.jpg?quality=81&404=default&v=4)
Στο «Davadur!» θα ακούσεις μουσική που δεν φανταζόσουν ότι υπήρχε – είναι μάλιστα πιθανό ο DJ να την έχει «ξεθάψει» λίγες ώρες πριν σε ένα δισκάδικο. Έτσι, θα ξεκινήσεις μια εξερεύνηση που θα σε οδηγήσει από την Τουρκία στο Ισραήλ κι από την Αφρική στα δικά μας ’70s όπως δεν τα ’χεις ξανακούσει ποτέ – αυτό το στοιχείο της έκπληξης δεν θα ’πρεπε να είναι το ζητούμενο από το clubbing; Το εβδομαδιαίο party στο «BIOS.Tesla», που έχουν στήσει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του «BIOS» Βασίλης Χαραλαμπίδης με τον Αδαμάντιο Καφετζή, ιδρυτή της δισκογραφικής Teranga Beat, η οποία ειδικεύεται στην αποκατάσταση και κυκλοφορία ανέκδοτων ηχογραφήσεων σενεγαλέζικης μουσικής, βγήκε από το τεράστιο καζάνι όπου βράζουν η ανατολική και η δυτική μουσική – το ιδανικό, δηλαδή, soundtrack μιας πολυπολιτισμικής πρωτεύουσας, η οποία πρέπει επιτέλους να χωνέψει την ταυτότητά της. Η εμφάνιση το Σάββατο 28/11 του Emile Omar, που έμαθε τους Παριζιάνους να ακούν tropical μουσική, είναι μια καλή αφορμή για να μάθουμε από τον Αδαμάντιο Καφετζή ποια είναι η ιδέα πίσω απ’ αυτές τις βραδιές, ποιους θησαυρούς κρύβουν τα ελληνικά ’60s, ’70s και η παράδοση και ποιες χώρες πρωτοστατούν σ’ αυτό το κίνημα επαναπροσδιορισμού της world music.
.jpg)
Πώς σας ήρθε η ιδέα να κάνετε… νταβαντούρι;
Θέλαμε να δώσουμε μια ταυτότητα στη μουσική της Αθήνας. Να στήσουμε μια βραδιά που θα ταιριάζει απόλυτα με τη γεωγραφική θέση της Αθήνας και της Ελλάδας. Πού βρισκόμαστε; Δίπλα στην Τουρκία και τη Μέση Ανατολή, αλλά και δίπλα στην Ευρώπη. Σκεφτήκαμε, λοιπόν, με βάση την ελληνική μουσική να κινηθούμε στην τούρκικη, την αραβική και την αφρικάνικη.
Ο στόχος μας είναι να δημιουργήσουμε μια καινούργια πρόταση για το αθηναϊκό κοινό. Κι επειδή η Ελλάδα ήταν ανέκαθεν πέρασμα, τα ακούσματα που προτείνουμε είναι εντελώς γνώριμα. Πιο δύσκολα θεωρώ πως έγινε μόδα η ηλεκτρονική μουσική απ’ όσο θα μπορούσε να περάσει αυτή η μουσική. Αλλά απευθυνόμαστε και στους επισκέπτες από το εξωτερικό, που δεν θέλουν να ακούσουν ό,τι προσφέρει οποιαδήποτε άλλη πόλη της Ευρώπης. Αυτό είναι ένα πρόβλημα. Στην πραγματικότητα, η Αθήνα δεν έχει να προσφέρει στο clubbing κάτι διαφορετικό απ’ ό,τι άλλες πόλεις, κάποιον διαφορετικό ήχο.
Πώς θα προσδιόριζες αυτό τον ήχο; Ο όρος world music μου φαίνεται περιοριστικός…
Στη δεκαετία του ’60, σε χώρες της Αφρικής ή στην Τουρκία, δημιουργήθηκε ένας ιδιαίτερος ήχος από το συνδυασμό της παραδοσιακής μουσικής με στοιχεία και όργανα που υπήρχαν στη Δύση. Έτσι γεννήθηκαν κάποια ιδιώματα όπως η τουρκική ψυχεδέλεια. Ή η ethio-jazz, που έγινε ευρέως γνωστή από το soundtrack τού «Τσακισμένα Λουλούδια» του Jim Jarmusch.
Μου θύμισες και τον «Ήχο της Πόλης» του Fatih Akin.
Στην Τουρκία έχουν κάνει σπουδαία δουλειά. Και εκεί, υπήρχε μουσική ξεχασμένη, η οποία ανακαλύφτηκε από ξένους. Οι Τούρκοι την επαναξιολόγησαν και τη φρέσκαραν, επανακυκλοφορώντας δίσκους περασμένων δεκαετιών που έχουν rock και groovy στοιχεία, ενώ ταυτόχρονα είναι ξεκάθαρο ότι ακούς τουρκική μουσική.
Στην Ελλάδα γιατί δεν συνέβη κάτι τέτοιο;
Εδώ υπήρχε ένας ξεκάθαρος διαχωρισμός ανάμεσα στην ελληνική και την ξένη μουσική, που δεν επέτρεψε τη δημιουργία ενός ιδιαίτερου ήχου από τη συγχώνευση. Στη δεκαετία του ’60 το ελληνικό rock ήταν καθαρά μια αντιγραφή. Ακόμα και τον ελληνικό στίχο τον τραγουδούσαν με ξενική προφορά!
Από την άλλη, η επιτυχία που είχε ο Χατζιδάκις έκανε τους πάντες να ακολουθούν το δικό του παράδειγμα. Η δισκογραφία που ξεφεύγει απ’ αυτό είναι ελάχιστη. Δύο δίσκοι του Σαββόπουλου, ο «Μπάλλος» και το «Βρώμικο ψωμί», δύο δίσκοι του Βασίλη Σούκα ή τα «Μερακλομπερδέματα» του Κώστα Σούκα, που τον έβγαλε τιμής ένεκεν η εταιρεία επειδή οι προηγούμενοί του είχαν πάει πολύ καλά, αλλά δεν πούλησε ούτε 300 κομμάτια. Κι είναι ο καλύτερος κιθαριστικός δίσκος που έχω ακούσει ποτέ!
Σκέψου ότι την ίδια εποχή, στο Ισραήλ ήταν θρύλος ο Aris San, ένας Καλαματιανός που δημιούργησε έναν περίεργο ήχο παίζοντας κιθάρα με τον ίδιο τρόπο που θα έπαιζε μπουζούκι. Έκανε τεράστια καριέρα χωρίς να έχει δικά του τραγούδια, αλλά διασκευάζοντας Γαβαλά και Καζαντζίδη. Έχω γνωρίσει Αμερικανούς, που τον χαρακτηρίζουν «θεό της κιθάρας»!
Υπάρχουν ωστόσο κάποια παλιά δείγματα ενός ελληνικού μουσικού συγκρητισμού;
Πλησιάζουν σε αυτό πολλές συνθέσεις του Βασίλη Βασιλειάδη με φαρφίσες και ηλεκτρικές κιθάρες, οι οποίες ωστόσο ξεχάστηκαν.
Τα ταξίδια σου στη Σενεγάλη και ο ήχος που ανακάλυψες εκεί πώς σε έχουν επηρεάσει;
Αυτά με οδήγησαν στην ιδέα του «Davadur!», με την έννοια να ξεθάψουμε ιδιαίτερη μουσική και να τη βάλουμε στη νύχτα. Ψάχνοντας τη μουσική της Σενεγάλης και βρίσκοντας συγγένειες ακόμη και με την ελληνική μουσική, ανακαλύπτοντας ανέκδοτες ηχογραφήσεις και μπαίνοντας στη διαδικασία να τις κυκλοφορήσω, άρχισα να καταλαβαίνω τη βάση αυτής της μουσικής και να σκέφτομαι αν θα μπορούσε να συμβεί κάτι τέτοιο και στην Ελλάδα.
Και εδώ υπάρχει η πηγή, υπάρχει η παραδοσιακή μουσική, που μπορεί να γεννήσει κάτι αντίστοιχο με τη Σενεγάλη. Μια προσπάθεια γίνεται από τους Villagers of Ioannina City, που παίζουν stoner και το μπολιάζουν με ηπειρώτικα στοιχεία, σημειώνοντας πολύ μεγάλη επιτυχία.
Ποια ονόματα έχουν περάσει ή θα περάσουν από το «Davadur!»;
Οι ιδιοκτήτες του δισκάδικου «DeForm Müzik» στην Κωνσταντινούπολη, έπαιξαν καταπληκτικά, κομμάτια που δεν έχω ξανακούσει ποτέ, η ομάδα της Fortuna Records είχε έρθει πέρυσι και θα ξανάρθει, ο ιδιοκτήτης της εταιρείας Analog Africa που ετοιμάζει μια συλλογή με μουσική από το Σουδάν θα θέλαμε πολύ να την παρουσιάσει εδώ. Θα γίνει και ένα live στις 12/12, το πρώτο που θα κάνουμε, με την Εβρίτικη Ζυγιά, ένα συγκρότημα από την Ορεστιάδα, που παίζει παραδοσιακά θρακιώτικα. Είναι ό,τι πιο ψυχεδελικό έχω ακούσει τελευταία, με φοβερή ενέργεια και ηχοχρώματα, και το να εμφανιστούνν σε ένα club νομίζω ότι θα κάνει μεγάλη αίσθηση. Και, βέβαια, ανυπομονώ για την εμφάνιση του Emile Omar το Σάββατο 28/11, του υπεύθυνου προγράμματος του Radio Nova, που έφερε την tropical μουσική στα παρισινά club.
Ποιοι είναι οι Έλληνες guests του «Davadur!»;
Τακτικά εμφανίζονται ο Terra Exotica ο Sheik Ramirez των Electric Kebab, η Katerina Karali, ο Super Mario, ο Manos Tzanakakis, ο Zois Chalkiopoulos. Στο «Davadur!» μπορούν να παίξουν ό,τι πιο περίεργο και ακραίο θέλουν, και θα δίσταζαν να παίξουν κάπου αλλού.
Μα το στοιχείο της έκπληξης και της ανακάλυψης δεν πρέπει να είναι, όπως ήταν κάποτε, ο σκοπός του clubbing;
Ακριβώς αυτό προσπαθούμε να πετύχουμε, το μη αναμενόμενο. Να λειτουργήσει το clubbing όπως παλιά. Από την εποχή των παλιών ντισκοτέκ, ο κόσμος πήγαινε στα clubs για να ακούσει νέες κυκλοφορίες ή κάτι που δεν είχε ξανακούσει. Πόση έκπληξη μπορεί να κρύβει ένα event που ο DJ του έχει ανεβάσει στο Internet το set που έπαιξε την προηγούμενη μέρα σε club μιας άλλης χώρας;
Αυτό το τελευταίο κολλάει και με ό,τι μου είπες αρχικά για το «Davadur!» ως πρόταση για τους τουρίστες.
Είχαμε τουρίστες που ήρθαν και ξαναήρθαν στο party μας. Αλλά και σε όσους ξένους γνωστούς μου έχω περιγράψει το concept έχουν ενθουσιαστεί. Η μόδα με την αφρικανική μουσική έχει ψιλο-περάσει και έξω ψάχνονται για κάτι διαφορετικό. Στρέφονται προς την Ανατολή, σε περιοχές μουσικά ανεξερεύνητες. Η Ελλάδα είναι ανεξερεύνητη.
Ένα δείγμα από τον ήχο του «Davadur!», επιλεγμένο από τον Αδαμάντιο Καφετζή:
