Ένα αυτοβιογραφικό one-woman show με τίτλο «Μια ζωή… Ζωζώ» παρουσιάζει η «βασίλισσα της νύχτας» από την Παρασκευή 8/1 στην «Αθηναΐδα», με τραγούδι και ιστορίες από την παλιά showbiz. Μ’ αυτή την αφορμή, η Ζωζώ Σαπουντζάκη θυμάται στιγμιότυπα από το παρελθόν, αλλά και αποκαλύπτει τα πολύ απλά μυστικά του αγέραστου κεφιού και της δημοτικότητάς της.
Η Ζωζώ Σαπουντζάκη είναι σύμβολο μιας θηλυκότητας που ντύθηκε με φορέματα του μόδιστρου Γιώργου Σκαλιντό («Κεντούσε αριστουργήματα. Έβγαζα πολλά λεφτά από την πίστα και τα ξόδευα στα κοστούμια του για το θέατρο, γιατί ήταν το ψώνιο μου»), που αρωματίζεται (ακόμη) με μια κολόνια του Patou την οποία δεν βρίσκει στην Ελλάδα και ζητάει να της στέλνουν από το Παρίσι, που περιβλήθηκε από μπόλικο μύθο (μου επαναλαμβάνει να μην ακούω ό,τι λέγεται για εκείνη, ότι μεγάλωσε με αρχές, με τη μητέρα της να την καθοδηγεί από την αρχή της καριέρας της). Αυτόν το μύθο θα το συντηρήσει με ένα ακόμη αυτοβιογραφικό one-woman show μετά το «Ζωή σαν παραμύθι» που είχε παρουσιάσει στο Αγγέλων Βήμα, σε σκηνοθεσία και κείμενα και πάλι του Δημήτρη Μαλισσόβα.
Στις πρόβες, προτού εκείνος της δείξει κάτι, εκείνη το κάνει: «Δεν έβγαλα σχολή θεάτρου, γιατί τη σχολή την είχα μέσα μου. Η μεγαλύτερη σχολή που έβγαλα ήταν οι 14 παραστάσεις που παίζαμε κάθε εβδομάδα. Μ’ αυτό το εφόδιο συνεχίζω, μέχρι να καταλάβω ότι δεν μπορώ να κάνω τα πράγματα όπως θα ήθελα. Τότε θα πω γκουντμπάι!» Θα αργήσει λίγο ακόμη να πει αυτό το «γκουντμπάι», γιατί είναι «παλιά… καινούργια»: «Παλιά, γιατί έχω την εμπειρία και τα πιάνω όλα στο αέρα, και καινούργια γιατί ακολουθώ τη μόδα. Δεν πρόκειται να γίνω ποτέ ντεμοντέ!».
Αν τη ρωτήσεις για το μυστικό της καλής της εμφάνισης, δεν θα πάρεις μια πρωτότυπη απάντηση: θα σου πει ότι προσέχει τη διατροφή της, ότι κάνει μπάνια μέχρι και τον Δεκέμβριο κι ότι φροντίζει να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση. Γι’ αυτό το τελευταίο, μου λέει: «Ο άνθρωπος μπορεί να γεράσει στα 30, στα 40, στα 50. Εμένα με σώζει το ότι δεν το βάζω κάτω. Αν και κοιμάμαι λιγότερο πια, γιατί κάνω σκέψεις και έχω προβλήματα όπως όλος ο κόσμος, ξυπνάω το πρωί, κάνω το σταυρό μου και ξεκινάω τη μέρα μου.
Έχω ένα πολυδάπανο σπίτι στην Κινέττα, που το αγαπώ πολύ και δεν θέλω να το εγκαταλείψω. Φτιάχνω συνέχεια πράγματα. Αν είναι να ’ρθει ένας εργάτης για επισκευές, δεν μπορεί να πει “Τι να χαμπαρίζει η Ζωζώ, θα το ξεπετάξω και τελείωσε”. Δεν μπορεί να με γελάσει κανείς! Εγώ τα έχω χτίσει τα σπίτια, έχω φτιάξει πέντε-έξι διαμερίσματα. Τα πούλησα, βέβαια, γιατί έτσι μου ’κοβε, έτσι έκανα. Τα ξόδεψα στις τουαλέτες, στα κοσμήματα, στις γούνες».
Η αληθινή συνταγή του αγέραστου κεφιού και της δημοτικότητάς της είναι «η ζωή». «Εκείνη με καθοδηγεί», μου εξηγεί χωρίς πολλά λόγια. Μια ζωή που ξεκίνησε στο σανίδι από τα επτά της χρόνια και ευτυχισμένη παιδική ηλικία για την οποία μου λέει: «Συνήθισα στη ζωή μου να είμαι “ακριβή” από μικρό παιδάκι. Δεν μας έλειψε τίποτα. Πάντα ήταν γεμάτα τα κελάρια μας. Θυμάμαι τον πατέρα μου χαρούμενο, τη μητέρα μου να έχει τα λάδια της για το μπάνιο, να τραγουδάει συνέχεια. Ήμασταν πολύ φιλόξενοι στη Θεσσαλονίκη. Ο πατέρας μου αγαπούσε το θέατρο και μάζευε όλο το Εθνικό, την Παΐζη, τη Νοταρά, τον Κατράκη, τον Φωτόπουλο. Φώναζε και έναν Αριστείδη με το μπουζουκάκι του να παίζει στα τραπέζια».
Αυτή η ζωή συνεχίστηκε με παραστάσεις, νυχτερινές εμφανίσεις, γλέντια με τον Ωνάση και τον Νιάρχο να την αποθεώνουν ως «βασίλισσα της νύχτας» και ενάμιση χρόνο καριέρας στην Αμερική («Την άφησα για συναισθηματικούς λόγους»), όλα αρχειοθετημένα στο διαμέρισμα που διατηρεί στο κέντρο της Αθήνας. Αυτή η ζωή φτάνει μέχρι τώρα στις ιαχές «Είσαι θεά! Είσαι θεά!» στο Ηρώδειο, στην παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη «X ΣΚΗΝΗΣ – Αυτά που κάψαν το σανίδι», στις ουρές στα καμαρίνια της παράστασης του ΚΘΒΕ «Με μουσικές εξαίσιες, με φωνές!», στο χειροκρότημα όταν την ανέβασε ο Τάκης Ζαχαράτος στο Καζίνο της Θεσσαλονίκης να πει δυο τραγούδια.
Τη ρωτάω για τη γοητεία που μας ασκούν αυτές οι παλιές εποχές, τα ονόματα ηθοποιών, τραγουδιστών και συνθετών που θα επικαλεστεί στη δική της παράσταση: «Δεν θίγω τους σημερινούς καλλιτέχνες. Έχουμε πολύ καλούς ηθοποιούς και μεγάλους τραγουδιστές. Είναι δύσκολο όμως να βγει πια μια Μαρινέλλα, ένας Ζαμπέτας, μια Βέμπο. Μπορώ να μην αναφέρω τον Χατζιδάκι; Ήταν άλλη εποχή… Ήταν εργάτες όλοι αυτοί, αγαπούσαν την τέχνη».
