Tο Σάββατο 27/2, η μουσική παράσταση «Το rock της δυτικής όχθης», που διατρέχει την ιστορία του ήχου και της επιρροής του Φίλιππου Πλιάτσικα και των Πυξ Λαξ, παρουσιάζεται στο «Gazi Live», με προσκεκλημένους τους Μπλε και τους Εκείνος & Εκείνος. Με αφορμή αυτήν τη μοναδική βραδιά, ο τραγουδοποιός μιλάει στον Νίκο Βουλαλά.
Ποιος είναι ο πυρήνας της μουσικής παράστασης «Το Rock της δυτικής όχθης»; Πώς διευρύνεται με την παρουσία των Μπλε και των Εκείνος & Εκείνος στο live αυτού του Σαββάτου;
Με αφορμή την κυκλοφορία του δίσκου «Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος» που είναι φόρος τιμής στον ήχο που είχα πάντα μέσα μου από μικρός, κάνω μια αναδρομή στα χρόνια από το 1987, τότε που πρωτοφτιάχτηκε σε ένα παλιό πέτρινο σπίτι στο Μενίδι η μπάντα η οποία αργότερα ονομάστηκε Πυξ Λαξ, μέχρι και σήμερα. Έτσι, για το επόμενο διάστημα θα ταξιδεύω παρέα με τις μουσικές και τους ανθρώπους που βρίσκονται πίσω απ’ αυτές και με μεγάλωσαν. Αυτό που κάποια στιγμή ονομάσαμε «rock της δυτικής όχθης»! Αυτό το Σάββατο στο «Gazi Live», 18 χρόνια από την πρώτη συνάντησή μου με τους Μπλε σ’ ένα στούντιο της Θεσσαλονίκης, θα τραγουδήσουμε για πρώτη φορά επί σκηνής τραγούδια που σημάδεψαν τη rock-pop ιστορία της μουσικής στην Ελλάδα. Όσο για τους Εκείνος & Εκείνος, μας συνδέει μια βαθιά φιλία χρόνων με αυτό το συγκρότημα που γεννήθηκε και δημιουργήθηκε στο Πέραμα φτιάχνοντας τραγούδια που κέρδισαν τη μάχη με το χρόνο. Είναι σαν να ανήκουμε όλοι σε μια μεγάλη μουσική οικογένεια.
«Το Rock της δυτικής όχθης» κάνει μια αναδρομή σ’ έναν ήχο που σημάδεψε την ελληνική τραγουδοποιία. Πώς αξιολογείτε την επιρροή του τόσα χρόνια μετά;
Ο ήχος αυτός αγαπήθηκε σε βαθμό που ακόμα κι εμείς μέναμε σαστισμένοι πολλές φορές, κατηγορήθηκε ως γραφικός απ’ την άλλη μεριά και λοιδορήθηκε, αλλά συνεχίζει να αναπνέει. Αισθάνομαι ότι μ’ έναν ιδιαίτερο τρόπο, που θυμίζει κρυφό σχολειό, παίζει μέχρι και σήμερα το δικό του ρόλο.
Ο ήχος σας γεννήθηκε σε μια περιοχή με συγκεκριμένες κοινωνικές συνθήκες. Υπάρχουν στην Αθήνα περιοχές με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να ευνοήσουν τη γέννηση ενός νέου ήχου ή έχουν πέσει τα σύνορα;
Στην εποχή που εμείς ξεκινήσαμε έπαιζαν μεγάλο ρόλο αυτά τα σύνορα και οι κοινωνικές συνθήκες που αυτά επέβαλλαν. Μας οδήγησε μ’ έναν τρόπο στη μετέπειτα ζωή μας το ότι προερχόμασταν από το Μενίδι. Υποθέτω ότι και σήμερα θα παίζει ρόλο το πού μεγαλώνει κάποιος, χωρίς όμως να μπορώ να απαντήσω με σαφήνεια σ’ αυτό, γιατί πλέον εδώ και πολλά χρόνια η εξέλιξη της ζωής μου με οδήγησε στο να αναμειγνύομαι και να έχω επαφή με όλα σχεδόν τα σύνορα και τους κόσμους που κρύβονται πίσω απ’ αυτά.
Κυκλοφορείτε στην πόλη; Πώς τη βλέπετε να έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια;
Μ’ αρέσει πολύ να κυκλοφορώ. Είμαι ένα παιδί της πόλης. Μ’ αρέσει να τη διασχίζω κάνοντας βόλτα, παρατηρώντας, διαισθανόμενος τις καινούργιες τάσεις. Αλλάζουν πολλά, αλλά μ’ έναν μαγικό τρόπο αισθάνομαι ότι η θεμελιώδης βάση της μένει ίδια.
Έχουμε περάσει λόγω κρίσης σε μια εποχή όπου ακούγεται εντονότερα ο ήχος και ο λόγος του έντεχνου τραγουδιού; Ή μήπως επικρατεί ακόμη το φασαριόζικο lifestyle;
Για κάποιον απροσδιόριστο και ανεξήγητο λόγο μια μεγάλη μερίδα του κόσμου, και ενώ βρισκόμαστε σε περίοδο κρίσης, στρέφεται προς αυτό το φασαριόζικο lifestyle. Απ’ την άλλη μεριά ποτέ δεν πίστευα στις ταμπέλες και δεν κατανοώ ακριβώς τον όρο έντεχνο και ποιοι είναι οι εκπρόσωποί του. Εμείς πάντως ποτέ δεν αποδεχθήκαμε ότι αποτελούμε μέρος αυτής της σκηνής. Θεωρώ όμως ότι όντως πολλοί σημαντικοί καλλιτέχνες και τραγουδοποιοί βρήκαν, κόντρα στη φασαρία, το χώρο και το ρόλο τους αυτή την εποχή, άνθρωποι που εκτιμούσα και αγαπούσα και αυτό με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο.
Ποια είναι η εκτίμησή σας για το μέλλον της ελληνικής τραγουδοποιίας παρατηρώντας το νέο της δυναμικό καθώς και τις συνθήκες δουλειάς, προβολής, αλλά και παράνομης διανομής του υλικού της;
Η παράνομη διανομή της μουσικής αλλά και η αίσθηση του κοινού ότι η μουσική εν τέλη είναι κάτι πολύ «φθηνό» που δεν τρέχει τίποτα να ακούς από δεξιά και αριστερά με ευκολία και όποτε σου προκύψει, έχει εκτελέσει τη δισκογραφία, τουλάχιστον όπως την ξέραμε. Όμως η μουσική θα βρει τον τρόπο να υπάρχει και θα συνεχίσει να μεταδίδεται. Είναι νομοτελειακό. Οι νέοι τραγουδοποιοί και οι νέες μπάντες είναι μια γενιά εξαιρετικά ταλαντούχα και πολλούς από αυτούς τους θαυμάζω. Νομίζω ότι θα βρουν και θα δείξουν τελικά τον καινούργιο δρόμο.
Ζούμε πράγματι σ’ έναν «ολοκαίνουργιο κόσμο», όπως είναι ο τίτλος του δίσκου σας. Πώς είναι αυτός;
Ο κόσμος πάντα ήταν ολοκαίνουργιος με την έννοια του ότι συνεχώς αλλάζει, κάθε μέρα εξελίσσεται. Απ’ την άλλη μεριά οι άνθρωποι αισθάνονται ασφάλεια στη μη αλλαγή και κατ’ επέκταση στη μη εξέλιξη. Για έναν περίεργο λόγο προτιμούμε τη στεγανή σταθερότητα από την ανάγκη για αλλαγή. Αυτή η αέναη κόντρα είναι που μας βγαίνει πάντα μπροστά και κάνει όλες τις αλλαγές να μοιάζουν σαν να κυνηγάμε την ουρά μας κάνοντας κύκλους στο ίδιο σημείο.
Στο δίσκο «Ένας ολοκαίνουργιος κόσμος» συμμετείχε η Nina Hagen. Πώς είναι αυτή η «νονά της πανκ» στα 60 της;
Είναι ακριβώς όπως τη φανταζόμουν όταν ήταν στα 20 της, όπως τη θαύμασα στο Καλλιμάρμαρο το 1985, μια ενεργή, ζωντανή, τρελή ψυχή. Ήταν εξαιρετικά μεγάλη η τιμή που μας έκανε και συμμετείχε στο δίσκο, είναι από αυτούς τους θησαυρούς που τους φυλάς μέχρι τα γεράματα και σου χαρίζει απλόχερα η μουσική. Μ’ έναν βαθύ και ουσιαστικό τρόπο η γυναίκα αυτή επηρέασε με το πάθος της εκατομμύρια ανθρώπους ένας εκ των οποίων είμαι και εγώ, με αφορμή τη συναυλία αυτή στο Καλλιμάρμαρο.
Παράλληλα με το δίσκο, κυκλοφόρησε και το πρώτο σας μυθιστόρημα, «Το όνομα». Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε λογοτεχνικά με οικουμενικά φιλοσοφικά ζητήματα;
Η πλειονότητα ακόμα και των τραγουδιών που έχω γράψει είναι μια εναγώνια προσπάθεια να καταλάβω πολλά από τα μεγάλα ερωτηματικά που απασχολούν τον άνθρωπο και να μιλήσω γι’ αυτά. Με αυτό τον τρόπο αισθανόμουν πάντα ότι μπορούσα να απαλλαγώ από το βάρος αυτών των ερωτημάτων. Η συγγραφική προσπάθεια προήλθε από μια αντίστοιχη ανάγκη. «Το όνομα» προέκυψε ως αναστεναγμός, με μια ανάσα. Ήταν μια χειμαρρώδης παρόρμηση, δεν ξέρω γιατί, και ούτε προς το παρόν με ενδιαφέρει να το ψάξω. Απλώς προέκυψε. Οι χαρακτήρες ζωντάνεψαν μέσα απ’ το χαρτί και έζησαν μαζί μου για ενάμιση χρόνο περίπου. Πρόκειται για μια μυθοπλασία, για μια φανταστική ιστορία που γεννήθηκε εξ ολοκλήρου στο κεφάλι μου. Αν αυτό είναι τυχαίο ή όχι, θα το δείξει ο χρόνος.
Πρόσφατα ξεκίνησε η λειτουργία της Πυξίδας, της μουσικής σας σχολής. Ποια είναι η συμβουλή που θα δίνατε σ’ έναν νέο που θέλει να ασχοληθεί με τη μουσική;
Δεν είμαι καλός στις συμβουλές και δεν πιστεύω ότι έχω τη δυνατότητα να οδηγήσω κάποιον προς τη μία ή την άλλη κατεύθυνση. Η Πυξίδα είναι ένα εγχείρημα που ξεκινήσαμε μια ομάδα ανθρώπων δύο χρόνια τώρα από μια σχολή στη Μεταμόρφωση, το οποίο επεκτάθηκε με μια ακόμη σχολή στην Κηφισιά. Πάντα προσπαθούμε να δημιουργούμε καταφύγια για ανθρώπους, ανεξαρτήτως ηλικίας, με κοινή αισθητική, τρόπο σκέψης και ανησυχίες, που ψάχνουν τρόπο να ονειρεύονται και να ασχολούνται με τη μουσική.
Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας με το «Rock της δυτικής όχθης» ανά την Ελλάδα. Κι αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε για ένα γεμάτο καλοκαίρι, με μια μεγάλη συναυλία-έκπληξη την οποία θα ανακοινώσουμε σύντομα.
Δείτε φωτογραφίες από τις πρόβες του Φίλιππου Πλιάτσικα με τους Μπλε και τους Εκείνος & Εκείνος πριν από τη σύμπραξή τους στο «Gazi Live» το Σάββατο 27/2.
