Από την Παρασκευή 27/11, ο Αντώνης Ρέμος υποδέχεται στο επί είκοσι χρόνια «σπίτι» του, το «Διογένης Studio», τον Χρήστο Νικολόπουλο και τη Φωτεινή Δάρρα, σε ένα πρόγραμμα που τέμνει το παλιό με το σύγχρονο λαϊκό, αλλά και το ευρύτερο έντεχνο. Μιλήσαμε με τους τρεις καλλιτέχνες για μια συνάντηση που βρίσκει την αναγκαία –για καλλιτέχνες και κοινό– ισορροπία ανάμεσα στη διασκέδαση και την ψυχαγωγία.
«Μην τρελαθούμε, δεν ανακαλύψαμε την πυρίτιδα εδώ μέσα», λέει ο Αντώνης Ρέμος για τη φαινομενικά ετερόκλητη σύνθεση των συνεργατών του στη φετινή μουσική παράσταση που κάνει πρεμιέρα την Παρασκευή 27/11. Όσοι παρακολουθούν προσεκτικά τη δραστηριότητα του «Διογένης Studio» στο πέρασμα των χρόνων (από τα ονόματα που φιλοξενεί μέχρι τη διαρκή ανανέωση, που ανεβάζει τις προδιαγραφές σε συναυλιακά στάνταρ), καθώς και τα βήματα του Ρέμου, βλέπουν απλώς άλλη μια πτυχή στην πολυετή κοινή πορεία του χώρου και του τραγουδιστή. Όπως μου θυμίζει ο Ρέμος: «Ανέκαθεν φρόντιζα να κάνω επίκαιρο στη δική μου γενιά τον Πλέσσα, τον Σπανό, τον Χατζή. Πώς θα ήταν δυνατόν, λοιπόν, να μην αγγίξω το ωραιότερο λαϊκό ρεπερτόριο, αυτό του Χρήστου Νικολόπουλου;»
Ακόμη όμως κι ένας Ρέμος μπορεί να έχει τους ενδοιασμούς του, τους οποίους εξέφρασε στο δημοσιογραφικό preview: «Ίσως αναρωτιέστε ποιο μπορεί να είναι το αποτέλεσμα. Κι εγώ είχα το ίδιο ερώτημα. Πάντα σκέφτομαι την επόμενη μέρα και την επόμενη συνεργασία, πάντα ανησυχώ για το ποιο πρέπει να είναι το επόμενο βήμα μου. Εγώ είμαι εδώ για να κάνω νέες προτάσεις. Άλλοι θα τις δεχτούν, άλλοι θα τις απορρίψουν, άλλοι θα αδιαφορήσουν. Με ενδιαφέρει όμως κάθε χρόνο να παρουσιάζω διαφορετικά πράγματα. Ξεκινώντας τις πρόβες, αισθάνθηκα σίγουρος ότι τα φετινά βράδια θα είναι μοναδικά και είμαι έτοιμος να αντεπεξέλθω σ’ αυτό το μεγάλο γεγονός.»
Πλαισιωμένος από τον Χρήστο Νικολόπουλο, του οποίου το πενηντάχρονο έργο δεν χρειάζεται συστάσεις (αν και, στη μία ώρα που διαρκεί το μέρος με τα δικά του τραγούδια, όλο και θα ρωτήσετε έκπληκτοι «Κι αυτό είναι δικό του;»), τη Φωτεινή Δάρρα, η οποία κινείται με θεατρικότητα στο ευρύτερο έντεχνο, τον Λευτέρη Ελευθερίου, που μαζί με τον Αντώνη Κρόμπα έχουν ετοιμάσει «εύστοχες και ευρηματικές» αστείες σφήνες, καθώς και μια ορχήστρα που έχει τέσσερα (!) μπουζούκια, ο Ρέμος διανθίζει ένα δικό του ρεπερτόριο που τον κρατά σταθερά στην κορυφή του σύγχρονου λαϊκού.
Η ιδέα της συνάντησης διαφορετικών (μουσικών) κόσμων είναι πλέον μια πραγματικότητα στη νύχτα. Για να μην είναι όμως «κακόηχο» και δύσπεπτο το αποτέλεσμα, χρειάζεται τα νήματα που συγκρατούν τους διαφορετικούς κόσμους να είναι γερά, να σηματοδοτούν καθαρά τις συγγένειες και την τέμνουσα πορεία τους. Η Φωτεινή Δάρρα, η οποία αποδέχτηκε την πρόταση της συνεργασίας γιατί «μέσα στη διαφορετικότητα κρύβεται η ίντριγκα», εξηγεί πώς κερδίζεται το στοίχημα μιας τέτοιας συνάντησης: «Μέσα σε κάθε είδος υπάρχουν πολύ ωραίες αλλά και πολύ άσχημες δουλειές. Το θέμα είναι ο εκπρόσωπος κάθε είδους να διακρίνεται από υψηλά αισθητικά κριτήρια. Πιστεύω ότι εδώ ισχύει αυτό. Έχουμε την κορυφή του κλασικού λαϊκού τραγουδιού, τον Νικολόπουλο, ο οποίος έχει διαδεχθεί επάξια τους μεγάλους συνθέτες του παρελθόντος, όπως ο Τσιτσάνης, ο Πάνου και ο Ζαμπέτας, και την κορυφή του σύγχρονου λαϊκού, τον Ρέμο. Και τις κορυφές τις βλέπεις από μακριά!»
Εντέλει, αυτό που υπόσχεται το φετινό σχήμα στο «Διογένης Studio» διά στόματος της Δάρρα είναι η «ισορροπία ανάμεσα στη διασκέδαση και στην ψυχαγωγία».
Τα τραγούδια του Νικολόπουλου φρεσκάρονται ενορχηστρωτικά («Βαριέμαι να τα ακούω στην παλιά τους μορφή και η μεγάλη ορχήστρα μου έδωσε την ευχέρεια να τα ακούσω ανανεωμένα», μου λέει ο ίδιος), συναντούν παλιά και νέα του Ρέμου (να θυμίσουμε ότι τον επόμενο χρόνο έρχεται καινούργιος δίσκος, προπομπός του οποίου είναι το «Λένε» και το «Όλα περνούν», διασκευή της ιταλικής συμμετοχής στη Eurovision), καθώς και κομμάτια πολλάκις δοκιμασμένα από τη Δάρρα στις δικές της εμφανίσεις. Κι όλα αυτά, μαζί με τα σκετς των δύο ηθοποιών και τις νέες φωνές της Τζωρτζίνας Καραχάλιου, του Μάκη Δράκου και της Victoria Taylor, δεμένα με τη σκηνοθετική ματιά του Απόλλωνα Παπαθεοχάρη.
Σαν να γνωρίζουν την έκβαση του εγχειρήματος, οι συντελεστές μάς λένε ότι το πρόγραμμα θα ηχογραφηθεί για μια πιθανή κυκλοφορία ενός live άλμπουμ που θα επανασυστήσει το έργο του Νικολόπουλου. «Χαίρομαι με τη χαρά του», μου ομολογεί ο Ρέμος για τη γοητευτική διαδικασία φρεσκαρίσματος των τραγουδιών του συνθέτη. Και προσθέτει: «Τον βλέπω να χαμογελάει και αισθάνομαι ότι νιώθει όμορφα δίπλα μου και με εμπιστεύεται. Λέει πολλά αυτό.»
