρόλο που αυτή είναι η εικόνα του και πασχίζει γι’ αυτήν. Η συναυλιακή φωτογραφία στο εξωτερικό είναι ένα αυτόνομο είδος, μια κανονική ειδικότητα. Παρακολουθώντας ξένα μουσικά περιοδικά και έπειτα από μια συνεργασία στο εξωτερικό το διαπίστωσα για τα καλά αυτό. Για την παράσταση της Λίνας με τον Στέλιο Βαμβακάρη στο «Barbican» (σ.σ. «Markos Vamvakaris the Patriarch of Rebetiko») κάναμε τις φωτογραφήσεις για τους Financial Times και το fROOTS. Αν ξεφυλλίσεις, για παράδειγμα αυτό το περιοδικό, θα δεις ότι υπάρχει μια άλλου είδους φωτογράφηση. Γυρνάς πίσω στα παλιά, όταν τα εξώφυλλα των δίσκων και τα booklets ήταν ιδιαίτερα προσεγμένα.
Θα έχει και συνέχεια η έκθεση;
Μέχρι και την 1η Μαρτίου συνεχίζεται στο «Monk». Αργότερα, θα παρουσιαστεί σε κάποια άλλα μέρη, εδώ και στο εξωτερικό, ίσως εμπλουτισμένη και μ’ άλλες φωτογραφίες. Επειδή δεν υπάρχει θέμα αγοραπωλησίας των φωτογραφιών της έκθεσης, μια σκέψη μου είναι, κατόπιν συνεννόησης με τους καλλιτέχνες, να χρησιμοποιηθούν για έναν φιλανθρωπικό σκοπό.
Δείτε φωτογραφίες από την έκθεση (©VaGGiNet/EvaGGelia Thomakou):
